Για πολλοστή φορά, τέτοια εποχή, την τελευταία δεκαετία, ο Παναθηναϊκός αποφασίζει στρατηγικά να προβεί σε ξεσκαρτάρισμα στο έμψυχο δυναμικό του.
Να λύσει συμβόλαια κοινή συναινέσει δίνοντας αποζημιώσεις, να βρει ομάδες για να παραχωρήσει δανεικούς ή με μεταγραφή παίκτες που τις προηγούμενες σεζόν είχαν υπογράψει πολυετείς συμβάσεις, ακόμα και επεκτάσεις συμβολαίων.
«Ράβε ξήλωνε, δουλειά να μην σου λείπει»… part 9 και βάλε. Κάθε χρόνο ίδια ιστορία εξαιτίας των απανωτών αλλαγών στα πρόσωπα που χαράσσουν την αρχιτεκτονική του ρόστερ και των αλλοπρόσαλλων αποφάσεων του Αλαφούζου, από τη στιγμή που ο ίδιος επιλέγει τον εκάστοτε «αρχιτέκτονα».
Τούτο το καλοκαίρι ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς πήρε τη σκυτάλη από τον… Πιέρ Ντεοσί που την είχε πάρει από τον Τσάβι Ρόκα, ο οποίος την είχε παραλάβει από το Νίκο Νταμπίζα και πάει λέγοντας.
Το λες και φυσιολογική… παραδοχή αποτυχίας. Διότι όταν η μία αποτυχία διαδέχεται την άλλη, δεν είναι και τόσο παράλογο να προκύπτει «σκούπα» και εκκαθαρίσεις, παρότι υπήρχαν περιπτώσεις στο πρόσφατο παρελθόν όπου οι εκκαθαρίσεις σχετίζονταν με τη συρρίκνωση του μπάτζετ. Κι άλλες που έγιναν ανεξήγητα και στο… ξεκούδουνο, πάνω που φαινόταν να έχει μπει μία σειρά και κάποιες βάσεις στην ομάδα.
Η προκειμένη περίπτωση δεν είναι ασφαλώς τέτοια, από τη στιγμή που ο Παναθηναϊκός δεν βγήκε καν στην Ευρώπη, αλλά οφείλουμε να το επισημάνουμε.
Το ζητούμενο όμως δεν είναι εάν ορθώς θα πραγματοποιηθεί φέτος γενναίο ξεσκαρτάρισμα στο ρόστερ, αλλά το πως θα γίνει και με ποιο τρόπο γίνεται την τελευταία δεκαετία. Εκεί εντοπίζεται το ουσιαστικότερο πρόβλημα για τον απλούστατο λόγο ότι ο κοινός παρονομαστής της διαχείρισης της εκάστοτε «σκούπας» είναι αντιποδοσφαιρικός.
Η πρακτική των αποζημιώσεων και οι λύσεις συμβολαίων, που αποτελούν τον κανόνα και όχι την εξαίρεση όπως θα έπρεπε φυσιολογικά, καταδεικνύει σαφές έλλειμμα άσκησης διοίκησης και επαρκούς στελέχωσης όσον αφορά τη λειτουργία ενός κλαμπ.
Υπάρχουν άλλες πρακτικές που μπορούν να εφαρμοστούν. Η καλύτερη επιλογή είναι προφανώς η πώληση με το μάξιμουμ δυνατόν τίμημα, κατόπιν η πώληση με ελάχιστο όφελος και εν συνεχεία ως εναλλακτική επιλογή ο δανεισμός με πλήρη κάλυψη του συμβολαίου του παίκτη απ’ την ομάδα όπου θα παραχωρηθεί. Εάν έναν παίκτη δεν τον υπολογίζεις και δεν τον παίρνει κανείς επειδή έχει, για παράδειγμα, υψηλό συμβόλαιο που δεν μπορεί να καλύψει κάποια ενδιαφερόμενη ομάδα, τότε είναι προτιμότερο να τον δώσεις δανεικό και να καλύψεις εσύ το υπόλοιπο μέρος του συμβολαίου του. Το κάνουν παντού στην Ευρώπη, μόνο στον Παναθηναϊκό δεν το έχουμε δει ακόμα. Η λογική είναι ότι αφού σκοπεύεις ως κλαμπ να πληρώσεις, ούτως ή άλλως, κάνε το με τέτοιο τρόπο ώστε να αυξήσεις τις πιθανότητες για να έχεις μελλοντικό όφελος.
Ακόμη και κάποιος που κάνει… τουρισμό, όπως εδώ και δύο χρόνια ο Μπεκ στο Κορωπί, του καλύπτεις μέρος του συμβολαίου και τον στέλνεις πακέτο στην πατρίδα του. Εάν αυτό δεν γίνεται, τότε ναι του λύνεις το συμβόλαιο και σε καμία περίπτωση δεν τον αφήνεις να τον βλέπουν οι συμπαίκτες του να προκαλεί και να περνάει το μήνυμα στους υπόλοιπους ότι «στη χειρότερη θα κάνω κι εγώ… τουρισμό». Μόνο σε τέτοιες προκλητικές περιπτώσεις έχει λογική μία απόφαση αποζημίωσης. Ως έσχατη λύση και μόνον.
Δε νοείται εν έτη 2021 να θεωρούμε… επιτυχία την πώληση ενός 21χρονου επιθετικού, αντί για μία απλή μέρα στη δουλειά. Οχι ότι είναι κακό το deal για την επικείμενη πώληση του Καμπετσή στην τουρκική Γκεζτέπε, έναντι ποσού της τάξεως των 500 χιλ. ευρώ συν 10% ποσοστό μεταπώλησης. Τουναντίον, αμφότερες οι πλευρές θα πρέπει να αισθάνονται ικανοποιημένες και σε γενικές γραμμές το λες εύκολα και πρόοδο για τον Παναθηναϊκό των τελευταίων ετών. Ειδικότερα όταν γνωρίζεις ότι πριν από λίγους μήνες είχε δοθεί ως δανεικός με ανάλογη οψιόν αγοράς ευρώ ο Εμμανουηλίδης στη Φορτούνα Σιτάρντ.
