Μιλάμε όλοι και είναι λογικό για την καταπληκτική κυκλοφορία μπάλας που έχει ο Παναθηναϊκός πλέον στο παιχνίδι του, για την ψυχραιμία και την υπομονή στο passing game του, για την εύκολη μετάβαση του παιχνιδιού από τη μία πλευρά του γηπέδου στην άλλη.
Είναι στοιχεία που τα έβαλε ο Γιοβάνοβιτς σιγά – σιγά στο παιχνίδι της ομάδας του. Και που μετά από μήνες δουλειάς τα βλέπει να βγαίνουν στο γήπεδο. Όχι πάντα. Αλλά τις περισσότερες φορές και από παιχνίδι σε παιχνίδι όλο και περισσότερη ώρα.
Μειώνει ο Παναθηναϊκός τα «κενά» διαστήματα εντός αγώνα. Δεν υπάρχει ένα παιχνίδι να θυμόμαστε που ο αντίπαλος του ασκούσε επί ώρα πίεση και ο Παναθηναϊκός αμυνόταν πετώντας την μπάλα όπου βρει και όπου μπορεί. Ή μάλλον υπάρχει: ήταν πριν από έναν ολόκληρο γύρο, ξεκίνημα ακόμα της σεζόν, στο Φάληρο. Τότε δέχτηκε τελευταία φορά ασφυκτική πίεση από αντίπαλο, σε ένα διάστημα στο δεύτερο ημίχρονο. Και… απάντησε στον Ολυμπιακό με το ίδιο στυλ το βράδυ της Κυριακής. Ετούτη τη φορά, στη Λεωφόρο, ο Παναθηναϊκός ήταν η γάτα. Και ο Ολυμπιακός ο ποντικός που έτρεχε και εν τέλει γλίτωσε.
Γλίτωσε γιατί ο Παναθηναϊκός δεν είχε ένα σημείο αναφοράς στην αντίπαλη άμυνα. Έναν επιθετικό που θα κάνει γκολ τη μισή ευκαιρία. Για να μην το κουράζουμε: ένας Μπεργκ του έλειπε. Να φοβηθεί λίγο το αμυντικό τρίο του αντιπάλου. Να νιώσει πως αν τον αφήσουν λίγο, θα τους κάνει το γκολ. Δεν το ένιωσαν ούτε με τον Μακέντα, ούτε με τον Ιωαννίδη. Αυτό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα του Παναθηναϊκού. Έχει κι άλλα, αλλά τα λύνει εβδομάδα με την εβδομάδα.
Εκείνο που έκανε εντύπωση στο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό ήταν το πρέσινγκ της ομάδας του Γιοβάνοβιτς. Δεν υπήρχε ούτε μία φορά μέσα στο ματς που ο Ολυμπιακός έβγαλε με άνεση την μπάλα από την άμυνά του. Οι τρεις της επίθεσης συν οι δύο της μεσαίας γραμμής ανέβαιναν έξω από την περιοχή, η άμυνα έπαιρνε μέτρα πιο ψηλά και ο Παναθηναϊκός μίκρυνε τόσο πολύ το γήπεδο που αυτό έμοιαζε να πνίγει τον αντίπαλο. Γι’ αυτό και έκλεψε πολλές μπάλες με αυτόν τον τρόπο.
Οι χώροι είναι πάντα σημαντικοί σε έναν ποδοσφαιρικό αγώνα. Και κυρίως στην τακτική των προπονητών. Ο Γιοβάνοβιτς γνώριζε πως πρέπει να μικρύνει τους χώρους όταν ο Ολυμπιακός είχε κατοχή και όταν προσπαθούσε να «χτίσει». Τον βοήθησε και ο αντίπαλος προπονητής, που επέμεινε πολύ στον Τικίνιο ο οποίος δεν έχει τη δυνατότητα που έχει ο Ελ Αραμπί. Δηλαδή την καλή πρώτη επαφή, έχοντας πλάτη τον αντίπαλο, προκειμένου να δώσει την ευκαιρία στις πίσω γραμμές να έρθουν κοντά του και να ακουμπήσει σε αυτούς την μπάλα.
Κάθε κοντρόλ του Τικίνιο έμοιαζε καταδικασμένο, ο Σένκεφελντ δεν τον άφησε να πάρει ανάσα, ο Μαρτίνς τον δοκίμασε και στα άκρα σε κάποιο σημείο του αγώνα, αλλά ο Ολυμπιακός έμοιαζε καταδικασμένος να φύγει από τη Λεωφόρο χωρίς ευκαιρία και δίχως τελική προσπάθεια της προκοπής.
Αυτό το πρέσινγκ του Παναθηναϊκού είναι το μεγάλο μυστικό της εν γένει παρουσίας του μέσα στο γήπεδο. Με αυτόν τον τρόπο μπορείς να κερδίζει περισσότερες μπάλες, να αναγκάζεις τον αντίπαλο να τρέχει να την ανακτήσει, άρα και να κουράζεται περισσότερο.
Ο φετινός Παναθηναϊκός είναι η ιδανική ομάδα για να μελετήσεις την τακτική, να προσπαθήσεις να βρεις τα μικρά τρικ που φέρνει στο γήπεδο ο προπονητής του προκειμένου να τον βελτιώσει και ταυτόχρονα να ακυρώσει τον αντίπαλο. Έχουμε πει ξανά πως αυτή η ομάδα με μερικές ποιοτικές μεταγραφές θα τρυπήσει το ταβάνι της σε 1-2 χρόνια. Αρκεί ο Ιβάν να έχει το ελεύθερο να δουλέψει όπως θέλει.
Αλλά χρειάζεται και κάτι ακόμα άκρως σημαντικό για να χτιστεί σε γερές βάσεις το οικοδόμημα. Χρειάζονται σπουδαίες νίκες και μεγάλες βραδιές. Όταν βρίσκεις ή αναγκάζεις τον Ολυμπιακό να έχει τέτοια άσχημη εικόνα στο γήπεδο, δεν του χαρίζεσαι. Τον κερδίζεις. Έστω και με μισό – μηδέν. Προκειμένου να αποκτήσεις την αυτοπεποίθηση και την ψυχολογία νικητή και σε τέτοια ματς.
⚽ Διάβασε όλα τα νέα για τον Παναθηναϊκό στο ποδόσφαιρο
