Ποιος ο λόγος να παίζει με τη θηλιά της αποτυχίας γύρω από τον λαιμό του;

Καταλαβαίνω πως το να έχεις να πάρεις έναν τίτλο για εφτά χρόνια και να λέγεσαι Παναθηναϊκός δεν είναι απλά υπερβολικός χρόνος. Αλλά πλησιάζει τα “εκτός λογικής” όρια. Πολύ περισσότερο το “χωρίς πρωτάθλημα εδώ και μια δεκαετία”. Ακόμα περισσότερο το “χωρίς Ευρώπη εδώ και μια πενταετία”. Οι καταστάσεις που πέρασε ο Παναθηναϊκός ήταν δραματικές και ακόμα παλεύει να ξεφύγει απ’ αυτές. Σε κάποιες τα καταφέρνει, σε κάποιες πάλι χρειάζεται χρόνο.

Για παράδειγμα, το αγωνιστικό δείχνει πλέον να οδεύει καλά. Το πιστώνεται ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς και η δουλειά που κάνει. Ο Σέρβος αναγέννησε παίκτες, βρήκε ένα σχήμα που ταιριάζει, δίνει αγωνιστική φιλοσοφία που μεγαλώνει τον Παναθηναϊκό. Τον κάνει κυριαρχικό στο γήπεδο.

Ένα κλαμπ δεν είναι μόνο το αγωνιστικό. Απλά αυτό φτιάχνει ή χαλάει και όλο το υπόλοιπο. Είναι το… περιτύλιγμα όλων. Αν δεν πάει καλά η ομάδα, βγαίνουν στην επιφάνεια και τα υπόλοιπα προβλήματα. Αν έχει επιτυχίες, κρύβονται κάτω από το χαλάκι. Έτσι συμβαίνει παντού. Σε όλο τον κόσμο. Στην Ελλάδα λίγο περισσότερο.

Ο Παναθηναϊκός είδε την κληρωτίδα του Κυπέλλου να του χαμογελά. Με την Αναγέννηση Καρδίτσας στα προημιτελικά. Με Άρη ή Λαμία στα ημιτελικά. Αποφεύγει Ολυμπιακό, ΠΑΟΚ, ΑΕΚ έως τον τελικό. Και ξαφνικά αντί να… ανασάνει και να δει πως θα διαχειριστεί αυτή την πραγματικά μεγάλη ευκαιρία που έχει μπροστά του, φορτώνεται με βάρος από παντού. “Αποτυχία αν δεν περάσει”. “Ευκαιρία που δεν χάνεται”. “Θα είναι λίγοι αν δεν είναι στον τελικό”. Αυτά είναι τα… ήπια.

Προσωπικά δεν βρίσκω την παραμικρή λογική σε αυτό. Το “πρέπει” μπαίνει μόνο στα προημιτελικά με την Αναγέννηση. Ναι αν αποκλειστεί εκεί ο Παναθηναϊκός θα είναι όχι μόνο αποτυχία, αλλά το μεγαλύτερο κάζο της ιστορίας του. Δεν μπορεί να μείνει έξω από μια ομάδα χαμηλότερης κατηγορίας. Όχι αυτός ο Παναθηναϊκός που βλέπουμε το τελευταίο δίμηνο.

Αλλά ποιος θα χρίσει 100% φαβορί σε έναν ημιτελικό με τον Άρη τους πράσινους; Με έναν Άρη που έχει αυτό το ρόστερ, που βρίσκει ρυθμό, που κάνει νίκες, που τους κοιτάζει όλους στα μάτια, ποιος μπορεί να είναι σίγουρος ότι ο Παναθηναϊκός θα τον περάσει; Και ποιος θα κατηγορήσει για αποτυχία εις το… τετράγωνο τους πράσινους αν μείνουν εκτός από μια ομάδα σαν τον Άρη;

Σαφώς και ιστορικά σε παιχνίδια Παναθηναϊκού – Άρη, οι πράσινοι δεν τον βλέπουν τον αντίπαλό τους. Δεν υπάρχει σύγκριση μεγεθών. Ο Παναθηναϊκός είναι γίγαντας μπροστά στους κίτρινους της Θεσσαλονίκης. Αλλά αν θέλουμε να μιλήσουμε με ρεαλιστικές πιθανότητες του σήμερα, σε έναν ημιτελικό Παναθηναϊκού – Άρη οι πιθανότητες αν δεν είναι μοιρασμένες, το πολύ να είναι στο 60-40.

Για κανέναν λόγο ο Παναθηναϊκός δεν πρέπει να πάει με έξτρα βάρος σε έναν τέτοιον ημιτελικό. Και κάνουν λάθος όσοι φορτώνουν την ομάδα με αυτό. Καλύτερα θα είναι να πάει η ομάδα προετοιμασμένη για… μάχη, παρά για περίπατο στο πάρκο. Διότι δεν υπάρχει περίπατος σε αγώνες με τον Άρη των τελευταίων ετών, που έχει δυναμική, καλή ομάδα, καλούς παίκτες και προπονητή που γνωρίζει πως να προετοιμάζει την ομάδα του.

Μάχες έχει μπροστά του ο Παναθηναϊκός. Αν είναι σοβαρός και δείξει το ίδιο πρόσωπο με το τελευταίο δίμηνο, θα περάσει και την Αναγέννηση και τον Άρη ή τη Λαμία. Θα πάρει και το Κύπελλο. Αλλά ας τους αφήσουμε να το διαχειριστούν όπως εκείνοι ξέρουν. Ο Ιβάν και οι ποδοσφαιριστές του.