Ο Κώστας Μανωλιουδάκης γράφει από το Χορστ της Ολλανδίας για τον απαράδεκτο τρόπο λειτουργίας του Παναθηναϊκού στο κομμάτι της ενίσχυσης και αναλύει τα δεδομένα για το τελευταίο απόκτημα της ομάδας.
Ο 24χρονος Κροάτης στόπερ, Σβόνιμιρ Σάρλια, αποτελεί την τρίτη μεταγραφική προσθήκη του Παναθηναϊκού μετά τους Κώτσιρα και Πέρεθ. Σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται για τον στόπερ-ογκόλιθο, ούτε προορίζεται για ηγέτης των μετόπισθεν της ομάδας και η άφιξη του γίνεται περισσότερο εξ αιτίας της προοπτικής εξέλιξης που δείχνει να έχει με βάση τα χαρακτηριστικά του, αλλά και για να δώσει ύψος και λύση στο ποσοτικό πρόβλημα που υπάρχει αυτή τη στιγμή στην καρδιά της πράσινης άμυνας.
Ο Σένκεφελντ και ο Κουρμπέλης προέρχονται από εγχειρήσεις και υπολογίζονται στην ενεργό δράση στη διακοπή μετά τις δύο πρώτες αγωνιστικές του πρωταθλήματος.
Ο Πούγγουρας υπήρξε άτυχος με το ιατρικό πρόβλημα που του προέκυψε και προς το παρόν δεν το έχει περάσει άβρεχτος, συνεπώς μέχρι το τέλος Αυγούστου θα υπάρχει διαθέσιμος μόνο ο Βέλεθ, ο Σάρλια και οι νεαροί Σιδεράς, Ρόμπι και Σερπέζης που υπηρετούν αυτό το ρόλο στην προετοιμασία. Για ένα ή δύο επίσημα ματς υπάρχει θέμα στους στόπερ, αλλά στη μεγάλη εικόνα όχι. Αλλού είναι (δύο εξτρέμ, 8άρι, επιθετικός) τα καραμπινάτα ελλείμματα ποιότητας.
Σημαντικό πρόβλημα στους στόπερ θα υπάρξει στη διάρκεια του πρωταθλήματος μόνο εάν δεν επιστρέψουν υγιείς οι Σένκεφελντ, Κουρμπέλης και κατά τρίτο λόγο ο Πούγγουρας.
Συνεπώς, ο Σάρλια αναμένεται να είναι βασικός μαζί με τον Βέλεθ στο ξεκίνημα της σεζόν και κατόπιν βλέποντας και κάνοντας. Τα χαρακτηριστικά του καταδεικνύουν έναν στόπερ ικανό στο ψηλό παιχνίδι (άλλωστε θα γίνει ο ψηλότερος παίκτης του ρόστερ, εκτός των τερματοφυλάκων), με αυτοπεποίθηση όταν έχει τη μπάλα στα πόδια και ενεργό υμμετοχή στο built up, που χρησιμοποιεί και το δεξί (το καλό του) και το αριστερό πόδι.
Η ταχύτητα του είναι μέτρια και δεν αποτελεί σημείο αναφοράς ενώ έχει θέματα όταν ο αντίπαλος επιθετικός παίζει με πλάτη, καθώς παρά το ύψος του δεν είναι θηρίο. Πέφτει συχνά για τάκλιν και έχει καλά ποσοστά επιτυχίας, όχι όμως και όταν ο αντίπαλος επιθετικός τον βρει απέναντι του στο ανοιχτό γήπεδο. Είναι fit και αρρωστάκι με τη γυμναστική, έχοντας προσωπικό γυμναστή που τον ακολουθεί τα τελευταία χρόνια και μεγάλα περιθώρια βελτίωσης, πέραν των γεμάτων συμμετοχών και των παραστάσεων από Ρωσία και Τουρκία σε νεαρή ηλικία. Γενικώς, πάντως, για τις μεταγραφικές προσθήκες το κυρίαρχο ζητούμενο είναι να σου βγουν οι περισσότεροι παίκτες που θα αποκτήσεις και να είναι καλύτεροι, αλλά και με διαφορετικά χαρακτηριστικά από τους ήδη υπάρχοντες. Όλοι είναι αδύνατον, το ποσοστό επιτυχίας όμως είναι πολύ σημαντικό.
Την ίδια βαρύτητα έχει ασφαλώς και το να κουμπώσουν οι νέοι παίκτες πάνω στα θέλω του προπονητή και κατ’ επέκταση στην αγωνιστική φιλοσοφία της ομάδας, διότι υπάρχουν κάποιοι παίκτες που ταιριάζουν σε ομάδες που παίζουν σφιχτά και δίνουν έμφαση στο τρανζίσιον και άλλοι παίκτες που είναι ταμάμ μόνο σε ομάδες που έχουν την κατοχή της μπάλας και την πρωτοβουλία, σε σετ παιχνίδι. Άλλοι που με την άμυνα σε χαμηλά μέτρα διαπρέπουν, αλλά όταν αυτή είναι ψηλά, διασύρονται. Υπό αυτό το πρίσμα, τα δεδομένα που έχουμε είναι ότι οι Κώτσιρας, Πέρεθ και Σάρλια αποτελούν επιλογές του Γιοβάνοβιτς, οι Κώτσιρας και Πέρεθ πρώτες κι ο Σάρλια στην τριάδα των υποψηφίων, άρα η λογική λέει ότι τα χαρακτηριστικά τους θα ταιριάζουν με τον τρόπο παιχνιδιού που θέλει η ομάδα. Και δεύτερον
Το πρόβλημα στον Παναθηναϊκό που πρέπει επιτέλους να σταματήσει το γρηγορότερο δυνατόν, σχετίζεται με τον απαράδεκτο τρόπο μεταγραφικών επιλογών και την ανύπαρκτη προεργασία.
Ο Ντρεοσί έφυγε εν μία νυκτί και δεν άφησε ούτε πέντε παίκτες ως έκθεση στην παράδοση/παραλαβή για τους επόμενους που τον διαδέχτηκαν. Ο Ρόκα, όταν είχε φύγει, έκανε το ίδιο και όλα αυτά τα χρόνια η ιστορία επαναλαμβάνεται, δίχως ο σύλλογος να κατανοεί και να μετουσιώνει σε πράξη την οργάνωση του σε θέματα μεταγραφικών υποψήφιων στόχων.
Ο Γιοβάνοβιτς, ουσιαστικά, περιμένει τις προτάσεις των μάνατζερ που έρχονται είτε στον ίδιο και τους συνεργάτες του, είτε στα στελέχη της διοίκησης και καλείται να εξετάζει καθημερινά πάνω από 100 περιπτώσεις, μεταξύ των οποίων φυσικά και ό,τι να ‘ναι, προκειμένου να καταλήξει στο τέλος σε 5-10, να τους ιεραρχήσει και να ξεκινήσουν οι διαπραγματεύσεις.
Σε κανονικές συνθήκες λειτουργίας, θα έπρεπε το ίδιο το κλαμπ να έχει έτοιμες 10-15 περιπτώσεις για κάθε θέση συμβατές με τα οικονομικά στάνταρ της ομάδας και προερχόμενες από διαδικασία συστηματικής παρακολούθησής τους για επαρκές διάστημα. Τώρα ο Γιοβάνοβιτς είναι υποχρεωμένος να κάνει ο ίδιος σκάουτινγκ, μαζί με τους συνεργάτες του, σε κάθε καρυδιάς καρύδι. Και να επιλέξει από μία τεράστια δεξαμενή, σε μία διαδικασία που και χρονοβόρα είναι και αυξάνει το ρίσκο των όποιων επιλογών γίνουν στο τέλος.
Το γεγονός ότι πριν από λίγες εβδομάδες υπήρξε απόφαση για στελέχωση του τμήματος σκάουτινγκ με επικεφαλής τον Μάκη Λιβαθηνό είναι αισιόδοξο για να συμβεί επιτέλους το αυτονόητο, αλλά θα πρέπει να δούμε στην πράξη χειροπιαστά αποτελέσματα εν ευθέτω χρόνω.
⚽ Διάβασε όλα τα νέα για τον Παναθηναϊκό στο ποδόσφαιρο
