Ήταν τόσο καθολική η ανωτερότητα του Παναθηναϊκού απέναντι στον Ολυμπιακό την Κυριακή το βράδυ στην κατάμεστη Λεωφόρο που δεν άφησε το παραμικρό πάτημα για τις γνωστές γραφικότητες αμφισβήτησης που είθισται να συμβαίνουν στην βάναυσα κακοποιημένη ποδοσφαιρικά Ελλάδα.
Ποιος να μιλήσει και τι να σκαρφιστεί για το άξιο του αποτελέσματος, πέραν του… ποτίσματος στο χορτάρι της Λεωφόρου που συμβαίνει σε κάθε εντός έδρας ματς της ομάδας κι έφερε κάποια γλιστρήματα του Πασχαλάκη σε ορισμένες από τις πολλές απόπειρές του να απομακρύνει τη μπάλα με τα πόδια όπως-όπως, μπροστά στην πίεση για «θάνατο» των παικτών-καμικάζι του Γιοβάνοβιτς;
Ήταν τόσο πειστική η αγωνιστική εικόνα του Παναθηναϊκού στο ντέρμπι των αιωνίων που χρειάζεται να ψάξει κανείς τα κιτάπια του και να ταξιδέψει πάνω από είκοσι χρόνια πίσω για να βρει ανάλογη κυριαρχία. Προσέξτε, όχι γενικώς και αορίστως, αλλά σε ντέρμπι με διακύβευμα τίτλου.
Ο Παναθηναϊκός την Κυριακή έκανε εμφάνιση εν δυνάμει πρωταθλητή. Μπήκε με λύσσα στο χορτάρι από το πρώτο δευτερόλεπτο και πίεσε ψηλά, αφόπλισε όλα τα ερυθρόλευκα όπλα, έβγαλε αυτοπεποίθηση αφεντικού και κλείδωσε το πολύτιμο τρίποντο από το πρώτο ημίχρονο.
Ανάγκασε τον Ολυμπιακό να χάσει τα αυγά και τα πασχάλια, του προκάλεσε τρικυμία στα μετόπισθεν και τον έβγαλε νοκ άουτ πριν ακόμα οδηγηθούν οι δύο ομάδες στην ανάπαυλα των ημιχρόνων. Στο δεύτερο ημίχρονο διαχειρίστηκε υποδειγματικά το προβάδισμα στο σκορ, έλεγξε το ρυθμό και παρέδωσε δωρεάν μαθήματα ανασταλτικής λειτουργίας.
Άπαντες οι «πράσινοι» αντεπεξήλθαν και με το παραπάνω στους ρόλους τους, υπήρχαν σωστές αλληλοκαλύψεις στην άμυνα χώρου πίσω από τη μπάλα, υποδειγματικές επιστροφές όταν χανόταν η κατοχή στο επιθετικό τρίτο και κατά κράτος επικράτηση στις δεύτερες μπάλες και τις μονομαχίες.
Το μεγαλύτερο όπλο του Παναθηναϊκού συνολικά τη φετινή σεζόν, άλλωστε, είναι η αμυντική του λειτουργία. Για σεμινάριο. Όπως και η διαιτησία του Ισπανού Ντε Θέρο Γκράντε. Ελίτ.
Ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς πήρε το σκαλπ του Ζοζέ Ανιγκό που μέχρι να καταλάβει τι του έχει φτιάξει ο Σέρβος αρχιτέκτονας έλεγε πάλι καλά που φεύγω με δύο γκολ στην πλάτη.
Το πρωτάθλημα έχει ακόμα πολύ δρόμο. Δεν έχει ξεκαθαρίσει τίποτα. Υπάρχουν έξι τελικοί μπροστά ματς και είναι πολύ σημαντικό τα κεφάλια να μείνουν στη θέση τους και το πάθος και το πείσμα να μεγαλώσουν ακόμα περισσότερο. Αυτό δεν αναιρεί ασφαλώς ότι το βράδυ της Κυριακής θα διαγραφτεί από τη μνήμη τόσο εύκολα. Τουναντίον.
Η Λεωφόρος ήταν απολαυστική στο ντέρμπι, παραδίδοντας μαθήματα εξέδρας και ατμόσφαιρας δίχως την παραμικρή ατασθαλία και η αρμάδα του Ιβάν Γιοβάνοβιτς απολαυστικότερη. Τα καλύτερα είναι μπροστά μας.
