Ο Βασίλης Μοιρώτσος γράφει για το συνεχόμενο παιχνίδι με τη φωτιά του Παναθηναϊκού, που τον... έκαψε απέναντι στον Ατρόμητο και για τα γκολ από την επίθεση που αν δεν έρθουν θα τον στείλουν νωρίς εκτός στόχων.
Μια του κλέφτη, δυο του κλέφτη, τρεις και η κακή του μέρα. Κάπως έτσι είναι η κατάσταση για τον Παναθηναϊκό. Τέσσερις νίκες σε πέντε παιχνίδια μετρούσε ο Ρουί Βιτόρια πριν το χθεσινό με τον Ατρόμητο. Κοινό χαρακτηριστικό και των τεσσάρων; Το ότι τα είχε κερδίσει στο γκολ. 1-0 τη Λαμία, τον Βόλο και την Ελσίνκι, 2-1 τον Παναιτωλικό με γκολ στις καθυστερήσεις. Σαφώς βελτιωμένο το πρόσωπο σε σχέση με την εποχή του Ντιέγκο Αλόνσο, πλην όμως οι πράσινοι έδειχναν να… έπαιζαν με τη φωτιά σε κάθε τους παιχνίδι. Να αφήνουν τον αντίπαλο μέσα στη διεκδίκηση του ματς μέχρι το τέλος. Δεν το πλήρωσαν στις προηγούμενες αναμετρήσεις, το πλήρωσαν χθες απέναντι στον Ατρόμητο. Ενα παιδί 21 ετών, με μόλις 65 λεπτά συμμετοχής όλα κι όλα στη φετινή σεζόν, ο Θανάσης Καραμάνης, σκόραρε στο 90′, ισοφάρισε το γκολ του Μαξίμοβιτς από το πρώτο μέρος και χάρισε τον βαθμό της ισοπαλίας στον Ατρόμητο, με το τελικό 1-1 του ΟΑΚΑ να στέλνει και πάλι τον Παναθηναϊκό στην τέταρτη θέση, στο μείον τέσσερα από τον πρωτοπόρο Ολυμπιακό και στο μείον ένα από ΠΑΟΚ και ΑΕΚ.
Όταν παίζεις με τη φωτιά συνεχώς, κάποια στιγμή θα καείς. Ο Ατρόμητος δεν είχε κάνει φάση σε 90 λεπτά αγώνα, όπως και η Ελσίνκι δεν είχε κάνει φάση σε 90 λεπτά αγώνα. Αλλά και την Πέμπτη ήρθε ένα τακουνάκι στις καθυστερήσεις που παραλίγο να ισοφαρίσει το ματς. Γιατί η ομάδα του Βιτόρια καθόταν πάνω στις… δάφνες του 1-0. Δεν την πάτησε την Πέμπτη, δεν την πάτησε με Λαμία, Βόλο, δεν την πάτησε με τον Παναιτωλικό που ξανά είχε προβάδισμα και ένα σωρό ευκαιρίες για να το τελειώσει, με αποτέλεσμα να κερδίσει τελικά στις καθυστερήσεις.
Το ποδόσφαιρο σε τιμωρεί αν δεν καταφέρνεις να τελειώσεις παιχνίδια που είναι δικά σου. Αρκούσε μια καλά οργανωμένη επίθεση από τον Ατρόμητο στο 90′, μια ωραία σέντρα του Ουάρντα, μια κεφαλιά του Καλοσκάμη στο δοκάρι και το ριμπάουντ από τον Καραμάνη για να στείλει τον Παναθηναϊκό ξανά τέταρτο. Εδώ που τα λέμε; Με 13 γκολ σε 13 αγωνιστικές, δεν αξίζουν οι πράσινοι κάτι παραπάνω απ’ αυτό που βλέπουν τούτη την ώρα στον βαθμολογικό πίνακα. Και πάλι καλά να λένε που η απόσταση από την κορυφή είναι στους τέσσερις βαθμούς. Αλλά αυτοί οι τέσσερις βαθμοί όσο εύκολο είναι να καλυφθούν, άλλο τόσο εύκολο είναι και να δεις τη διαφορά να ανεβαίνει και μετά να μην προλαβαίνεις να αντιδράσεις.
Θυμίζω πως την ερχόμενη Κυριακή οι πράσινοι πάνε στην Τρίπολη να παίξουν με τον Αστέρα, δηλαδή την ομάδα από την οποία έχασαν στον πρώτο γύρο και σε μία έδρα που πάντα υπάρχουν δυσκολίες. Και μετά την γκέλα με τον Ατρόμητο, αυτό το παιχνίδι παίρνει αυτόματα χαρακτήρα τελικού. Γιατί; Γιατί μπορεί να τον στείλει στο μείον εφτά ή στο μείον έξι αν δεν καταφέρει να φύγει νικητής. Και… φτου κι απ’ την αρχή μετά, περιμένοντας τους άλλους να γκελάρουν, χωρίς περιθώρια δικών σου απωλειών και με τα ντέρμπι να παίρνουν χαρακτήρα «do or die».
Είναι πολύ χοντρή η γκέλα για τους πράσινους την Κυριακή και στον βαθμολογικό και στον ψυχολογικό τομέα. Γενικά η ομάδα παραμένει ευάλωτη ψυχολογικά. Και χάνει βαθμούς σε παιχνίδια που είναι δικά της. Αν τα δούμε με μια πολύ πρόχειρη και… μπακαλίστικη ματιά, θα διαπιστώσουμε πως στο ΟΑΚΑ χάθηκαν δύο βαθμοί με τον Άρη και άλλοι δύο με τον Ατρόμητο, που έκαναν από ένα σουτ ο καθένας προς την εστία. Και μπήκαν και το ένα (του Μορόν) και το άλλο (του Καραμάνη). 2+2=4, δηλαδή η απόσταση που χωρίζει τον Παναθηναϊκό από την κορυφή.
Αυτές οι λεπτομέρειες κρίνουν πρωταθλήματα. Και σε αυτές τις λεπτομέρειες ο Παναθηναϊκός βγαίνει αυτή τη στιγμή χαμένος. Σαφώς και υπάρχει εξήγηση. Όσο καλός προπονητής και να είναι ο Βιτόρια, όσο κι αν έχει προλάβει να αλλάξει πέντε πράγματα σε σχέση με τη… λαίλαπα της εποχής Αλόνσο, να μπει μέσα και να βάλει την μπάλα στα δίχτυα δεν μπορεί. Ούτε μπορεί μια ολόκληρη ομάδα να προοδεύσει και να πετύχει στόχους όταν σκοράρουν μονίμως οι εξτρέμ του, οι χαφ του και όχι οι επιθετικοί του. Ο Παναθηναϊκός έχει τρία σέντερ φορ και το… ταμείο στο τέλος του πρώτου γύρου λέει «ένα γκολ» και από τους τρεις. Του Σπόραρ με τον Λεβαδειακό, δηλαδή του παίκτη με τον μικρότερο χρόνο συμμετοχής.
Κι αν για τον Γερεμέγεφ το ξέραμε και δεν περιμένουμε και κάτι παραπάνω, αφού πρόκειται για παίκτη που ούτε κατά διάνοια δεν είναι για να παίζει στον Παναθηναϊκό (απορώ με ποια λογική έμεινε στην ομάδα το καλοκαίρι και δεν αναζητήθηκε άλλος επιθετικός), για τον Ιωαννίδη συνεχίζεται το παρατεταμένο ντεφορμάρισμα. Δεν είναι μόνο τα γκολ που δε βρίσκει. Είναι και η γενικότερη εικόνα του που δεν έχει καμία σχέση με την περσινή. Σαν να κουβαλά ένα βάρος. Και μαζί να το απλώνει και σε όλη την ομάδα.
Αν ο Παναθηναϊκός δε βρει γκολ από τους επιθετικούς του ή αν δε φέρει τον Γενάρη κάποιον σπουδαίο γκολτζή, τότε όχι μόνο δε θα πάρει το πρωτάθλημα, αλλά ούτε καν θα το διεκδικήσει. Όση βελτίωση κι αν παρουσιάσει σαν ομάδα σε όλους τους υπόλοιπους τομείς.
