Λίγο πολύ… αναμενόμενες είναι οι διαιτητικές «πιστολιές» που τρώει ο Παναθηναϊκός σε αυτή τη φάση της σεζόν. Μπορεί τα παράπονα να έγιναν από τον ίδιο τον Γιάννη Αλαφούζο έπειτα από ένα ματς με τη Λαμία, που ο αντίπαλος έπαιζε με δέκα παίκτες από νωρίς, αλλά μάλλον στη διοίκηση του Παναθηναϊκού ήθελαν να προλάβουν τα… προσεχώς. Αυτά που θα έρχονταν και που θα έκαναν ακόμα πιο δύσκολο τον δρόμο του Παναθηναϊκού για την κατάκτηση του πρωταθλήματος.
Ένας δρόμος που πια δυσκόλεψε αφόρητα αλλά δε συνέβη μόνο από τις διαιτητικές αποφάσεις στο Ηράκλειο. Ο Παναθηναϊκός δυσκόλεψε τη ζωή του σε παιχνίδια που αν θέλεις να πάρεις πρωτάθλημα πρέπει να τα κερδίζεις. Οφείλεις να τα κερδίζεις. Πρώτη θα ήταν η ομάδα σήμερα αν είχε κερδίσει στην έδρα της Λαμία και Κηφισιά. Ακόμα και με το χθεσινό 2-2 στο Ηράκλειο, που λες πως «ok» είναι μια έδρα δύσκολη, μπορεί να έρθει η γκέλα για όλους.
Το καθήκον του να είχε κάνει στην έδρα του με Λαμία και Κηφισιά ο Παναθηναϊκός τώρα θα ήταν στους 60 και ισόβαθμος στην κορυφή με τον ΠΑΟΚ. Μπαίνει στα Play Offs στους 56, πίσω και από τους τρεις! Σημαίνει αυτό ότι χάθηκε το πρωτάθλημα; Όχι. Σημαίνει όμως πως δεν έχει το δικαίωμα σε λάθη. Αυτό είναι και το μεγαλύτερο πρόβλημα. Μπαίνει σε μια διαδικασία δέκα αγώνων με το μεγαλύτερο βάρος στην πλάτη του. Δηλαδή θα πάει να παίξει την Κυριακή την πρώτη αγωνιστική, ανεξάρτητα με το που θα παίξει και με ποιον και θα είναι υποχρεωμένος να κερδίσει. Αλλιώς το πρωτάθλημα θα πετάξει οριστικά.
Δεν είναι εύκολο να κυνηγάς. Και ιδιαίτερα σε μια τέτοια διαδικασία συνεχόμενων ντέρμπι, παιχνιδιών… έξι βαθμών. Ψυχολογικά μπορεί να σε λυγίσει. Ο Παναθηναϊκός έδωσε μια δυνατή κλωτσιά σε ό,τι έχτιζε μέχρι πριν από λίγο καιρό και αποφάσισε να δίνει δώρα στους αντιπάλους του. Γιατί θα το καταλαβαίναμε αν τώρα ήταν πίσω χάνοντας από την ΑΕΚ ή τον Ολυμπιακό, δηλαδή σε ντέρμπι. Αλλά εδώ μιλάμε για τους μάγους με τα δώρα που ήρθαν δύο μήνες μετά την εποχή τους, δηλαδή τα Χριστούγεννα.
Είναι ποδοσφαιρικά παράλογο αυτό που συμβαίνει στον Παναθηναϊκό; Σαφώς και όχι. Από τον Γενάρη και μετά τα έχει κάνει σχεδόν όλα λάθος! Ο Φατίχ Τερίμ μπορεί να κουβαλά όνομα βαρύ σαν ιστορία, αλλά δεν ταιριάζουν όλοι με όλους. Και ο Τούρκος μοιάζει να μην μπορεί να διαχειριστεί μια ομάδα που θα έπρεπε όχι μόνο να διψάει, αλλά να λυσσάει για το πρωτάθλημα. Συγνώμη αλλά μεγαλύτερη λύσσα βλέπαμε με τον Ιβάν στον πάγκο, παρά με τον Τερίμ των πολλών τίτλων. Σε τακτικό επίπεδο δεν μπαίνει καν σύγκριση μεταξύ τους.
Ο Παναθηναϊκός έχει αυτή τη στιγμή πέντε στόπερ και παίζει με βασικό τον χειρότερο όλων: ο Ακαϊντίν φέρει ευθύνη ξανά χθες, στο πρώτο γκολ του ΟΦΗ, όταν τον πέρασε σαν… σταματημένο ο επιθετικός των Κρητικών. Γενικά ο Τούρκος είναι κίνδυνος θάνατος με ή χωρίς την μπάλα. Δεν μπορείς να έχεις… τελειώσει τον Σένκεφελντ για να παίζει ο Ακαϊντίν. Και δε γίνεται να μην το έχεις αντιληφθεί μετά από δύο μήνες.
Όπως δε γίνεται να συνεχίζει ο Τερίμ να αδειάζει τη μεσαία γραμμή κάθε φορά που θέλει γκολ ο Παναθηναϊκός. Για να έρθει η μπάλα σωστά στην αντίπαλη περιοχή πρέπει από κάπου να ξεκινήσει, κάπως να κυκλοφορήσει, κάπως να απλωθεί το παιχνίδι. Αλλιώς πάμε στις γιόμες και στο… βοήθα Παναγιά. Και χθες. Όπως και με την Κηφισιά. Για να γεμίσει την επίθεση, αφήνει τη μεσαία γραμμή με έναν παίκτη! Με αποτέλεσμα η ομάδα να κόβεται στα δύο και σε τέτοιες περιπτώσεις το πιθανότερο είναι να δεχτείς και όχι να βρεις γκολ.
Ο Τερίμ παρουσιάζει σε όλα αυτά τα ματς μια ομάδα… μπλαζέ, δηλαδή το ακριβώς αντίθετο με εκείνο που είχαμε μάθει επί Γιοβάνοβιτς. Από την ταπεινότητα πήγαμε στο άλλο άκρο. Συγγνώμη αλλά με καλές εμφανίσεις μόνο σε ντέρμπι και αδιαφορία στα υπόλοιπα ματς, πρωτάθλημα δεν παίρνεις. Εκτός αν στα Play Offs τους κερδίσεις όλους μέσα – έξω. Μπορείς;
