Ο Διονύσης Δεσύλλας γυρίζει τον χρόνο πίσω και θυμάται το δεύτερο μεγαλύτερο διπλό στη σύγχρονη ιστορία του Παναθηναϊκού, αυτό επί της Ιντερ στο Μεάτσα.
Για έναν περίεργο λόγο, στα εκτός έδρας παιχνίδια του Παναθηναϊκού ανέκαθεν είχα μια ακατανόητη αισιοδοξία. Περισσότερη απ’ ότι στα εντός. Ακόμη και σήμερα, που ο Παναθηναϊκός ζει μέρες αλλόκοτες που δεν έχουν καμία σχέση με αυτά που έχουμε ζήσει και με όσα θέλουμε να ξαναζήσουμε. Είτε σε ελληνικά γήπεδα, είτε σε ευρωπαϊκά, η πίστη για καλό αποτέλεσμα του «τριφυλλιού» ήταν μεγάλο. Κάπως έτσι ένιωθα και το πρωί της 25ης Νοεμβρίου του 2008, στο αεροδρόμιο «Ελ. Βενιζέλος». 12 χρόνια πίσω, σε μια εντελώς διαφορετική εποχή για όλους μας και με έναν Παναθηναϊκό κανονικό. Με παικταράδες, με οικονομική άνεση, με κόσμο να τον ακολουθεί παντού και πάντα, με χαμόγελα και με δίψα για επιστροφή στις ευρωπαϊκές διακρίσεις. Είχε καιρό το τριφύλλι να κάνει κάτι καλό στο Τσάμπιονς Λιγκ και έψαχνε μια μεγάλη νίκη και μια τεράστια πρόκριση. Τότε μαζί με τον Τάσο Νικολογιάννη και τους άλλους συναδέλφους του ΣΠΟΡ FM τον Βαγγέλη Νερατζιά και τον Σωτήρη Ταμπάκο αναχωρούσαμε (ο Τάσος με άλλη πτήση) για το Μιλάνο και τη σπουδαία αναμέτρηση με την πανίσχυρη Ιντερ. Η αποστολή ήταν πολυμελής. Ποιος να περίμενε τι θα ζούσαμε, ε…
Πριν καλά, καλά φτάσουμε στην «πρωτεύουσα της μόδας», η απάντησή μου σε κάθε ερώτηση «Διονύση, πως το βλέπεις;», ήταν η ίδια «Διπλό». Όχι, δεν ήμουν τόσο σίγουρος πια για νίκη του Παναθηναϊκού απέναντι στην τρομερή ομάδα του Ζοσέ Μουρίνιο. Απλώς, εξέφραζα την αισιοδοξία που σας έλεγα. Ισως να το έκανα και για καλοτυχία. Έτσι το είχα «μπερδέψει» μέσα στο μυαλό μου. Ακόμη θυμάμαι την παραμονή του αγώνα τους καλούς φίλους, τον Γιώργο και τον Μάνο να με ρωτούν συνεχώς για… γούρι και να παίρνουν συνεχώς από εμένα την ίδια απάντηση…
Για δυο μέρες, τα πάντα στο Μιλάνο θύμιζαν Ελλάδα! Άλλωστε, ήταν μια από τις πιο δυναμικές οπαδικές εκδρομές για τον Παναθηναϊκό. Ελληνες παντού (σ.σ. στο Μεάτσα βρέθηκαν περίπου 7000 φίλοι του Παναθηναϊκού), τα καφέ στη piazza duomo γεμάτα από τύπους με πράσινα κασκόλ, τα συνθήματα στους κεντρικούς δρόμους έδιναν και έπαιρναν, ενώ οι καημένες οι Ιταλίδες καταλάβαιναν από πρώτο χέρι τι σημαίνει «Ελληναράς».
Αφού παγώσαμε για τα καλά στην προπόνηση στο επιβλητικό Μεάτσα (ειλικρινά, το κρύο στα βόρεια της Ιταλίας, δεν «αντέχεται»…), αφού περάσαμε μια «μαρτυρική» νύχτα σε κλαμπ του Μιλάνου με τον Τάσο να… δυσκολεύεται να μπει στο μαγαζί, αλλά στη συνέχεια να μετατρέπεται σε party animal και αφού την επομένη αναλύσαμε σχεδόν τα πάντα για όλα όσα θα βλέπαμε τη βραδιά της αναμέτρησης, ήρθε η ώρα να φύγουμε για το γήπεδο.
Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς…
Τα «ΠΑΟ, ολέ, ολέ…» που άκουγες με το που έκανες την εμφάνισή σου στο Μεάτσα; Τα φλας από τους Ιταλούς για την ανεπανάληπτη πράσινη κερκίδα; Την εκπληκτική εμφάνιση της ομάδας του Χενκ Τεν Κάτε από το πρώτο ημίχρονο, με τους Ζιλμπέρτο Σίλβα και Γκάμπριελ να πιάνουν σούπερ απόδοση και τους υπόλοιπους να ακολουθούν;
Στην ανάπαυλα, κι ενώ οι «πράσινοι» πραγματοποιούσαν μια τρομερή εμφάνιση στο πρώτο 45λεπτο, πίναμε ένα ζεστό τσάι με τον Τάσο στο κυλικείο. «Τάσο, θα το βάλουμε από στημένο», του λέω, βλέποντας ότι η Ιντερ όποτε ο Παναθηναϊκός έφερνε την μπάλα στην περιοχή από κόρνερ, πελαγοδρομούσε. Και το τελευταίο δεν ήταν υπερβολή, αλλά πραγματικότητα. Καμία απάντηση, παρά μόνο ένα νεύμα. Όχι γιατί δεν το είχε δει. Το αντίθετο. Αλλά διότι κρατάει τα γούρια. Και τα γούρια του Τάσου δεν του «επιτρέπουν» να κάνουν ευχάριστες προβλέψεις την ώρα του ματς. Εσύ, απλώς του λες και δεν περιμένεις απάντηση…
Και φτάνει η μεγάλη στιγμή. Κόρνερ από τα δεξιά, στην εκτέλεση ο Γκάμπριελ. Κεφαλιά του Γκούμα που πήδηξε… στον Θεό, «ριμπάουντ» από τον Σαριέγκι και γκολ! Απίστευτο, ανεπανάληπτο, μοναδικό. Ο Νικολογιάννης στην κυριολεξία ξελαρυγγιάζεται στην περιγραφή και οι 7000 Παναθηναϊκού παραληρούν. Μεγαλείο…
Τα λεπτά που ακολουθούν, μαρτυρικά. Η πίεση της Ιντερ του Μουρίνιο ήταν αφόρητη. Η απόκρουση του Γκαλίνοβιτς σε ψηλοκρεμαστή κεφαλιά του Ζλάταν λίγο πριν από το τέλος, πήγε να μας κάνει καρδιακούς, αλλά το τελευταίο σφύριγμα ακούστηκε σαν μελωδία στα αυτιά μας. Ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που έβλεπα δημοσιογράφους να πανηγυρίζουν σαν μικρά παιδιά πάνω στα… κάγκελα του Μεάτσα. Ναι, στα κάγκελα! Οι Ιταλοί από τα επίσημα δίπλα μας, μας κοιτούσαν με γουρλωμένα μάτια. Τι να τους πεις εκείνη τη στιγμή και τι να τους εξηγήσεις…
Τα όσα ακολούθησαν μετά έξω από το γήπεδο, δεν είναι για να λέγονται ή να γράφονται. Μια εικόνα που θυμάμαι έντονα είναι να βλέπω από μακριά τα αμέτρητα πούλμαν που περίμεναν τους οπαδούς του τριφυλλιού στον περιβάλλοντα χώρο του ΟΑΚΑ και κόσμο γύρω απ αυτά να κάνει τη νύχτα – μέρα με τα βεγγαλικά, συνεχίζοντας ένα τρελό – τρελό πανηγύρι. Ευλογημένοι όσοι έζησαν από κοντά τη δεύτερη μεγαλύτερη νίκη στη σύγχρονη ιστορία του Παναθηναϊκού (σ.σ. η πρώτη είναι στο Αμστερνταμ το 1996). Καλά να είμαστε και κάποια στιγμή θα ξανάρθουν αυτά. Η ιστορία δεν σβήνεται και αυτή συνεχίζει να λέει ότι ο Παναθηναϊκός είναι η πιο επιτυχημένη ελληνική ομάδα στην Ευρώπη. Παρά την πτώση σε κάθε επίπεδο, παρά την απογοήτευση και τη στεναχώρια για όσα έχει ζήσει τα τελευταία χρόνια αυτή η ομάδα, παρά το γεγονός ότι το τριφύλλι μοιάζει μαραμένο, βιώνοντας μια από τις μεγαλύτερες κρίσεις της ιστορίας του και προσπαθεί ξανά να βρει το φως στο δικό του τούνελ. Να το θυμάστε: Ρόδα είναι και γυρίζει. Στα ίδια μέρη θα ξαναβρεθούμε…
Υ.Γ: Ο πλανήτης έχει σοκαριστεί με την απώλεια του κορυφαίου, κατά πολλούς, ποδοσφαιριστή στην ιστορία. Ο Ντιέγκο Μαραντόνα έφυγε στα 60 του, αφήνοντας την πιο βαριά ποδοσφαιρική κληρονομιά και μια ζωή που την έζησε στα άκρα. Ποτέ κανείς παίκτης δεν ήταν- και πιθανότατα δε θα υπάρξει άλλος- τόσο επιδραστικός. Αν πεις “Μαραντόνα” σε ένα φιλικό τραπέζι, οι συζητήσεις που θα ακολουθήσουν για τον αξεπέραστο Αργεντινό, θα είναι πολλές και διαφορετικές. Είτε από κάποιον 70χρονο, είτε από 15χρονο. Δεν υπήρχε παιδάκι που να μην έλεγε το όνομά παίζοντας μπάλα στις αλάνες. Το βέβαιο είναι ότι κανείς δεν αμφισβητεί το ποδοσφαιρικό μεγαλείο του μεγαλύτερου όλων, αλλά και την επιλογή (;) του να γίνει αυτοκαταστροφικός. Ο ίδιος είχε παραδεχθεί κάποτε, σε μια συγκλονιστική εξομολόγηση στον Εμίρ Κουστουρίτσα: «Ξέρεις τι παίκτης θα ήμουν χωρίς την κοκαΐνη; Τι παίκτη χάσαμε;». Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα τον σκεπάζει…
