Αν δε χάσει την ευκαιρία ο Ιγκουαΐν στον τελικό της Βραζιλίας το 2014 δεν είναι Αργεντινή. Γιατί δεν υποφέρει. Κι ό,τι είναι Αργεντινή πρέπει να υποφέρει. Αν δε δεχτεί γκολ στις καθυστερήσεις από έναν παίκτη που μπήκε ως αλλαγή στον ίδιο τελικό, δεν είναι Αργεντινή.
Γιατί ό,τι είναι Αργεντινή έχει μάθει να υποφέρει. Αν δε χάσει στο πρώτο ματς των ομίλων με ανατροπή, από μια ομάδα που δεν… υπάρχει στον χάρτη, δεν είναι Αργεντινή. Γιατί η Αργεντινή πρέπει να υποφέρει. Αν δε δει τα οφσάιντ για ένα εκατοστό στο ίδιο ματς να της στερούν το 2-0, πάλι δεν είναι Αργεντινή. Γιατί κι εκεί πρέπει να υποφέρει.
Αν δε χάσει τεράστια ευκαιρία η Αυστραλία στις καθυστερήσεις των καθυστερήσεων σε ματς για πρόκριση στους 8, σε ένα ματς που η «Αλμπισελέστε» ήταν πολύ καλύτερη και θα μπορούσε να το καθαρίσει με πολλά γκολ, δεν είναι Αργεντινή. Γιατί στην Αργεντινή δεν έμαθαν απλά να υποφέρουν. Γεννήθηκαν για να υποφέρουν. Κι ας έχουν «γεννήσει» τους δύο μύθους, τον Ντιέγκο και τον Λιονέλ. Εκείνοι θα κάνουν το μακρόσυρτο «ουφ» που θα ακουστεί από εξέδρα, πάγκο και γήπεδο στο τέλος.
Αργεντινή είναι η εξέδρα που χαζεύεις, οι παίκτες που έγιναν οι καλύτεροι όλων των εποχών, η φανέλα που τη μαθαίνεις από μικρό παιδί: από το ποδοσφαιράκι που παίζαμε στα… ηλεκτρονικά, μέχρι εκείνη που φοράει ο τουρίστας το καλοκαίρι στα νησιά. Αργεντινή είναι το κλάμα των οπαδών στη λύπη, αλλά κυρίως αυτό στη χαρά. Αργεντινή είναι το γκράφιτι του Μέσι πλάι σε εκείνο του Ντιέγκο στους δρόμους του Μπουένος Άϊρες. Είναι να υποφέρεις. Γιατί αν δεν υποφέρεις, δεν είναι Αργεντινή.
Κι αν δεν υπέφεραν δε θα έπαιρναν ένα Παγκόσμιο Κύπελλο. Δε θα μπορούσε η Αργεντινή να πάρει Παγκόσμιο Κύπελλο σε έναν… φλατ τελικό, όπως εκείνον που βλέπαμε έως το δίλεπτο που ο «διάολος» Εμπαπέ μετέτρεψε το 0-2 σε 2-2. Δε θα μπορούσε η Αργεντινή να μην πάρει Παγκόσμιο Κύπελλο χωρίς ο αντίπαλος να χάσει τετ α τετ στο 123′ σαν αυτό που έχασε ο Κόλο Μουανί. Ή καλύτερα, αυτό που έβγαλε αυτός ο τεράστιος τερματοφύλακας, που λέγεται Εμιλιάνο Μαρτίνεζ.
Ένας τερματοφύλακας που όχι μόνο απόψε, αλλά σε όλο το Μουντιάλ, οδηγούσε εκ του ασφαλούς την ομάδα του. Σαν μια ανθρώπινη ασπίδα. Σαν να τους έλεγε πως ό,τι κι αν συμβεί, θα είναι εκείνος πίσω. Η απόκρουση στο 123′ είναι για να την κορνιζάρει σε όλο του το σπίτι. Να τη βλέπει εκείνος και τα παιδιά του. Να θυμίζει σε όλους πως ο αρχηγός Μέσι είχε μαζί του έναν υπαρχηγό υπέροχο. Αληθινό κέρβερο.
Όσο για τον Λίο; Ήταν το ραντεβού με το πεπρωμένο του. Ήταν το παραμύθι του. Μια φορά και έναν καιρό υπήρξε ο μεγαλύτερος ποδοσφαιριστής όλων των εποχών. Δεν είχε πάρει μονάχα ένα τρόπαιο. Το πιο βαρύτιμο που υπάρχει. Το πήρε στο τελευταίο παιχνίδι που το διεκδίκησε. Κάτσε να σου πω την ιστορία…
