Το σωστό μονοπάτι του Παναθηναϊκού, η τύχη της ΑΕΚ και το απαραίτητο «τέσσερα στα τέσσερα»
Ο Βασίλης Μοιρώτσος γράφει για τη μαγική εικόνα του ΟΑΚΑ, για το καλύτερο επίπεδο του Παναθηναϊκού σε σύγκριση με την ΑΕΚ και για τον… αυτοσκοπό νικών και πρόκρισης έως τα Χριστούγεννα.
Προτιμώ τον Παναθηναϊκό που είδα στο ΟΑΚΑ απέναντι στην ΑΕΚ από τον Παναθηναϊκό που είδα στο Φάληρο με τον Ολυμπιακό, σε ένα άλλο εκτός έδρας ντέρμπι. Τότε στο Καραϊσκάκη είδαμε την ομάδα του Ιβάν Γιοβάνοβιτς να πετάει την μπάλα μακριά σε όλο το δεύτερο ημίχρονο και να κοιτάζει το ρολόι. Πότε θα περάσει ο χρόνος, να πάρει το 0-0 και να φύγει. Λάθος νοοτροπία για το μέγεθος του συλλόγου.
Απέναντι στην ΑΕΚ συνέβη το αντίθετο. Η «Ένωση» ήταν εκείνη που έπαιξε τον ρόλο του ποντικού. Και ο Παναθηναϊκός της γάτας. Από το 10’ και μετά οι «πράσινοι» είχαν την μπάλα, είχαν καλή κυκλοφορία, είχαν κυριαρχική παρουσία στον αγωνιστικό χώρο. Αυτό είναι ένα σωστό μονοπάτι προκειμένου να βαδίζει ο Παναθηναϊκός που φτιάχνει ο Γιοβάνοβιτς. Το κυριαρχικό ποδόσφαιρο για το οποίο ο ίδιος μιλούσε στην αρχή της σεζόν αρχίζει να φαίνεται στο γήπεδο. Οφείλει όμως να συνδυαστεί και με αποτελέσματα.
Έτσι είναι η ζωή των μεγάλων ομάδων. Δεν αρκεί να παίζουν καλά, πρέπει να κερδίζουν κιόλας. Αλλά είναι σχεδόν δεδομένο πως όταν βαδίζεις στο μονοπάτι του σωστού ποδοσφαίρου, στο τέλος θα σε δικαιώσουν και τα αποτελέσματα. Ο Παναθηναϊκός δεν πήρε αποτέλεσμα στο ΟΑΚΑ γιατί πλήρωσε τα μαζεμένα ατομικά λάθη στην πρώτη κατεβασιά της ΑΕΚ με αποτέλεσμα να βρεθεί με την πλάτη στον τοίχο από το 2’. Λάθος πάσα του Κώτσιρα, λάθος μαρκάρισμα του Ρούμπεν στον Μοχαμάντι, αφού ο Ισπανός «έφαγε» εύκολα την προσποίηση, καμία κάλυψη στην «μπούκα» του Σιμάνσκι στην περιοχή. Από τη στιγμή που ο Ρούμπεν βγήκε στο πλάι για να καλύψει τον Κώτσιρα, θα έπρεπε να υπάρξει άλλος παίκτης που θα καλύψει τον Ισπανό. Και θα μαρκάρει αποτελεσματικά τον Σιμάνσκι.
Η κλάση του Μπρινιόλι τον κράτησε ζωντανό και στο σουτ του Λιβάι Γκαρσία και στο τετ α τετ του Αραούχο και από εκεί και πέρα το παιχνίδι ήταν στα δικά του μέτρα. Σε όλο το δεύτερο ημίχρονο κυκλοφόρησε την μπάλα σωστά, πρέσαρε αποτελεσματικά, έκλεψε μπάλες, έμπαινε ορθολογικά στην περιοχή. Ήταν πιο ομάδα από την ΑΕΚ στη μεγάλη εικόνα. Και έκανε ευκαιρίες. Διαφωνώ με όσους λένε πως έκανε περισσότερες η ΑΕΚ.
Οι γηπεδούχοι είχαν δύο στο πρώτο δεκάλεπτο, με το μακρινό σουτ του Λιβάι και την κεφαλιά του Βράνιες και το τετ α τετ του Αραούχο. Ο Παναθηναϊκός είχε το σουτ του Αϊτόρ στο πρώτο ημίχρονο, την ανεπανάληπτη (και μεγαλύτερη στον αγώνα) ευκαιρία με Παλάσιος και Αϊτόρ, το σουτ του Παλάσιος που είχε εύκολη πάσα δίπλα του, το σουτ του Μακέντα στα τελευταία λεπτά με τον Ιταλό να είναι εντελώς μόνος και να τη στέλνει… πλάγιο άουτ. Και 3-4 φορές ακόμα που μπήκε πολύ απειλητικά στην αντίπαλη περιοχή, αλλά δεν τελείωσε φάσεις.
Γενικά ο Παναθηναϊκός μοιάζει να είναι χτισμένος σε καλύτερες βάσεις από την ΑΕΚ. Πλασματικό είναι το -9 από εκείνη. Η ΑΕΚ δεν άξιζε να κερδίσει ούτε τον Παναθηναϊκό, ούτε πολύ περισσότερο τον Άρη σε εκείνη την… πολιορκία του ΟΑΚΑ. Ούτε στα Γιάννενα άξιζε, γκολ στο 90’ βρήκε. Σε βάθος χρόνου δεν μπορείς να πορεύεσαι με την τύχη. Κι αν στον Παναθηναϊκό θέλουν να βάλουν υψηλούς στόχους, ας δουν πως μπορούν να περάσουν τον ΠΑΟΚ που παραπαίει και στη συνέχεια να στοχεύσουν στην ΑΕΚ, η τύχη της οποίας κάποια στιγμή θα σταματήσει.
Πλέον το πρόγραμμα γίνεται βαρύ. Και ο Παναθηναϊκός πρέπει να μαζέψει τα κομμάτια του από μία ακόμα ήττα σε ντέρμπι και να δει πως θα κλείσει το 2021 με τέσσερις νίκες. Ή τρεις νίκες και μια πρόκριση. Παίζει μέσα με τον Ατρόμητο, έξω με τον Απόλλωνα, μέσα με τον ΠΑΣ Γιάννινα και στις 23 του μήνα με τον Βόλο στον επαναληπτικό του Κυπέλλου. Τίποτα λιγότερο από το «τρία στα τρία» στο πρωτάθλημα και την πρόκριση στα προημιτελικά του Κυπέλλου.
