Το 90λεπτο του τίτλου και το καλύτερο συναίσθημα που υπάρχει

Μέταλλο. Ψυχή. Λύσσα. Πίστη. Τρέλα. Για έναν τίτλο που τον θέλει ο Παναθηναϊκός όσο ποτέ, για έναν τίτλο που αξίζει ο Παναθηναϊκός όσο ποτέ. Και για έναν τίτλο που μετά τα χθεσινά αποτελέσματα κρίνεται σε πολύ μεγάλο βαθμό σε 90 λεπτά μέσα στο σπίτι του. Στο ντέρμπι της Κυριακής με την ΑΕΚ στη Λεωφόρο, εκτός συγκλονιστικού απροόπτου. Εκεί θα μάθουμε σε μεγάλο βαθμό, αν όχι τον φετινό πρωταθλητή, σίγουρα την ομάδα που θα μπει με τον ρόλο του αληθινού τούτη τη φορά φαβορί στην τελική ευθεία.

Κι εδώ μιλάμε για ποδοσφαιρική δικαιοσύνη, αν δούμε τη γενική εικόνα όλης της σεζόν και τον τρόπο με την οποία την αντιμετώπισαν και τη διαχειρίστηκαν και ο Παναθηναϊκός και η ΑΕΚ. Ήταν και είναι, από το ξεκίνημα έως τώρα που μιλάμε, οι δύο καλύτερες ομάδες στο πρωτάθλημα. Με τα καλά τους και τα στραβά τους σε αγωνιστικό επίπεδο. Αλλά οι καλύτερες ομάδες.

Με απόλυτη ισορροπία στα έως τώρα μεταξύ τους ματς. Από μία νίκη συν την ισοπαλία στα Playoffs. Ναι, είναι ποδοσφαιρική δικαιοσύνη όλο αυτό. Σαφώς και θα ήταν προτιμότερο να μην υπήρχε εκείνη η γκέλα με τον Βόλο. Δε μιλώ για γκέλες στην κανονική περίοδο, τύπου ΟΦΗ, Ιωνικού, αλλά γι’ αυτή με τον Βόλο στα Playoffs. Θα ήταν στο συν δύο τώρα ο Παναθηναϊκός. Αλλά ξανά περίπου οι ίδιες συνθήκες θα διαμορφώνονταν. Πάλι η ΑΕΚ θα ερχόταν μόνο για νίκη.

Μέχρι να φτάσουμε εκεί υπάρχει φυσικά ο Βόλος, ένας Βόλος που θα πρασινίσει, με τον Παναθηναϊκό να οφείλει να δει τι έπαθε από τη συγκεκριμένη ομάδα στη Λεωφόρο. Φυσικά και δεν περιμένω να πάει με χαλαρότητα. Η ομάδα παίζει κάθε ματς με το… μαχαίρι στα δόντια και δε λυγίζει ούτε όταν ένα ματς στραβώνει, ούτε όταν παίζει έως το 106′ όπως συνέβη στην Τούμπα. Σε ένα παιχνίδι που αν ο Σπόραρ ήταν στοιχειωδώς εύστοχος θα είχε τελειώσει από το πρώτο ημίχρονο.

Τον εξουδετέρωσε ο Παναθηναϊκός τον ΠΑΟΚ για 60 λεπτά. Τον διέλυσε μέσα στο γήπεδό του, έλεγξε τον ρυθμό, δημιούργησε πολλές ευκαιρίες. Δε σκόραρε εκτός από τη φάση με τον Μπερνάρ και γι’ αυτό παρέμεινε στο ματς ο ΠΑΟΚ, που λογικό είναι ότι κάποια στιγμή θα έβγαζε αντίδραση. Μεγάλη ομάδα είναι και έπαιζε το τελευταίο του χαρτί για την πρώτη δυάδα. Εκμεταλλεύτηκε και το γεγονός πως ο Παναθηναϊκός οπισθοχώρησε, αλλά δεν μπορούμε να μην το δικαιολογήσουμε αυτό. Όταν σε κάθε φάση παίζεις ένα ολόκληρο πρωτάθλημα, είναι λογικό να λειτουργεί και το έντστικτο της αυτοσυντήρησης.

Το γκολ του ΠΑΟΚ… μύριζε, ήρθε λίγο πριν το φινάλε και εδώ είναι που ο Παναθηναϊκός δείχνει πόσο πολύ έχει αλλάξει. Σε άλλες περιπτώσεις και χρονιές θα υπήρχαν δύο περιπτώσεις: στην καλύτερη 1-1, στη χειρότερη θα έχανε ολόκληρο το ματς. Τώρα το πήρε. Βγήκε μπροστά, το έψαξε, το ζήτησε, ήρθε το πέναλτι και το πήρε το παιχνίδι. Εδώ φαίνεται το μέταλλο της ομάδας που θέλει να γίνει πρωταθλήτρια. Θα μπορούσε και να μην είχε έρθει το δεύτερο γκολ. Αλλά και μόνο η νοοτροπία που υπάρχει, μια νοοτροπία του «είμαστε καλύτεροι, πάμε να βρούμε δεύτερο γκολ», είναι αρκετή. Αυτόν τον Παναθηναϊκό θέλει να βλέπει ο κόσμος του. Και γι’ αυτό του επιφυλάσσει θερμό χειροκρότημα και στα καλά και στα άσχημα.

Τώρα για το… πόσοι θα μείνουμε μέχρι το φινάλε, τι χρώμα μαλλιά θα έχουμε, αν θα έχουμε μαλλιά και πόσα νοσοκομεία θα χρειαστούν για να μας φιλοξενήσουν; Χαλάλι. Είναι υπέροχο αυτό που κάνει η φετινή ομάδα. Είναι… ξεσηκωτικό. Και τα γκολ στις καθυστερήσεις, εκεί που φαίνεται πως η ελπίδα έχει σβήσει, είναι το καλύτερο συναίσθημα που υπάρχει…