Μια τρύπα στο νερό, δίχως μεσοεπιθετικές ενέσεις ποιότητας
Ο Κώστας Μανωλιουδάκης αναλύει τα δεδομένα στον Παναθηναϊκό που χτίζει ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς και εξηγεί γιατί δεν αρκεί η βελτίωση του υπάρχοντος ρόστερ για να υπάρξει η απαιτούμενη ανταγωνιστικότητα.
Είναι ξεκάθαρο ότι ο Παναθηναϊκός αρχίζει σταδιακά να μπολιάζεται ως ομάδα με τις ποδοσφαιρικές αρχές του Ιβάν Γιοβάνοβιτς. Η βελτίωση που υφίσταται, από το πρώτο φιλικό με την Αλ Τααβόν, μέχρι το πιο πρόσφατο απέναντι στον ΑΠΟΕΛ στη Λεωφόρο, δεν είναι αμελητέα και ήταν μαθηματικά βέβαιο ότι θα συμβεί, όπως άλλωστε καταγράφαμε από την Ολλανδία, μέχρι ενός σημείου.
Μέχρι το σημείο, δηλαδή, που δεν θα βλέπαμε πια γιόμες, γιουρούσια και μακρινές μπαλιές από τους στόπερ προς το επιθετικό τρίτο για να αποφευχθεί το πρέσινγκ των αντιπάλων, μπας και βγει καμία αντεπίθεση, μπει η μπάλα στο πλεχτό και κρατηθεί το σκορ με όπλο το κατενάτσιο. Πλέον, οι γιόμες σταμάτησαν, η ομάδα προσπαθεί να χτίσει το παιχνίδι της με συγκεκριμένο πλάνο, με σωστές αποστάσεις και κοντινές πάσες από την άμυνα προς το μεσαίο και το επιθετικό τρίτο, αλλά όταν η μπάλα φτάνει εκεί, στα τελευταία 30 μέτρα του γηπέδου, μετράει η προσωπικότητα και η ποιότητα που δεν υπάρχει σε επαρκές επίπεδο.
Με φωτεινή εξαίρεση τον Χατζηγιοβάνη, δεν υφίστανται οι απαιτούμενες απειλές από τα φτερά προκειμένου να εκμεταλλευτούν το πλάτος του γηπέδου και να πατήσουν με αξιώσεις στην αντίπαλη περιοχή, ούτε υπάρχουν οι απαραίτητες εμπνεύσεις από τον άξονα για κάθετο ποδόσφαιρο, ενώ παραμένει εξαιρετικά αμφίβολο εάν θα αντεπεξέλθει και σε ποιο βαθμό κάποιος από τους στράικερ στο συμμετοχικό παιχνίδι, στο κράτημα και στην κίνηση χωρίς τη μπάλα.
Ο Καρλίτος με τον ΑΠΟΕΛ ήταν σκέτη απογοήτευση και ο Καμπετσής μπροστά του έδινε την εντύπωση ότι… πετούσε, έστω για ένα εικοσάλεπτο στο ξεκίνημα του δεύτερου ημιχρόνου. Μεσοεπιθετικά δεν μπορεί ένας προπονητής να κάνει μαγικά εάν δεν υπάρχει η ανάλογη ποιότητα και προσωπικότητα. Ούτε καν ο Γκουαρντιόλα κι ο Κλοπ μαζί. Μπορεί να φέρει βελτίωση στις τέσσερις βασικές αρχές του παιχνιδιού, όπως και βλέπουμε ήδη, όχι ομως και να βάλει τη μπάλα στο πλεχτό ή να μοιράζει αφειδώς κάθετες πάσες.
Το υπάρχον ρόστερ του Παναθηναϊκού μπορεί να βελτιωθεί περαιτέρω μεσοαμυντικά, από τη στιγμή που θα επιστρέψουν ο Σένκεφελντ και ο Κουρμπέλης, μπορεί να διορθώσει τις ανορθογραφίες στις στατικές φάσεις, αλλά δεν μπορεί να διασπάσει με επάρκεια τις κλειστές άμυνες που θα συναντήσει στην πλειονότητα των αγώνων του ελληνικού πρωταθλήματος. Εκεί θα υπάρχει μεγάλο ζόρι και το ζητούμενο της επαρκούς ανταγωνιστικότητας θα μοιάζει ξανά με ανέκδοτο, αναζωπυρώνοντας αυτόματα την εσωστρέφεια.
Όταν επιτέλους υπάρξουν ενισχύσεις μεσοεπιθετικά που θα πληρούν τις ποιοτικές ανάγκες της ομαδας και θα κουμπώνουν με την ποδοσφαιρική φιλοσοφία του προπονητή, τότε θα αποκτήσει ουσιαστικό νόημα ο όποιος έλεγχος προόδου.
