Από θέμα… αριθμού των γκολ που έχει πετύχει, σαφώς και αυτή δεν ήταν η καλύτερη (ή αν θέλετε η πιο αποτελεσματική) μέρα στη δουλειά για τον Καρλίτος. Έχουν υπάρξει ματς που ο Ισπανός έβαλε δύο τέρματα, έχει υπάρξει και ένα, αυτό κόντρα στον Ιωνικό, που πέτυχε χατ τρικ. Γενικά είναι στο… φεγγάρι του και μοιάζει ασταμάτητος.
Παρ’ όλα αυτά νομίζω πως η πιο «γεμάτη» εμφάνιση του Ισπανού είναι αυτή της Τετάρτης στο Κύπελλο απέναντι στον Ατρόμητο. Γιατί τούτη τη φορά δεν ήταν μόνο εκτελεστής, αλλά και δημιουργός. Κάθε καλή επιθετική προσπάθεια του Παναθηναϊκού ξεκινούσε από τα δικά του πόδια.
Στη φάση του γκολ έχει πάρει την κατάλληλη θέση για να υποδεχτεί το γύρισμα του Χατζηγιοβάνη και να τη σπρώξει στα δίχτυα. Και οι τρεις καλές ευκαιρίες του δευτέρου μέρους είναι δικές του δημιουργίες.
Στην πρώτη περνάει 2-3 παίκτες από αριστερά, κάνει παράλληλη με την εστία κίνηση και στρώνει στον Παλάσιος, που σούταρε άουτ.
Στη δεύτερη βγάζει κάθετη πάσα «πάρε – βάλε» στον Χατζηγιοβάνη, που κάνει λάθος πρώτο κοντρόλ και τον σταματάει ο Γιαννιώτης. Πάσα που βρίσκεται στο ρεπερτόριο μεγάλων… δεκαριών.
Και στην τρίτη είναι εκείνος που «σερβίρει» στις καθυστερήσεις επίσης «πάρε – βάλε» στον Βιτάλ, ο οποίος αστοχεί με το κεφάλι απ’ τη μικρή περιοχή.
Σε κάθε του επαφή με την μπάλα ο Καρλίτος δημιουργούσε τρόμο στον αντίπαλο. Οι παίκτες του Ατρόμητου έκαναν βήματα προς τα πίσω όταν ο Ισπανός γυρνούσε μέτωπο προς την εστία. Είναι προφανές πως η καλή κατάσταση στην οποία βρίσκεται επηρεάζει και τους αντιπάλους του. Και του χαρίζει έξτρα πλεονέκτημα όλο αυτό.
Ο Γιοβάνοβιτς αξίζει τα εύσημα για την επιλογή του να αλλάξει θέση στον Ισπανό, να τον φέρει μερικά μέτρα πιο πίσω από τον φορ και επί της ουσίας να του δώσει ελευθερία στο παιχνίδι του. Θα μπορούσε να επιμείνει στην πρώτη του σκέψη, σε αυτή που ήθελε τον Καρλίτος στην κορυφή του 4-2-3-1. Το έκανε τις δύο πρώτες αγωνιστικές και με τον Απόλλωνα και με τον ΠΑΣ, το άλλαξε από την 4η και μετά όταν ο Ισπανός έκανε όργια απέναντι στον Βόλο παίζοντας κάτι σαν «δεκαροεννιάρι», με τον Ιωαννίδη μπροστά.
Και μιας και αναφερθήκαμε στον Ιωαννίδη, μια παρένθεση: ο Παναθηναϊκός έχει ανάγκη αυτόν – ή κάποιον σαν αυτόν – στην κορυφή της επίθεσής του. Είναι «στήριγμα» για τους ακραίους και για τον παίκτη που αγωνίζεται κοντά του. Δίνει μάχες, παίζει… ξύλο, κάνει καλά όλη τη βρώμικη δουλειά ώστε να βρουν οι υπόλοιποι χώρο και να πατήσουν περιοχή. Ο Παλάσιος δεν μπορεί να το κάνει αυτό παίζοντας σέντερ φορ. Οι επιλογές του Γιοβάνοβιτς στην κορυφή της επίθεσης, με τον τρόπο με τον οποίο αγωνίζεται, θα πρέπει να είναι ο Ιωαννίδης και ο Μακέντα, ας μην τον ξεχνάμε τον Ιταλό.
Η νίκη στο Περιστέρι είναι η πιο σημαντική που έχει κάνει μέχρι τώρα η ομάδα. Για πολλούς λόγους. Έσπασε η… κατάρα των εκτός έδρας και τίναξαν από πάνω τους οι παίκτες αυτή την ψυχολογία. Έμεινε μέσα σε έναν βασικό στόχο όπως είναι αυτός του Κυπέλλου, στόχο που οφείλει να διεκδικήσει μέχρι τέλους. Κράτησε «ζεστό» τον κόσμο του που τον είχε μια «κρύο», μία «ζέστη» από τα σκαπανεβάσματα «Κυριακή εντός/νίκη – Κυριακή εκτός/ήττα». Και σε συνδυασμό με την αθώωση στην Εφέσεων, οι δύο επόμενες Κυριακές που έρχονται θα είναι δύο υπέροχα απογεύματα σε γεμάτη Λεωφόρο. Και μια ευκαιρία να πάει στη διακοπή ο Παναθηναϊκός έχοντας γεμίσει χαμόγελα.
⚽ Διάβασε όλα τα νέα για τον Παναθηναϊκό στο ποδόσφαιρο
