Ο Βασίλης Μοιρώτσος γράφει για τον υπέροχο Βραζιλιάνο παιχταρά, τη συνεργασία του με τον Ιωαννίδη και τη γενική εικόνα του Παναθηναϊκού που ανεβάζει κι άλλο τον πήχη της φιλοδοξίας.
Έχουμε συνηθίσει στην Ελλάδα να περιμένουμε από έναν ποδοσφαιριστή να κάνει μέσα στο γήπεδο τα πάντα και να τα κάνει σε κάθε ματς προκειμένου να τον αναδείξουμε ως καλό παίκτη. Ιδιαίτερα αν έχει ένα «βαρύ» όνομα και αν πληρώνεται περισσότερο από τους υπόλοιπους. Ο Μπερνάρ είναι μια απόδειξη για το πως αντιμετωπίζουμε το ποδόσφαιρο στη χώρα.
Ήρθε στον Παναθηναϊκό τον Αύγουστο του 2022 και περιμέναμε από το πρώτο παιχνίδι να ντριπλάρει όποιον αντίπαλο έβρισκε μπροστά του, να μοιράζει 5-6 γκολ σε κάθε ματς, να σκοράρει σε κάθε ματς. Μόνο σπαθιά δεν του ζητήσαμε να καταπιεί. Σχεδόν κανείς – και το εννοώ και για φίλους του Παναθηναϊκού – δεν έβλεπε πόσο σημαντικός ήταν ο Βραζιλιάνος στην περσινή πορεία της ομάδας του. Σε μια πορεία που αν δεν υπήρχαν εξωγενείς παράγοντες, θα είχε καταλήξει στο πρωτάθλημα!
Ο Μπερνάρ είναι ένας παίκτης πολύ υψηλού επίπεδου. Η τεχνική κατάρτιση που διαθέτει ξεπερνά κατά πολύ το όριο που υπάρχει στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Και υπήρχαν παιχνίδια την περσινή περίοδο που έκανε τη διαφορά στο γήπεδο. Ήταν πυλώνας για όλο το οικοδόμημα που έχτισε ο Γιοβάνοβιτς και γι’ αυτό ήταν βασικός και αναντικατάστατος. Είτε στα άκρα, είτε στον άξονα. Πέσαμε στην… παγίδα για το που του ταιριάζει και που του αρέσει να αγωνίζεται περισσότερο. Και χάσαμε την ουσία.
Ο Μπερνάρ και ο κάθε Μπερνάρ για να λάβει την αναγνώριση που του αξίζει θα πρέπει να κάνει περίπου όσα έκανε στο Αγρίνιο. Ευτυχώς που ο προπονητής βλέπει με άλλο μάτι τι προσφέρει ο κάθε ποδοσφαιριστής και δεν περιμένει τα χατ τρικ για να ξεχωρίσει ποιος του κάνει τη δουλειά και ποιος όχι. Δε λέω πως έβγαλε μάτια πέρσι ο Βραζιλιάνος, λέω όμως ότι ήταν πολύ σημαντικότερος απ’ αυτό που «βλέπαμε» με το απλό μάτι. Φέτος το ξεκίνημά του είναι τέτοιο που μας κάνει απλά να τρίβουμε τα μάτια μας. Το είδαμε από το ξεκίνημα της σεζόν και τα ματς με τη Μαρσέιγ, στα οποία μπήκε αλλαγή και τα καθόρισε σε μεγάλο βαθμό. Δικό του το γκολ στο 1-0 της Λεωφόρου. Δική του η μεγαλύτερη συνεισφορά στην ανατροπή στο Βελοντρόμ.
Στο Αγρίνιο του βγήκαν όλα. Πλασέ με το δεξί, 1-0. Σουτ με το αριστερό, 2-0. Απευθείας εκτέλεση φάουλ βλέποντας πως ο Παναιτωλικός μάλλον… ξέχασε να κάνει αυτό που κάνουν όλοι πια, δηλαδή να «ξαπλώσει» παίκτη πίσω από το τείχος για την περίπτωση συρτής εκτέλεσης, 3-0. Η συνεργασία του με τον Ιωαννίδη πλέον μοιάζει να είναι σε άλλο επίπεδο. Θυμίζω ότι οι δυο τους είχαν συνεργαστεί υπέροχα για το γκολ απέναντι στη Μαρσέιγ στη Λεωφόρο. Στο Αγρίνιο πάλι ο Φώτης είναι αυτός που με τακουνάκι στρώνει την μπάλα για τον Βραζιλιάνο για το 2-0. Γνωρίζοντας πολύ καλά τους χώρους που κινείται ο συμπαίκτης του.
Δύσκολα θα σπάσει πλέον αυτό το δίδυμο, το Μπερνάρ – Ιωαννίδης. Με τέτοια εικόνα σαν αυτή που είδαμε στο Αγρίνιο, η βάση του Γιοβάνοβιτς μεσοεπιθετικά δεν μπορεί παρά να είναι αυτοί οι δύο. Και αποτελεί… ευλογία για τον προπονητή του Παναθηναϊκού που έχει πλέον τη δυνατότητα να έχει στον πάγκο παίκτες όπως ο Σπόραρ, ο Τζούρισιτς, ο Μλαντένοβιτς, ο Τσέριν (όλοι τους βασικοί στις εθνικές τους ομάδες) και να βλέπει την ομάδα του να λειτουργεί έτσι στο γήπεδο.
Μπορεί μέσα στη σεζόν να έρθουν και οι στραβές, αλλά ο Παναθηναϊκός αυτή τη στιγμή μοιάζει ως μια ομάδα που τέτοιου είδους παιχνίδια θα τα καθαρίζει με ευκολία. Το ξεκίνημα λέει τρία στα τρία, 9-0 γκολ. Το πρόγραμμα θα γίνει πιο βαρύ, από την Πέμπτη μπαίνει και η Ευρώπη στην εξίσωση, την επόμενη Δευτέρα υπάρχει το πρώτο ντέρμπι. Δε θα είναι όλα εύκολα, όμως το πρώτο δείγμα του φετινού Παναθηναϊκού σε κάνει να αντιλαμβάνεσαι πως αυτή η ομάδα πηγαίνει πλέον με… χίλια προς τους μεγάλους της στόχους.
