Ο Κώστας Μανωλιουδάκης στέκεται στα πολλά περιθώρια βελτίωσης του Παναθηναϊκού, αλλά και στην καθοριστικής σημασίας αξιοποίηση των δύο πιο ηχηρών καλοκαιρινών μεταγραφών της ομάδας.
Ακόμη κι αν υιοθετήσουμε την άποψη ότι η γνωστή ρήση «εχθρός του καλού είναι το καλύτερο» δεν κάνει εξαιρέσεις όσο καλά κι αν πηγαίνουν τα πράγματα, είναι σαφές ότι στην περίπτωση του Παναθηναϊκού δεν είναι και τόσο εύκολο να εντοπίσεις το… καλύτερο.
Πόσο καλύτερα να τα πάει, άλλωστε, μία ομάδα που έκανε «παπάδες» στο χορτάρι κατά τη διάρκεια του πρώτου γύρου της κανονικής περιόδου του πρωταθλήματος, με δώδεκα νίκες σε δεκατρία ματς, που πραγματοποίησε το μεγαλύτερο σερί νικών όλων των εποχών του συλλόγου στις πρώτες αγωνιστικές. Μία ομάδα που υλοποίησε δύο μεγάλες ανατροπές σε ντέρμπι (ΑΕΚ, ΠΑΟΚ) κι έσωσε την παρτίδα στη «μητέρα των μαχών» ισοφαρίζοντας στις καθυστερήσεις. Ενα σύνολο στο οποίο παίζει ο ένας για τον άλλον κι έχει άμυνα από ατσάλι, επιμονή, υπομονή, συγκεκριμένη ταυτότητα, πείσμα αλλά και φλόγα επιτείνεται από την εντυπωσιακή συμπαράσταση και το φανταστικό αγκάλιασμα του κόσμου. Κι όμως…
Καλύτερο υπάρχει. Ακόμη κι όλα τα παιχνίδια να είχε νικήσει η εξαιρετική ομάδα που παρουσιάζει ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς, πάλι θα υπήρχε.
Ενας λόγος παραπάνω όταν δεν έχει αγωνιστεί ποτέ πλήρης από την αρχή της σεζόν και ούτε θα αγωνιστεί φέτος με δεδομένη τη ρήξη χιαστού του Αϊτόρ.
Τα περιθώρια βελτίωσης του Παναθηναϊκού είναι μεγάλα και αρκεί να αναλογιστεί κανείς ότι τα δύο πιο ηχηρά μεταγραφικά αποκτήματα του περασμένου καλοκαιριού (Μπερνάρ και Βέρμπιτς) δεν έχουν αγγίξει καν το ταβάνι τους. Τόσο σε ατομικό επίπεδο απόδοσης όσο και από πλευράς ένταξής τους στους ρόλους για τους οποίους τους προορίζει ο Γιοβάνοβιτς.
Στο πετσί της ομάδας και σε «mood» πρωταθλητισμού έχουν μπει άπαντες. Παλεύουν, τρέχουν, μοχθούν, πανηγυρίζουν με τη ψυχή τους. Δεν έχουν καταθέσει ωστόσο όλο το ποιοτικό τους εύρος ακόμα, ούτε τις επινοήσεις και τη φαντασία που απαιτεί το βάρος των συνθηκών.
Ειδικά ο Σλοβένος μεσοεπιθετικός έχει πολλά παραπάνω να δώσει στο χορτάρι και μετά τον σοβαρό τραυματισμό του Αϊτόρ έχει το χώρο και τα πινέλα για να ζωγραφήσει.
Τα παράσημα που γυαλίζουν στο πέτο του απ’ το εντυπωσιακό βιογραφικό του, αλλά και η αποδεδειγμένη ανταπόκρισή του στο υψηλότερο επίπεδο, σε συνδυασμό με την παρουσία του Γιοβάνοβιτς στο τιμόνι, δεν αφήνουν πολλά περιθώρια αμφισβήτησης για την πλήρη αξιοποίηση του Βέρμπιτς στο δεύτερο μισό και τα πλέι οφ του πρωταθλήματος. Οι προϋποθέσεις τουλάχιστον υπάρχουν και με το παραπάνω.
Ο Μπερνάρ έχει καταθέσει σε μεγαλύτερο βαθμό ορισμένες πτυχές της τεράστιας κλάσης του. Ακόμη κι αν αναλογιστεί κανείς ότι πάνω που προσαρμόστηκε στις θέσεις «8-10» κατέστη ανάγκη να επιστρατευτεί για τις πτέρυγες, η ποιότητά του δεν κρύβεται, σε όποιον χώρο κι αν κινείται.
Το κυρίαρχο ζητούμενο αξιοποίησης σχετίζεται με τη διάρκεια και την αύξηση ποιοτικού χρόνου και επιδραστικότητας στο παιχνίδι της ομάδας, καθώς επίσης και με τον συντονισμό του σε σχέση με τους υπόλοιπους πράσινους, με το να αντιλαμβάνονται που θέλει να παίξει και τι σκέφτεται να κάνει όταν έχει τη μπάλα, οι συμπαίκτες του.
Ο Μπερνάρ είναι ο μοναδικός παίκτης του ενεργού ρόστερ με έμφυτη φαντασία και απρόβλεπτες ενέργειες. Εχει ακόμα πολλά περιθώρια βελτίωσης αλλά χρειάζεται και άξιους συμπαραστάτες στα χειμερινά ψώνια. Η σεζόν είναι μεγάλη και είναι απαραίτητο να αυξηθεί το ποιοτικό βάθος.
