Ο Κώστας Μανωλιουδάκης γράφει για την ανάγκη επιστροφής της χαμένης φλόγας και τις απαραίτητες αλλαγές που πρέπει να γίνουν στον Παναθηναϊκό μετά τα μαζεμένα «εγκλήματα» που έκανε ο ίδιος στον εαυτό του.
Πράγματι ο Παναθηναϊκός στο ξεκίνημα του δευτέρου γύρου του πρωταθλήματος μοιάζει με ιδανικό αυτόχειρα. Εγιναν τόσα πολλά «εγκλήματα» μαζεμένα που δεν ξέρεις από πού να αρχίσεις και πού να τελειώσεις.
Από την εξοργιστική καθυστέρηση στη μεταγραφική ενίσχυση της ομάδας και τις παθογένειες του συλλόγου που δεν λέει να αντιληφθεί ότι επιβάλλεται να εκσυγχρονιστεί και να βοηθήσει τον προπονητή όσον αφορά τη δεξαμενή συμβατών παικτών/υποψήφιων μεταγραφικών στόχων.
Από το ντεφορμάρισμα κομβικών παικτών της ομάδας, όπως ο Παλάσιος, ο Σπόραρ, ο Χουάνκαρ, την αδυναμία προσαρμογής του Βέρμπιτς, την απενεργοποίηση του Πέρεθ από τους αντιπάλους, το ξεφούσκωμα του Τσέριν.
Από την αδυναμία αντικατάστασης του Αϊτόρ, την έλλειψη παικτών που είναι μπολιασμένοι από παραστάσεις πρωταθλητισμού και την αύξηση του άγχους και του φόβου, όσο ψαλιδιζόταν η διαφορά.
Από τα αδιανόητα επαναλαμβανόμενα ατομικά λάθη που δεν γίνονται ούτε στα τοπικά πρωταθλήματα, επαναλαμβάνονται κάθε αγωνιστική και εμπεριέχουν τους πιο έμπειρους, υποτίθεται, παίκτες της ομάδας.
Από το γεγονός ότι στο ξεκίνημα της σεζόν ο Παναθηναϊκός είχε έτοιμη και στωμένη ομάδα και τώρα είναι εκεί που ήταν στρωμένη η ομάδα από πέρυσι και οι ανταγωνιστές ψάχνονταν
Πλέον, ο Παναθηναϊκός δίνει την εντύπωση ότι αυτός είναι αναγκασμένος να αλλάξει κομμάτια στο παζλ του βασικού του κορμού, πολύ περισσότερο από την πλειονότητα των ανταγωνιστών του.
Ολα τα παραπάνω η ομάδα τα πλήρωσε ακριβά και θα συνεχίσει να τα πληρώνει εάν δεν γίνει ανακάτεμα στην τράπουλα άμεσα. Εάν δεν μπει νέο αίμα, εάν δεν επανέλθει η φρεσκάδα και η φλόγα.
Ο Παναθηναϊκός πρέπει πάση θυσία να αντιστρέψει τη «φλατ» εικόνα του στο χορτάρι, να αλλάξει κομμάτια του παζλ της ενδεκάδας για να ξαναβρεί την ενέργεια και, να ανακατανεμηθούν οι ρόλοι για να σημάνει την αντεπίθεσή του. Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς.
Υ.Γ.: Δεν μπορείς να πεις κουβέντα για την αποβολή του Κουρμπέλη αυτή καθαυτή. Η πρώτη κάρτα είναι αυστηρή, αλλά από τη στιγμή που η δεύτερη κίτρινη θα μπορούσε να είναι και απευθείας κόκκινη έτσι όπως πάει στον αντίπαλό του, κάνεις τουμπεκί.
Είναι προφανές ότι η ευθύνη βαραίνει τον ίδιο τον Κουρμπέλη που δεν δικαιολογείται έπ’ ουδενί να μην δείχνει αυτοσυγκράτηση με τόση εμπειρία που κουβαλάει στις πλάτες του.
Δεν παύει ωστόσο να γίναμε μάρτυρες, για πολλοστή φορά, επιλεκτικής αντιμετώπισης ενός διαιτητή εις βάρος του Παναθηναϊκού στην Τρίπολη. Δύο μέτρων και δύο σταθμών.
Δεν νοείται να δίνονται δύο κάρτες σε ολόκληρο το πρώτο ημίχρονο κι αυτές να αφορούν στον Κουρμπέλη. Ούτε σημαδεμένος να ήταν. Δεν γίνεται να μην έχει δεχτεί κανένας παίκτης του Αστέρα μία κάρτα στο ίδιο διάστημα, ούτε ο Μπαράλες, ούτε καν ο Ιγκλέσιας.
Δεν γίνεται να εφαρμόζεις τον κανονισμό μόνο στον Κουρμπέλη για να είσαι… καλυμμένος. Και στο δεύτερο ημίχρονο, πιθανώς για ξεκάρφωμα, να δείχνεις διάσπαρτες κίτρινες κάρτες στους γηπεδούχους προκειμένου να μην σου πουν τίποτα. Εχει καταντήσει αηδία η… επιστήμη τους. Ντροπή.
