Ο Κώστας Μανωλιουδάκης γράφει για τα οφέλη που αποκόμισε ο Παναθηναϊκός από το ματς με τον Αρη και την πράσινη συνέχεια στα πλέι οφ του πρωταθλήματος.
Ουδείς δικαιούται να πανηγυρίζει. Για τον Παναθηναϊκό συζητάμε άλλωστε. Δεν θα μπορούσε να πέσει καν στο τραπέζι κάτι τέτοιο ούτε καν ως φευγαλέα σκέψη από τη στιγμή που δεν υφίσταται κατάκτηση κάποιου τίτλου ή έστω ένα νικηφόρο αποτέλεσμα σε ντέρμπι.
Από την άλλη πλευρά, ωστόσο, ουδείς δικαιούται να μην αναγνωρίσει ότι, τηρουμένων των δεδομένων, των τεράστιων προβλημάτων που υπήρχαν και των αναλογιών, η ομάδα έκανε μία μικρή υπέρβαση στη Θεσσαλονίκη απέναντι στον Αρη.
Με δεύτερη αλλαγή τον… Βαγιαννίδη, με παίκτες από τον Παναθηναϊκό Β’ να πλαισιώνουν τον πάγκο και την αποστολή, δίχως έντεκα ποδοσφαιριστές διαθέσιμους, η πλειονότητα εκ των οποίων βασικοί (Βέλεθ, Χουάνκαρ, Πέρεθ, Κουρμπέλης, Γκατσίνοβιτς, Ιωαννίδης), η κοινή λογική θα έλεγε… κατάρρευση.
Αντί αυτού είδαμε πάθος, μάτια να γυαλίζουν, προσήλωση στην τακτική, συγκέντρωση, στρατηγική αφοσίωση και την ομάδα να μένει όρθια και να κατακτά με άνεση ένα αποτέλεσμα που μπορεί να αποδεχθεί κλειδί για τη συνέχεια, το οποίο διατήρησε ζωντανές τις ελπίδες για την έξοδο στην Ευρώπη μέσω του πρωταθλήματος.
Σ’ ένα από τα πιο κρίσιμα ματς της σεζόν, που είχε χαρακτήρα και δεδομένα «εξάποντου», η ομάδα έδειξε χαρακτήρα και έκανε για πρώτη φορά φέτος μία ποδοσφαιρική υπέρβαση που δεν στηρίχθηκε στο «χτίσιμο» του παιχνιδιού, στα τριγωνάκια, τους αυτοματισμούς, την κατοχή της μπάλας και την ποδοσφαιρική κυριαρχία.
Ο Παναθηναϊκός είναι μία ομάδα που χρειάστηκε φυσιολογικά χρόνο για να αποκτήσει όλα τα παραπάνω στοιχεία στη διάρκεια της σεζόν και να φέρει τη σφραγίδα του Ιβάν Γιοβάνοβιτς. Ηταν ωστόσο αφελής στην πλειονότητα των αγώνων του, πιο σοφτ κι απ’ το βούτυρο σε πολλούς εξ αυτών και έψαχνες με το κιάλι παίκτες με προσωπικότητα να την τραβήξουν στα δύσκολα.
Υπό αυτήν την έννοια, το γεγονός ότι το τριφύλλι μεταμορφώθηκε σε κάτι άλλο, σε κάτι εντελώς διαφορετικό ποδοσφαιρικά, η συσπείρωση και το πάθος που έβγαλε συνιστούν από μόνα τους συμπληρωματικά στοιχεία που μόνο τεράστια οφέλη μπορούν να επιφέρουν στη συνέχεια των υποχρεώσεων της ομάδας σε πρωτάθλημα και κύπελλο.
Οι προπονήσεις και οι αρχές του προπονητή διαμορφώνουν την ποδοσφαιρική φιλοσοφία και τις αρχές μίας ομάδας, αλλά οι αντιξοότητες είναι αυτές που χτίζουν το χαρακτήρα της. Και σε ό,τι αφορά τον φετινό Παναθηναϊκό είναι ίσως ακόμα σημαντικότερο το δεύτερο από το πρώτο.
Μία ακόμα διαφοροποίηση που σχετίζεται με το ματς απέναντι στον Αρη στο Κλεάνθης Βικελίδης έχει να κάνει με το σχηματισμό της ομάδας, μία έξτρα ποδοσφαιρική παράμετρος που μπορεί να αποτελέσει οδηγό για το άμεσο μέλλον από τη στιγμή που θα επιστρέψουν ο Βέλεθ και ο πασπαρτού Κουρμπέλης.
Δεν είναι κακή ιδέα για να την ξαναδούμε στο χορτάρι με κανονικές συνθήκες και με πλήρες ρόστερ. Κάθε άλλο. Αλλωστε το χτίσιμο του παιχνιδιού ο Γιοβάνοβιτς με τριάδα στην άμυνα το κάνει.
Δεν αποκλείεται συνεπώς να το ξαναδούμε και σε πολύ καλύτερη βερσιόν μάλιστα, με την ομάδα να έχει την κατοχή και να προσπαθεί να κυριαρχεί έναντι των αντιπάλων της.
