Εάν έλεγε κανείς στο ξεκίνημα της φετινής αγωνιστικής περιόδου ότι ο Παναθηναϊκός θα ολοκλήρωνε τη σεζόν έχοντας επιστρέψει στα τρόπαια μετά από οκτώ χρόνια, θα του περνούσαν πιθανότατα έναν ζουρλομανδύα με πολύ μακριά μανίκια, δεμένο πίσω από την πλάτη και θα τον οδηγούσαν σε κάποια πτέρυγα.
Χρειαζόταν να διαθέτει κανείς υπερβολική δόση φαντασίας για να διανοηθεί έστω ότι έντεκα μήνες μετά θα υπήρχαν τόσο έντονα θετικά συναισθήματα, τόσο μεγάλος ενθουσιασμός, προοπτική και όραμα, μετά το περσινό κάζο.
Χρειαζόταν να διαθέτει κανείς υπερβολική δόση φαντασίας για να διανοηθεί ότι οι ίδιοι, πάνω κάτω, παίκτες θα μεταμορφώνονταν από ασχημόπαπα σε κύκνοι, θα γίνονταν ένα μεγάλο «πράσινο» κουβάρι, θα τραγουδούσαν τον ύμνο του συλλόγου και θα χοροπηδούσαν σαν μικρά παιδιά, εκστασιασμένοι με τα μετάλλια του Κυπελλούχου τυλιγμένα γύρω από τους λαιμούς τους.
Το αδιανόητο έγινε πραγματικότητα. Και επειδή όλα τα πράγματα έχουν την αιτία τους, στην προκειμένη περίπτωση η αιτία δεν είναι άλλη από τον Ιβάν τον… τρομερό!
Ο Σέρβος προπονητής είναι ο άνθρωπος που τον έκανε να μοιάζει ξανά με… Παναθηναϊκό, αυτός πιστώνεται σε σχεδόν απόλυτο βαθμό την αναγέννηση του τριφυλλιού, αυτός σήμανε την αντεπίθεση και έδωσε όραμα και ελπίδα για το μέλλον στα εκατομμύρια των φίλων του συλλόγου.
Ο Γιοβάνοβιτς πήρε το μάξιμουμ απ’ όλους τους παίκτες του, ανέσυρε και αναγέννησε περιπτώσεις ξεχασμένες στη ναφθαλίνη, πέτυχε διάνα στις μεταγραφές, έβαλε ποδοσφαιρικές αρχές και δημιούργησε από το μηδέν ένα σύνολο, μία ομάδα, που προσέγγιζε τη βαριά φανέλα που φοράει.
Η κατάκτηση του 19ου Κυπέλλου στην ιστορία του Παναθηναϊκού ήταν απλώς το επιστέγασμα. Η απονομή ποδοσφαιρικής δικαιοσύνης. Αλλωστε, δεν είναι μυστικό. Ολοι στον σύλλογο πάνω στον Σέρβο προπονητή ποντάρουν για την ολική επαναφορά και προσδοκούν με ανυπομονησία τα μελλούμενα. Πρωτίστως, την επιστροφή του τριφυλλιού στους ομίλους ευρωπαϊκής διοργάνωσης και, εν συνεχεία, της διεκδίκησης όλων των εγχώριων τίτλων.
Ο Γιοβάνοβιτς αποτελεί την εγγύηση για τα επόμενα βήματα προς την κανονικότητα. Το εχέγγυο. Κέρδισε με τη δουλειά και με το σπαθί του την εμπιστοσύνη των φίλων του Παναθηναϊκού, κάτι που μόνο εύκολο δεν είναι.
Θεωρείται σίγουρο ότι η ομάδα στα χέρια του μόνο προς το καλύτερο μπορεί να πάει. Χωρίς βιασύνες, χωρίς μαγικά κουμπιά. Με δουλειά, πίστη και τήρηση του πλάνου, με σταθερά και στέρεα βήματα.
Η μαγιά υπάρχει ήδη, ενώ τα αγωνιστικά στάνταρ του τελευταίου τριμήνου είναι δεδομένο ότι αποτελούν κεκτημένο και αφετηρία για την περαιτέρω βελτίωση της ομάδας.
Ευχής έργο θα ήταν να παραμείνουν όλοι οι παίκτες της βασικής ενδεκάδας (Χουάνκαρ, Βιγιαφάνιες, Γκατσίνοβιτς), να αποκτηθούν 5-6 ακόμα παίκτες υψηλής ποιότητας για να αυξηθεί η ανταγωνιστικότητα και οι λύσεις ενόψει Ελλάδας και Ευρώπης, αλλά αυτός που γνωρίζει καλύτερα απ’ όλους τι χρειάζεται η ομάδα είναι ο προπονητής. Η διοίκηση έχει υποχρέωση να καλύψει τα «θέλω» του και μετά τα πάντα θα πάρουν το δρόμο τους.
Ο Γιοβάνοβιτς δεν είναι απλώς ακόμα ένας προπονητής του Παναθηναϊκού. Είναι πρότυπο ήθους, υπόδειγμα συμπεριφοράς εντός και εκτός αγωνιστικών χώρων, δεν διστάζει να λέει πάντοτε την αλήθεια σε νίκες και σε ήττες, δεν καλλωπίζει, δεν μακιγιάρει την πραγματικότητα, δεν προβάλλει το «εγώ» του και η ταπεινότητα αποτελεί το σήμα κατατεθέν του χαρακτήρα του. Αξίζει ξεκάθαρα στην εμπιστοσύνη και το σεβασμό όλων μας.
