Να σκεφτούν πόσο τους αδίκησαν, να ακούσουν τον κόσμο στ’ αυτιά τους, να πάρουν το πρωτάθλημα
Ο Βασίλης Μοιρώτσος γράφει για το παιχνίδι της Κυριακής, εκεί που δεν υπάρχουν τακτικές και συστήματα, αλλά θέληση, πάθος και λύσσα. Λύσσα γι' αυτό που αξίζει στον Παναθηναϊκό και μόνο. Για το πρωτάθλημα.
48 ώρες πριν από τη σέντρα. 48 ώρες πριν ο Μπριχ σφυρίξει για πρώτη φορά στο Καραϊσκάκη. Στο ματς που θα κρίνει αν ο Παναθηναϊκός θα είναι ο πρωταθλητής ή όχι. Αν ο Παναθηναϊκός θα φτάσει στον στόχο για τον οποίο έχει δώσει ψυχή και σώμα, για τον οποίο έχει… λυσσάξει περισσότερο από ποτέ. Και τον οποίο αξίζει περισσότερο από τον καθένα σε αυτό το πρωτάθλημα.
Μια ομάδα που είναι πρώτη εδώ και εννιά μήνες (παρά κάτι μέρες που τον είχε προσπεράσει η ΑΕΚ), μια ομάδα που στα ματς με την ανταγωνίστριά της έδειξε πως δε… μασάει από λόγια εντυπώσεων. Από λόγια που «βαφτίζουν» ομαδάρες εκείνες που δεν κατάφεραν να κερδίσουν τον Παναθηναϊκό παρά μόνο μια φορά σε τέσσερα ματς κι αυτή από… κροτίδα. Στα λόγια όλοι είναι καλοί. Στο γήπεδο η ομάδα του Γιοβάνοβιτς απέδειξε έως εδώ πως είναι η καλύτερη. Και μένει να γευτεί το νέκταρ αυτής της ανωτερότητας με ποδοσφαιρική δικαιοσύνη.
Μια ομάδα που την αδίκησαν πολλές φορές μέσα στη σεζόν, που τους μπήκε στο… μάτι, που αν δεν υπήρχε το VAR θα έψαχνε να βρει τους χαμένους βαθμούς της. Και τώρα δε θα μιλούσε για πρωτάθλημα, αλλά για Ευρώπη. Την αδίκησαν ξεδιάντροπα, με σφυρίγματα που καμία άλλη δεν έχει εναντίον της. Και στα πιο κρίσιμα ματς της σεζόν.
Στους… τελικούς που λέμε, όπως σε εκείνον στη Νέα Φιλαδέλφεια με τον απίθανο Νταμπάνοβιτς να τα βλέπει όλα εις βάρος του Παναθηναϊκού. Αλλοίωσε το αποτέλεσμα εκείνο το βράδυ ο Νταμπάνοβιτς και μαζί αλλοίωσε και το πρωτάθλημα. Γιατί αν δεν ήταν αυτός, τώρα θα είχαμε ήδη πρωταθλητή.
Κάποια στιγμή πρέπει να μιλήσουμε για όλα αυτά που συνέβησαν φέτος, να βάλουμε τα πράγματα στη σωστή τους βάση και να δούμε και το μέλλον. Γιατί αυτά που έρχονται μπορεί να είναι ακόμα χειρότερα. Κάποια στιγμή θα μπορούσε να γραφτεί ακόμα και… βιβλίο για τον φετινό πόλεμο που έχει δεχτεί ο Παναθηναϊκός.
Από την αρχή έως και σήμερα που μιλάμε. Παρ’ όλα αυτά, απέναντι σε όλους και σε όλα, κόντρα σε θεούς και δαίμονες, σε διαιτητές, παράγοντες, ΕΠΟ, ΚΕΔ και… παρατρεχάμενους, ο Παναθηναϊκός έμεινε όρθιος. Και είναι εδώ, έτοιμος για το 90λεπτο της… εικοσαετίας.
Το βράδυ της Κυριακής οι παίκτες του Γιοβάνοβιτς καλούνται να μπουν στο Καραϊσκάκη και να λυσσάνε για κάθε μπάλα, για κάθε φάση. Το βράδυ της Κυριακής δε μετρούν οι τακτικές, τα συστήματα και η ποιότητα. Μετράνε το πάθος, η δίψα και η… λύσσα. Η θέληση.
Το βράδυ της Κυριακής οι παίκτες του Παναθηναϊκού πρέπει να μπουν στο Καραϊσκάκη και να σκεφτούν όλα εκείνα τα εμπόδια που τους έβαλαν μέσα στη σεζόν. Να πάρουν μαζί τους, στ’ αυτιά τους, τις ιαχές του κόσμου που ήταν δίπλα τους σε όλη αυτή την πορεία σαν μια γροθιά. Να παίξουν για το τριφύλλι στην καρδιά, να βάλουν οριστικό τέλος στα πέτρινα χρόνια, να τελειώσουν μια και καλή την προπαγάνδα. Και να πάρουν το πρωτάθλημα. Ένα πρωτάθλημα που αξίζει σε αυτούς και μόνο.
