Ο Τάσος Νικολογιάννης γράφει για το σοκ του θανάτου του Τζορτζ Μπάλντοκ, τους φίλους του που τον έκαναν περήφανο εκεί ψηλά, που είναι , την αθλιότητα των ΜΜΕ και το μάθημα σε όλους μας.
Κανείς δεν μπορεί να το πιστέψει. Κανείς δεν μπορεί να συνέλθει. Κανείς δεν μπορεί να το συνειδητοποιήσει. Ο Τζορτζ την προηγούμενη Κυριακή ήταν από τους καλύτερους παίκτες του Παναθηναϊκού στο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό και τώρα δεν είναι μαζί μας. Εφυγε για την γειτονιά των αγγέλων. Ετσι ξαφνικά. Στα 31 του, αφήνοντας πίσω ένα αγοράκι ενός έτους, που δεν θα γνωρίσει τον πατέρα του. Και θα θυμάται για μία ζωή ότι τα γενέθλιά του είναι την ημέρα, που έχασε τον πατέρα του. Αυτό θα τον σημαδεύει για μία ζωή.
Για την οικογένειά του και κυρίως για αυτή ο πόνος είναι αξεπέραστος. Δεν θα το ξεπεράσουν ποτέ. Οι συμπαίκτες του, οι φίλοι του βρήκαν μεγάλη ψυχική δύναμη, έπαιξαν για αυτόν και η Εθνική πέτυχε τη μεγαλύτερη νίκη της ιστορίας της στο Ουέμπλει επί της Αγγλίας με 2-1. Απίστευτο. Αυτή τη νίκη θα την θυμόμαστε με τον θάνατο του Τζορτζ. Οι φίλοι του, οι συμπαίκτες του ξέσπασαν μετά το παιχνίδι. Με λυγμούς ο αρχηγός Τάσος Μπακασέτας ύψωσε ψηλά την φανέλα του Μπάλντοκ και όλοι μαζί οι παίκτες στάθηκαν μπροστά στους Ελληνες, που ήταν στο Ουέμπλει. Ο Τάσος Χατζηγιοβάνης ξέσπασε σε κλάματα. Στιγμές που έδειξαν τον πόνο, την οδύνη όσων αναγκάστηκαν από την ΟΥΕΦΑ να αγωνιστούν την Πέμπτη το βράδυ.
Η αρχηγική ομιλία του Τάσου Μπακασέτα πριν το παιχνίδι έδειξε τον πόνο αυτών των παιδιών, που μετατράπηκε σε ψυχή και πάθος για τον φίλο τους στο γήπεδο. Μία ομιλία, που όσο την βλέπεις και την ακούς τόσο κλαις και δείχνει το μεγαλείο ψυχής του Τάσου, ενός από τα καλύτερα παιδιά, που έχουν περάσει από το ελληνικό ποδόσφαιρο. Από τους πιο αδαμάντινους χαρακτήρες.
Και όλο αυτό, που ζήσαμε την Πέμπτη το βράδυ έρχεται και μας θυμίζει, ότι υπάρχει ανθρωπιά, υπάρχει αξιοπρέπεια, υπάρχει συναίσθημα. Διότι αυτά τα ξέχασαν και έδειξαν ότι δεν τα έχουν τα ΜΜΕ που σε ένα όργιο χυδαιότητας συναγωνίζονταν το ένα το άλλο ποιος θα χυδαιολογήσει πιο πολύ την Πέμπτη το πρωί. Και φυσικά αυτοί οι τύποι, που είτε κάνουν τηλεθέαση με τις εκπομπές τους, είτε κάνουν κλικ με τα χυδαία βίντεο τους στο διαδίκτυο, καταδεικνύουν και το μεγάλο κοινωνικό πρόβλημα. Αυτοί υπάρχουν, διότι κάποιοι από εμάς, αρκετοί από εμάς δυστυχώς τους βλέπουμε. Αν σταματήσουμε να τους βλέπουμε θα σταματήσουν να υπάρχουν και αυτοί στην τηλεόραση και στο διαδίκτυο. Αυτή είναι η αλήθεια. Πρώτα από όλα φταίνε αυτοί, που δίνουν την δύναμη της τηλεθέασης και των κλικ σε αυτούς.
Ο θάνατος-σοκ του Τζορτζ ήταν και ένα μάθημα για όλους εμάς. Ότι η ζωή είναι ωραία και η υγεία είναι το πολυτιμότερο αγαθό. Αν αυτό το έχεις είσαι ευτυχισμένος. Όλα τα άλλα είναι δευτερεύοντα. Και δεν αξίζει να σκάμε, να στενοχωριόμαστε, για τις ομάδες, να τσακωνόμαστε για ένα λάθος πέναλτι να χαλιόμαστε για όλα αυτά. Η ζωή είναι ωραία, αλλά και μικρή, για να περνάνε οι ημέρες και να μην απολαμβάνουμε το κάθε λεπτό χωρίς να χαλιόμαστε για ασήμαντα πράγματα.
*Καταλαβαίνει κανείς, ότι το σοκ στον οργανισμό του Παναθηναϊκού είναι μεγάλο και από την Δευτέρα που θα αρχίσουν οι προπονήσεις θα είναι πολύ δύσκολα να το διαχειριστούν οι συμπαίκτες του Τζορτζ, όλοι οι άνθρωποι στην ομάδα. Αισθάνονται σαν να έφυγε η γη κάτω από τα πόδια τους, ο συμπαίκτης τους δεν θα είναι πια εκεί, αλλά θα τους βλέπει από ψηλά. Συλλυπητήρια στους οικείους του. Καλό ταξίδι Τζόρτζ…
