Ένας μαχητής της ζωής. Ο αθλητής του Παναθηναϊκού, Γιάννης Μπόγδος, μιλάει στο Panathinaikos24.gr για την περιπέτειά του με τον καρκίνο, τις σκέψεις που έκανε μέσα από το νοσοκομείο και την άρση βαρών που αποτέλεσε για την ψυχολογία του «φάρο» για να συνεχίσει τη ζωή του και να ξεπεράσει το πολύ σοβαρό πρόβλημα υγείας.
Αναλυτικά όσα συγκλονιστικά δήλωσε αποκλειστικά στο Panathinaikos24.gr ο αθλητής της Άρσης Βαρών του Παναθηναϊκού, Γιάννης Μπόγδος.
Πως άρχισες να ασχολείσαι με την Άρση Βαρών;
«Ξεκίνησα περίπου το 2014 να κάνω crossfit. Το συγκεκριμένο σπορ έχει και Άρση Βαρών μέσα σε αρκετά μεγάλο ποσοστό. Αποφάσισα τότε να πάω σε ένα γυμναστήριο και διαπίστωσα πως υπήρχαν και μαθήματα για Άρση Βαρών. Παράλληλα με το crossfit, έκανα και μαθήματα για την Άρση Βαρών.
Μου κίνησε πολύ το ενδιαφέρον και άρχισα να το ψάχνω λίγο παραπάνω. Έψαχνα διάφορα πράγματα στο διαδίκτυο. Βρήκα αρκετές πληροφορίες, αλλά αυτό το άθλημα θέλει οπωσδήποτε προπονητή για να σου δείξει τα βασικά απ’ την αρχή. Παρατήρησα λοιπόν, πως αν κάνει το μάθεις λάθος, σε μια άσκηση για παράδειγμα και δεν έχει κάποιον γνώστη του αντικειμένου, θα συνεχίσεις να την εκτελείς και λάθος.
Σου τονίζω πως δεν είχα καμία απολύτως σχέση με το άθλημα. Πιτσιρικάς έπαιζα όπως και όλα τα υπόλοιπα παιδιά ποδόσφαιρο και μέχρις εκεί. Μεγαλώνοντας ξεκίνησα το γυμναστήριο αρχικά με το crossfit και στη συνέχεια με την Άρση Βαρών. Κάπως έτσι λοιπόν ασχολήθηκα με το άθλημα που κάνω τώρα. Αφιέρωσα πολλές ώρες να βλέπω αγώνες στο youtube. Κάποια στιγμή λοιπόν διαπιστώνω πως στις προπονήσεις που έκανα, ασχολιόμουν περισσότερο με την Άρση, παρά με το crossfit».
Πως ήρθες στον Παναθηναϊκό;
«Όταν άρχισα να ψάχνω και για προπονητή έμαθα κάποιες πληροφορίες για τον Κώστα Σαλπιγγίδη και αφού τον κάλεσα στο τηλέφωνο και μιλήσαμε κλείσαμε ένα ραντεβού να τα πούμε και από κοντά. Ο Σαλπιγγίδης τότε ήταν ήδη στο δυναμικό του Παναθηναϊκού. Αφού βρεθήκαμε από κοντά, μου έδωσα ένα πρόγραμμα το οποίο έπρεπε να ακολουθήσω και μετά από κάποιο διάστημα που είδε ότι κάνω για το άθλημα μου ανέφερε το πρόγραμμα των προπονήσεων και κάποια βασικά πράγματα για το τμήμα του συλλόγου.
Ο Παναθηναϊκός να ξέρεις πως έχει πολύ καλό τμήμα και στην Ελλάδα είναι από τις top ομάδες και σε γυναίκες και σε άντρες. Έχει πάρα πολύ καλό σύνολο σε πιτσιρικάδες. Αυτά όλα μου τα είπε ο Σαλπιγγίδης, αλλά τα διαπίστωσα και μόνος μου. Εγώ έχω ένα μειονέκτημα επειδή την άρχισα σε μεγαλύτερη ηλικία, έχω ένα συγκεκριμένο «ταβάνι».
Υπάρχουν όμως παιδιά που βρίσκονται στον Παναθηναϊκό από μικρές ηλικίες και έχουν αναπτύξει την προπόνησή τους σε τεχνικές κλπ και έχουν περισσότερες προοπτικές. Είναι πολύ καλός προπονητής και ότι σου δείχνει ασχολείται μαζί σου 100% για να μάθεις τον σωστό τρόπο. Να συμπληρώσω πως έχει φοβερή χημεία με τους αθλητές του.
Κάποια πράγματα που μου έδειχνε, δεν τα είχα δει πουθενά αλλού και άρχισα να σκέφτομαι πως αυτός ο άνθρωπος είναι πραγματικά γνώστης του αντικειμένου. Ότι πρόβλημα είχα διαπίστωσα πως αυτός ο άνθρωπος κοίταζε να μου βρει λύση με άλλο τρόπο. Έχει τρομερές γνώσεις. Εγώ όταν πήγα στον Παναθηναϊκό σήκωνα 125-130 κιλά και μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα και με τις καθοδηγήσεις του Σαλπιγγίδη έφτασα να σηκώνω 147 κιλά. Ήταν τρομερή η πρόοδος και χωρίς να κάνω κάτι εξειδικευμένο. Λόγω φόρτου εργασίας, δεν πήγαινα κάθε μέρα στην προπόνηση, μόνο 2 φορές την εβδομάδα και τις υπόλοιπες έκανα προπόνηση μόνος μου στο γυμναστήριο που βρισκόμαστε και είναι ο χώρος εργασίας μου.
Έφτασε λοιπόν η στιγμή να παίξω τον πρώτο μου αγώνα. Αν θυμάμαι καλά ήταν προκριματικά Πανελλήνιου πρωταθλήματος. Ήταν περίπου αρχές του 2020. Ήταν να γίνουν οι αγώνες τον Απρίλιο και τελικά λόγω κορωνοϊού δεν πραγματοποιήθηκαν. Είχα δελτίο κανονικά και θα ήταν οι πρώτοι αγώνες που θα συμμετείχα, σαν αθλητής του Παναθηναϊκού. Μάλιστα σύμφωνα με όσα μου είπε πει τότε ο προπονητής, είχα και πολλές πιθανότητες για διάκριση αν όλα πήγαιναν καλά και δεν είχα κάποιο θέμα».
Πως ξεκίνησε η περιπέτεια της υγείας σου; Πότε έμαθες ότι έχεις καρκίνο;
«Τον Μάρτιο του 2020, έκαναν εντατική προπόνηση και ξαφνικά μετά από κάποιες ημέρες άρχισα να έχω πυρετό. Μη φανταστείς κάτι σπουδαίο. Κάποια δέκατα. Εκείνη την περίοδο με την έξαρση του κορωνοϊού, μου πέρασε από το μυαλό μήπως έχω νοσήσει και άρχισα να έχω ανησυχία γιατί στο σπίτι ήδη είχα τον πατέρα μου με καρκίνο στο στομάχι.
Εκεί άρχισα να φοβάμαι, είχα αρχίσει να λαμβάνω περισσότερα μέτρα ατομικής προστασίας και δεν έβγαινα σχεδόν καθόλου από το σπίτι. Ο πυρετός κράτησε περίπου 8 ημέρες. Είχα μια ελαφριά ατονία αλλά όχι κάτι ιδιαίτερο. Εκείνο το διάστημα και λίγο πιο πριν είχα διαπιστώσει πως όταν έτρωγα ανάμεσα σε οισοφάγο και στομάχι, ήταν σαν να είχα κόμπο, αλλά δεν έδωσα και ιδιαίτερη σημασία. Ήταν σαν κόμπος που σε πιάνει όταν συνήθως τρως γρήγορα.
Κάπου εκεί έκανα και την πρώτη επίσκεψη στο γιατρό. Σου τονίζω πως και λόγω διατροφής (είμαι vegan) πρόσεχα πάρα πολύ. Ο γιατρός δεν είδε κάτι ανησυχητικό στην αρχή και μάλιστα μου είπε επειδή ήταν η συγκεκριμένη διατροφή, μπορεί να είχε αλλάξει ο μεταβολισμός μου γι’ αυτό να είχα αυτές τις ενοχλήσεις. Αλλά άρχισα να φοβάμαι περισσότερο και μάλιστα του ανέφερα το πρόβλημα που αντιμετώπιζε ο πατέρας μου. Του λέω «γιατρέ μήπως έχω καρκίνο, μήπως είναι κάτι κληρονομικό». Αλλά ήταν ξεκάθαρος πως δεν υπήρχε τέτοιο θέμα. Ωστόσο για να μου φύγουν οι φοβίες με έστειλε και έβγαλα μια εξέταση και παράλληλα να πάρω δεύτερη γνώμη.
Πέρασαν κάποιες ημέρες και αφού είχε περάσει ο πυρετός περίπου μέσα Μαρτίου, άρχισε να μεγαλώνει ο πόνος σε φάση να μην μπορώ να φάω. Ο φόβος υπήρχε και πήγα να κάνω τη γαστροσκόπηση. Εκεί ο γιατρός θορυβήθηκε και μου λέει «δεν τα βλέπω καλά τα πράγματα. Θα πρέπει να βρεις επειγόντως χειρουργό και θα κάνουμε και κάποιες εξειδικευμένες εξετάσεις». Δεν είχα την εντύπωση πως είχα καρκίνο. Αφού έκανα όλες τις εξετάσεις. Μου βγάζουν διάγνωση και παθαίνω σοκ. Μου ανέφερε ο γιατρός συγκεκριμένα «Φίλε έχεις καρκίνο. Κάποιο είδος αδενοκαρκινώματος».
Το συγκεκριμένο πρόβλημα είναι σύνηθες περισσότερο στους άντρες και σε ηλικίες που είναι άνω των 65 ετών. Συνήθως σε καπνιστές και ανθρώπους που καταναλώνουν ποσότητες αλκοόλ. Εγώ ούτε καπνιστής υπήρξα, ούτε αλκοόλ καταναλώνω. Γιατί και τα δύο είναι ιδιαίτερα ενοχλητικά στην προπόνηση στο άθλημα που κάνω. Από ‘κει με έστειλαν σε ογκολόγο, γιατί δεν μπορούσα να κάνω επέμβαση λόγω μεγέθους του όγκου. Έπρεπε να μαζευτεί και μετά να γίνονταν ανάλογες κινήσεις. Ο χειρούργος μου λέγεται Δημήτρης Θεοδώρου και η ογκολόγος μου Μαρία Θεοχάρη. Κινήθηκα ιδιωτικά όχι σε δημόσιο νοσοκομείο αρχικά.
Εκείνη αφού με εξέτασε με τη σειρά της, με έβαλε σε άλλο κύκλο εξετάσεων και τοποθέτησα ένα ειδικό μηχάνημα όπου και θα έκανα την χημειοθεραπείες μου για να μην κατέστρεφα τις φλέβες μου λόγω ηλικίας. Αλλά όλοι οι γιατροί ήταν συνέχεια από πάνω μου και λόγω κορωνοϊού που ήταν η κατάσταση πολύ περίεργη».
Πως το αντιμετώπισες όλο αυτό;
«Ξεκίνησα 8 Απριλίου του 2020 την πρώτη. Έκλαιγα κάθε μέρα γιατί παρόλο που ήξερα από καρκινοπαθείς, είχα σοκαριστεί. Ήξερα λόγω του μπαμπά μου που πάλευε 6 χρόνια και τελικά δεν τα κατάφερε. Έφυγε τον περασμένο Οκτώβρη. Όταν πήγα σπίτι μετά τις τελικές εξετάσεις, ήταν πολύ ιδιαίτερο το κλίμα. Ειδικά, όταν ανακοίνωσα στους δικούς μου το πρόβλημα.
Οι δικοί μου δεν το πίστευαν, Έλεγαν δεν γίνεται! Ο πατέρας μου, μου έλεγε συγκεκριμένα: «Εντάξει εγώ που έχω κάποια ηλικία και έκανα καταχρήσεις, αλλά και εσύ…». Σιγά σιγά με τις χημειοθεραπείες άρχισα να μην αισθάνομαι καλά. Ξύρισα το κεφάλι μου γιατί δεν ήθελα να βλέπω τα μαλλιά μου να πέφτουν. Ο πρώτος κύκλος των θεραπειών πήγε εξαιρετικά και αυτό το διαπίστωσα σε μια εξειδικευμένη εξέταση που έκανα και έδειξε πλήρως το μέγεθος των καρκινικών κυττάρων στον οργανισμό μου. Οι γιατροί είχαν πάθει πλάκα και μου έλεγαν πως έγινε πλήρως μεταστροφή της νόσου.
Έκανα μόνο τέσσερις με βάση το πρωτόκολλο και σύμφωνα με τα όσα μου είχαν πει οι γιατροί. Οι γιατροί μου έλεγαν πως ίσως χρειαστεί και παραπάνω, αλλά θα το βλέπαμε στην πορεία και ανάλογα το πως θα εξελισσόταν η υγεία μου. Τα πρώτα αποτελέσματα ήταν άκρως ενθαρρυντικά και είχαμε χαρεί όλοι. Το πρόβλημα είχε μαζευτεί και έπρεπε στη συνέχεια να γίνει επέμβαση για να αφαιρεθεί. Είχε πειράξει και λεμφαδένες οπότε έπρεπε να αποβληθεί γιατί ελλόχευε μεγάλος κίνδυνος μεταστάσεων. Βέβαια ακόμα υπάρχει αυτός ο φόβος και ακόμα και σήμερα με παρακολουθούν οι γιατροί για τυχόν υποτροπή.
Φίλε δεν κέρδισα τον πόλεμο ενάντια στον καρκίνο. Κέρδισα μόνο μια μάχη απέναντί του. Κάθε τρεις μήνες κάνω και θα κάνω αξονικές κλπ για δύο χρόνια. Αν δεν εμφανιστεί κάτι το τρίμηνο θα γίνει εξάμηνο κλπ. Κάθε τρίμηνο δίνω μάχη. Είναι γ@@@νη αυτή η αρρώστια. Δεν ξεμπερδεύεις εύκολα. Στο χειρουργείο πήγα με πολύ καλή ψυχολογία. Όλη η οικογένειά μου και οι φίλοι μου ήταν δίπλα μου. Και σε ψυχολογικό τομέα αλλά και σε οικονομικό. Με βοήθησαν πολύ.
Ακόμα και η ομάδα με βοήθησε. Οι συναθλητές και ο προπονητής μου, που τον ενημέρωσα πλήρως για την κατάστασή μου. Η στήριξη ήταν απίστευτη. Δεν ήθελα να επεκταθεί το θέμα παραπάνω. Ήθελα να μην εμπλέξω το σύλλογο. Προφανώς όμως θα έμαθαν. Είχα αρκετή υποστήριξη. Οι φίλοι μου ήταν δίπλα μου. Είχαν παραμελήσει τις δουλειές τους και ήταν κοντά μου.
Η επέμβαση λοιπόν που λες, πήγε πάρα πολύ καλά. Είχα πει από πριν σε μια φίλη μου γιατρό τη Θάλεια, να μιλάει με τους γιατρούς για να υπάρχει ενημέρωση και να μην υπάρχει μπλέξιμο. Οι δικοί μου ήταν τόσο στεναχωρημένοι που δεν θα είχαν «καθαρό μυαλό». Όλοι ήταν στεναχωρημένοι, αλλά η Θάλεια η φίλη μου σαν γιατρός, θα είχε την απαιτούμενη ψυχραιμία για να ρωτούσε παραπάνω πράγματα σχετικά με την πορεία μου. Και ήταν και ο πρώτος άνθρωπος που είδα μετά την επέμβαση. Είχαν πάει όλα πολύ καλά, αλλά έκανα πυρετό που δεν έφευγε για κάποιες ημέρες. Νοσηλευόμουν σε Μ.Α.Φ. και εκεί ήταν δύσκολη η κατάσταση, δεν περνούσε ο χρόνος. Μετά από κάποιες ημέρες με μετέφεραν σε δωμάτιο, ωστόσο είχα αποκτήσει πρόβλημα στην αναπνοή.
Όταν εξετάστηκα οι γιατροί μου είπαν πως είχα κολλήσει δυο μικρόβια από το χειρουργείο και το ένα εξ’ αυτών μου είχε δημιουργήσει πρόβλημα στον πνεύμονα και ξαναμπήκα εσπευσμένα στο χειρουργείο. Οι γιατροί είπαν τότε, πως αν αυτό συνέβαινε σε άλλο ασθενή μεγαλύτερης ηλικίας από εμένα δεν θα τα είχε καταφέρει. Αλλά και αυτή η επέμβαση πήγε καλά. Ωστόσο τα προβλήματα ειδικά όταν προσπαθούσα να φάω δεν σταμάτησαν. Έκατσα χωρίς τροφή 30 ημέρες και χωρίς νερό 32 ημέρες. Έχασα περίπου 30 κιλά σε 40 ημέρες. Όσο περνούσε ο καιρός, οι γιατροί ήταν συνέχεια δίπλα μου, αλλά δεν μπορούσαν να με κρατήσουν παραπάνω μέσα στο νοσοκομείο, γιατί υπήρχε άμεσος κίνδυνος να κολλούσα κάποιο άλλο μικρόβιο.
Στο χειρουργείο μου αφαίρεσαν 57 λεμφαδένες, αλλά αναπόφευκτα μου έσκισαν τον πνεύμονα. Δεν ήταν ιατρικό λάθος, αλλά συνέβη. Πλέον όμως, τα σκέφτομαι όλα αυτά και νιώθω πως είναι ένα μακρινό παρελθόν. Έχω ξαναγεννηθεί. Νιώθω ότι είμαι ενός έτους. Κέρδισα ένα «κανονάκι» ζωής ακόμα. Κάθε άνθρωπος που κερδίζει τη μάχη με τον καρκίνο ξαναγεννιέται. Αλλά η ταλαιπωρία ήταν απίστευτη. Μπήκα να λύσω ένα πρόβλημα και παρόλο που το έλυσα δημιουργήθηκαν άλλα».
Τι σκεφτόσουν όταν το έμαθες; Πως το αντιμετώπισες;
«Παλιότερα όταν άκουγα για κάποιο άνθρωπο ότι είχε καρκίνο, έλεγα αν μου συμβεί εμένα θα τρελαθώ. Όταν όμως το βίωσα παρά την αρχική στεναχώρια, έπρεπε να το παλέψω και να μάθω με ψυχραιμία τις κινήσεις που έπρεπε να κάνω. Αν με ρωτάς τώρα για το πως είμαι, θα σου πω πως είδα ένα άλλο εαυτό, γνώρισα ένα άλλο Γιάννη»!
Πως εξελίσσεται η αποθεραπεία σου;
«Βήμα-βήμα. Απίστευτα ταλαιπωρία. Ήθελα σιγά σιγά να ανακτήσω δυνάμεις. Όταν οι μετακινήσεις στα νοσοκομεία τελείωσαν πήγα στον Θεοδώρου και μου είπε το εξής: «Προσέχεις πάρα πολύ, δεν βγαίνεις σχεδόν καθόλου από το σπίτι σου, γιατί αν τυχόν κολλήσεις οποιοδήποτε μικρόβιο τώρα πολύ περισσότερο κορωνοϊό, θα πεθάνεις, δεν θα προλάβεις να μπεις ούτε σε εντατική αλλά ούτε και σε νοσοκομείο.
Οπότε η καραντίνα μου ήταν αυστηρή. Δεν έβγαινα καθόλου και οι μετακινήσεις μου για τις εξετάσεις που έπρεπε να υποβληθώ ήταν με πολλή προσοχή. Δεν έβλεπα κανένα, δεν με έβλεπε κανείς. Κατά τη διάρκεια των χειρουργείων οι γιατροί έλεγαν στους δικούς μου: «Να ευχαριστείτε το Θεό που ο Γιάννης είναι κοντά μας». Το ίδιο πράγμα έλεγαν και σε μένα οι γιατροί όταν τους ρωτούσα πότε θα φύγω και πριν υπάρξουν οι επιπλοκές. Ο γιατρό μου, μου έλεγε συγκεκριμένα «Θα κάτσεις όσο χρειαστεί γιατί αγόρι μου σε βγάλαμε από το φέρετρο».
Ήταν υπερβολικοί απ’ όσο κατάλαβα οι γιατροί, αλλά αφού τα έλεγαν έπρεπε να τα ακούσω και να τα τηρήσω. Αλλά ήταν όλο το προσωπικό δίπλα μου και όταν μου δίνεται η ευκαιρία τους ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου».
Για τους ανθρώπους που είχε δίπλα του: «Η μητέρα μου όσο μπορούσε γιατί ήταν και το θέμα με τον πατέρα μου, ήταν συνεχώς εκεί, αλλά και ο αδερφός μου που ζει στην Γερμανία ήρθε έκατσε όσο μπορούσε και γύρισε πίσω. Δεν επιτρεπόταν και λόγω του covid, να είναι συνέχεια όλοι εκεί μαζί μου. Είχα και τους φίλους μου που όπως σου ανέφερα και παραπάνω ήταν συνέχεια μαζί μου. Ειδικά ο ένας που έχει και κατάστημα εστίασης το είχε αφήσει στην τύχη του και όσο ήμουν εντός νοσοκομείου ήταν δίπλα μου. Κοιμόταν 35 ημέρες δίπλα μου».
Πως κυλούσε η καθημερινότητα σου μετά τις επεμβάσεις;
«Δύσκολη η προσαρμογή. Ακόμα και τουαλέτα που πήγαινα ήταν κάτι το επώδυνο. Μπάνιο να φανταστείς με έκανε η μητέρα μου. Δεν μπορούσα να σταθώ όρθιος. Καθόμουν μέσα στη μπανιέρα σε σκαμπό. Δεν άντεχα ούτε 3-4 λεπτά όρθιος. Δεν έκανα το παραμικρό, μέχρι να ξεκινήσω το δεύτερο κύκλο χημειοθεραπειών. Δεν θα ξεχάσω αυτό που μου είπε ένας γιατρός: «Φίλε έπεσες από την Ακρόπολη στάθηκες όρθιος και βρήκες και πορτοφόλι γεμάτο χρήματα». Δεν είχα κανένα καρκινικό κύτταρο στους λεμφαδένες μου, αυτό ήταν το αποτέλεσμα της βιοψίας. Είναι πάρα πολύ σημαντικό. Τα είχε σκοτώσει όλα τα καρκινικά κύτταρα η χημειοθεραπεία. Αυτό συμβαίνει στο 10% των ανθρώπων απ’ ότι διάβασα. Είναι εξαιρετικά σπάνιο να συμβεί. Αν καταφέρω να βγάλω 5ετία χωρίς καμία επιπλοκή θα είναι ένα θαύμα. Μακάρι να πάνε όλα καλά.
Ο δεύτερος κύκλος λόγω του οργανισμού μου ήταν «βουνό». Ήμουν πολύ καταβεβλημένος. Δεν μπορούσα ούτε να φάω, καθόμουν στο κρεβάτι συνέχεια. Οι μόνες μου μετακινήσεις ήταν αυτές. Αλλά χρειάστηκα και πάλι να νοσηλευτώ γιατί ανέβαζα πυρετό. Έκατσα συνολικά εννιά ημέρες και βγήκα. Να φανταστείς πως έπρεπε να κάνω χημειοθεραπεία την επόμενη ημέρα, που έφυγε ο πατέρας μου. Ενώ τραβούσα όλα αυτά, ο πατέρας μου ήταν στο τελικό στάδιο του καρκίνου και ήταν κατάκοιτος. Πολύ δύσκολες καταστάσεις, αλλά όλα ανήκουν στο παρελθόν. Δεν τις τελείωσα τις χημειοθεραπείες στον δεύτερο κύκλο, γιατί έβλεπαν οι γιατροί πως καρκινικά κύτταρα δεν υπήρχαν και δεν υπήρχε λόγος να ταλαιπωρούμε άλλο».
Μετά από πόσο καιρό άρχισες να ασχολείσαι ξανά με τον αθλητισμό;
«Ήταν περίπου τον περασμένο Αύγουστο, όταν ξεκίνησα και πάλι να γυμνάζομαι δειλά-δειλά. Στο γυμναστήριο που βρίσκεται κοντά στο σπίτι μου. Του Ηλία είναι το γυμναστήριο και τον ευχαριστώ γιατί ο άνθρωπος δεν δέχθηκε να μου πάρει ούτε χρήματα. Οι μετακινήσεις μου ήταν πολύ προσεκτικές. Άφησα τη μηχανή που οδηγούσα μετά από εντολές των γιατρών.
Υπήρχε φόβος και από τους κραδασμούς αλλά πολύ περισσότερο από πιθανή πτώση. Δεν μπορούσα να σηκώσω αγκαλιά ούτε το σκυλάκι μου, ούτε να το πάω βόλτα με λουρί. Με τραβούσε και υπέφερα. Αλλά σιγά σιγά, όσο μπορούσα ήθελα να το κάνω και για ψυχολογικούς λόγους. Πονούσα όμως σε όλο μου το κορμί. Λόγω της γρήγορης απώλειας βάρους, με πονούσαν τα πάντα. Είχαν διαλυθεί οι μύες μου. Δεν σήκωνα τίποτα σε βάρος. Αφόρητοι οι πόνοι. Αλλά σιγά-σιγά έπρεπε να επανέλθω. Ήθελα όμως να κάνω πράγματα για να απασχολώ το σώμα μου και το μυαλό μου. Έβγαινα σιγά σιγά για καφέ κοντά στο σπίτι μου και άρχισα δουλεύω το κορμί μου, όταν βγήκαν και τα αποτελέσματα των τελευταίων εξετάσεων. Αλλά πολύ χαλαρά πράγματα».
Πως αντιμετώπισε η μητέρα σου όλο αυτό; Πόσο σου στάθηκε; «Μόνο με μια λέξη μπορώ να τη χαρακτηρίσω. Ηρωίδα! Έχασε την αδερφή της πριν 2,5 χρόνια με καρκίνο. Είδε τον άντρα της να φεύγει από καρκίνο και είδε και εμένα να παλεύω. Μιλάμε για τρομερές καταστάσεις. Να μην τις ζει κανένας άνθρωπος».
Σκέφτηκες ποτέ ότι δεν θα τα καταφέρεις; «Εκατοντάδες τέτοιες σκέψεις περνούσαν κάθε μέρα από το μυαλό μου. Έβλεπα τον πατέρα μου να «σβήνει» και έλεγα από μέσα μου πως έτσι θα καταλήξω και εγώ. Ακόμα και τώρα υπάρχουν. Αλλά υπήρχαν και στιγμές που σκεφτόμουν θετικά πράγματα. Φανταζόμουν συνταγές να μαγειρεύω στους φίλους μου. Διάβαζα συνταγές. Έλεγα άντε να βγω να πάω να μαγειρέψω αυτό το φαγητό στους δικούς μου ανθρώπους. Ότι μπορείς να φανταστείς σκεφτόμουν. Με είχε πιάσει απελπισία ότι δεν θα καταφέρω να ξαναγυμναστώ. Είχα ξεγράψει την Άρση Βαρών. Έλεγα σιγά μην μπορώ να σηκώσω βάρη».
Για το χρονικό διάστημα που ξεκίνησε πάλι την Άρση Βαρών: «Αρχές του 2021. Άρχισα να ανεβάζω ρυθμούς παρά την σωματική κόπωση. Οι εξετάσεις παρέμεναν καλές και άρχισα και πάλι τις άρσεις. Στην αρχή 15-20 κιλά. Αλλά όσο περνούσαν οι ημέρες ανέβαινα. Το έλεγα στους γιατρούς και δεν το πίστευαν. Αυτή ήταν η διαφυγή μου και μέσα μου πιστεύω πως η Άρση Βαρών και όσα είχα στο μυαλό μου, με έκαναν να αντέξω και να επιβιώσω.
Μέχρι που φτάσαμε στο γεγονός του περασμένου Σαββάτου, όπου και συμμετείχα για πρώτη φορά μετά από σχεδόν 20 μήνες σε αγώνα. Δεν με ενδιαφέρει αν κατακτήσω κάτι ή η διάκριση. Με νοιάζει να είμαι υγιής και να μπορώ να συμμετέχω ενεργά. Είμαι σε πολύ καλό επίπεδο και θέλω να συνεχίσω έτσι. Θέλω όσο είμαι καλά και έχω καλές και «καθαρές» να συμμετέχω σε κάθε δραστηριότητα. Αλλά ο τελευταίος λόγος ανήκει στον προπονητή μου».
Το όνειρο σου έγινε πραγματικότητα;
«Κατάφερα κάτι που ονειρευόμουν όταν βίωνα τις δύσκολες ημέρες εντός νοσοκομείου. Τότε είχα βάλει ως στόχο ή ως όνειρο όπως το θέλεις πες το. Να πάρω τη σκυλίτσα μου, τη μικρή μου (γέλια) και να πάω στον αδερφό μου στο Μόναχο με μηχανή. Το κατάφερα πριν λίγους μήνες. Έφυγα από εδώ και γύρισα τη μισή Ευρώπη. Πέρασα στην Ιταλία μέσω Ηγουμενίτσας, πήγα στη Μπολόνια έμεινε ένα βράδυ, πήγα Μόναχο και από κει πήγα Τσεχία, Σλοβακία, Αυστρία και Σλοβενία. Έκανα συνολικά με μηχανή 4000 χιλιόμετρα.
Ήταν η ανταμοιβή μου για όσα πέρασα. Πλέον ότι σκέφτομαι θα το πράττω γιατί η ζωή είναι πολύ μικρή και έζησα από πρώτο χέρι τι σημαίνει αυτό. Παρά τα όσα έλεγαν οι φίλοι μου. Επειδή δεν ξέρω τι μου ξημερώνει πλέον θα κάνω αυτά που σκέφτομαι. Του χρόνου πρώτα ο Θεός θέλω να πάω σε νησί να κάτσω κάποιες ημέρες. Ο καρκίνος είναι θέμα ψυχολογίας για να τον ξεπεράσεις. Άλλαξε η ζωή μου πλέον. Αλλά όλα θα γίνονται. Έχω κάποιες απαγορεύσεις από τους γιατρούς, αλλά ούτως η δεν τις έκανα».
Τι μήνυμα θα ήθελες να στείλεις σε όλους αυτούς που δίνουν μάχη με τον καρκίνο;
«Είναι γενικό το μήνυμα. Να ζει ο καθένας όπως θέλει. Επειδή μιλάω με αρκετό κόσμο που έχει ή δεν έχει καρκίνο, αυτό λέω, να ζούμε όλοι τη ζωή μας όπως θέλει ο καθένας. Να κάνει πάντα αυτό που τον ευχαριστεί και τον γεμίζει. Όσο μπορεί να κρατάει σε υψηλά επίπεδα την ψυχολογία του και το κυριότερο να μην αφήνει πράγματα για μετά. Δεν ξέρουμε πως τα φέρνει η ζωή».
