Με τον Γιοβάνοβιτς ξέρεις ότι θα παίξει ο καλύτερος!

Ο Παναθηναϊκός έκανε σεφτέ στις φετινές του μεταγραφές με την απόκτηση του Γιούρι Λοντίγκιν και άπαντες οι φίλοι του συλλόγου είναι σε θέση να κατανοήσουν ότι πρόκειται για μία ουσιαστική κίνηση ενίσχυσης σε μία από τις πλέον νευραλγικές θέσεις στο ποδόσφαιρο.

Ο Λοντίγκιν είναι έμπειρος, διαθέτει προσωπικότητα και παραστάσεις από το υψηλότερο επίπεδο με τη φανέλα της Ζενίτ, με την οποία έχει μακράν τις περισσότερες συμμετοχές στην καριέρα του (164) κι έχει αγωνιστεί στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ (19 φορές) και του Γιουρόπα Λιγκ (15 φορές), ενώ στο ίδιο διάστημα φόρεσε 13 φορές τη φανέλα της Εθνικής Ρωσίας. Αυτό είναι το πρώτο δεδομένο. Το δεύτερο δεδομένο είναι ότι μετά τη Ζενίτ η καριέρα του δεν είχε ανάλογη εξέλιξη, καθώς ταλαιπωρήθηκε αρκετά έως ότου κάνει «ριστάρτ» με τον ΠΑΣ Γιάννινα τον τελευταίο ενάμιση χρόνο. Σε αυτό το διάστημα ο Λοντίγκιν πιστοποίησε ότι έχει κλείσει την παρένθεση της ταλαιπωρίας και όντας σε πολύ καλή ηλικία για τερματοφύλακας (32) μοιάζει αποφασισμένος για τη μεγάλη επιστροφή. Το αν θα τα καταφέρει ή όχι είναι στα… χέρια του.

Το τρίτο δεδομένο είναι ότι με τον Ιβάν Γιοβάνοβιτς ξέρεις ότι θα πάρει ευκαιρίες και ότι στο τέλος θα παίξει ο καλύτερος. Η παραπάνω αναφορά σχετίζεται προφανώς με τον βασικό «κίπερ» του Παναθηναϊκού την επικείμενη σεζόν, όπου ο Μπρινιόλι έχει ένα ελαφρύ προβάδισμα σε σχέση με τον Λοντίγκιν, για τα πρώτα επίσημα ματς τουλάχιστον, εξαιτίας της πολύ καλής παρουσίας του την περασμένη αγωνιστική περίοδο με το τριφύλλι. Ο Ιταλός υπήρξε συνολικά σταθερός κάτω από τα δοκάρια και ιδιαίτερα ικανός με τη μπάλα στα πόδια, καθώς μπορεί ακόμα και να ντριμπλάρει με άνεση αντιπάλους εκτός απ’ το να τη δώσει δίπλα χωρίς να κάνει λάθος. Ηταν ο καλύτερος στο πρωτάθλημα στο «χτίσιμο» του παιχνιδιού και δύσκολα ο Λοντίγκιν θα τον ξεπεράσει σε αυτό, παρότι είναι καλός με τη μπάλα. Το μεγαλύτερο ατού του Ρώσου είναι οι τοποθετήσεις και τα αντανακλαστικά του κάτω από τα δοκάρια, εκεί θεωρητικά υπερτερεί έναντι του Μπρινιόλι.

Ο καθρέπτης, ωστόσο, ήταν, είναι και θα είναι, το γήπεδο.

Η ουσία είναι ότι ο Γιοβάνοβιτς επιθυμεί να συνθέσει δίδυμα παρεμφερής ποιότητας σε κάθε θέση, προκειμένου να αυξήσει τον ανταγωνισμό και να έχει τη δυνατότητα τακτικών ελιγμών και ροτέισον με το μικρότερο δυνατό ρίσκο ενόψει των τριών διοργανώσεων (Ευρώπη, πρωτάθλημα, Κύπελλο) που υπάρχουν μπροστά μας.

Ιδια ποιότητα δεν είναι εφικτό να υπάρξει μεταξύ 22 παικτών, σε καμία ομάδα του πλανήτη άλλωστε δεν συμβαίνει αυτό, πλην όμως όσο μικρότερη είναι η απόσταση των «βασικών» και των «αναπληρωματικών» τόσο το καλύτερο. Ειδικότερα όταν αναγνωρίζουν άπαντες πως στα αποδυτήρια της ομάδας υφίσταται επιτέλους ποδοσφαιρική δικαιοσύνη.