Ο Βασίλης Μοιρώτσος γράφει για το 8-1-1 του Ρουί Βιτόρια έως τώρα και για το πόσο έχει αλλάξει ο Παναθηναϊκός σε όλα μέσα σε 1,5 χρόνο.
Ακόμα μια νίκη με το… αγαπημένο το όπως φαίνεται 1-0 για τον Παναθηναϊκό, αυτή τη φορά στη Λιβαδειά. Ακόμα μια εκτός έδρας νίκη, πιο εύκολα απ’ αυτή που ήρθε σε Αγρίνιο και Τρίπολη, χωρίς απειλές από τον αντίπαλο. Ακόμα μια νίκη στην εποχή Ρουί Βιτόρια, η όγδοη σε δέκα παιχνίδια. Έχει μια ήττα από την Τζουργκάρντεν, όταν ο Παναθηναϊκός μάλλον… έκατσε πάνω στο υπέρ του 1-0 και δεν κατάλαβε πως έχασε το ματς και μια ισοπαλία στα… χασομέρια του αγώνα με τον Ατρόμητο, σε παιχνίδι που κανείς δεν περίμενε πως θα έφευγε ο Παναθηναϊκός από το γήπεδο χωρίς τους τρεις βαθμούς. Αλλά πια ο Παναθηναϊκός έχει αλλάξει σαν ομάδα, σαν φιλοσοφία, σαν νοοτροπία μέσα στο γήπεδο σε σχέση με όσα βλέπαμε στην εποχή του Ντιέγκο Αλόνσο.
Πλέον αποπνέει υγεία αυτό που βλέπουμε και μεγαλύτερη σιγουριά. Πλέον έχει το «know how» για το πως να φτάσει σε νίκες. Πλέον έχει φέρει για τα καλά κοντά του τον κόσμο, κάτι που ζητάει σχεδόν σε κάθε τοποθέτησή του ο Ρουί Βιτόρια. Αυτό το δέσιμο που χάθηκε τον τελευταίο χρόνο, αυτό το δέσιμο ομάδας – κόσμου που είχε φέρει η παρουσία του Ιβάν Γιοβάνοβιτς και επαναφέρει αυτή του Βιτόρια. Μέσα σε μια εβδομάδα ο κόσμος του Παναθηναϊκού είχε τρομερή παρουσία σε Τρίπολη, Σριούσμπερι και Λιβαδειά, αποτελώντας τον 12ο παίκτη της ομάδας, την… ασπίδα της στην προσπάθεια που κάνει. Είναι κάτι που το έχει ανάγκη όλος ο οργανισμός.
Ο Βιτόρια «το έχει» με το δέσιμο, κάτι που φαίνεται και από τον μεγάλο κύκλο μετά από κάθε ματς. Ανεξαρτήτως αποτελέσματος, αντιπάλου, γηπέδου, ο Πορτογάλος τους καλεί όλους για να μιλήσει μερικά δευτερόλεπτα, για να ανεβάσει το επίπεδο της ομαδικότητας και του οικογενειακού κλίματος εντός των αποδυτηρίων. Γιατί αυτά, τα αποδυτήρια, θα κρίνουν εν πολλοίς και τη δική του δουλειά. Και φροντίζει ο Πορτογάλος να έχει μια ομάδα που είναι δεμένη, όχι μόνο με τις κινήσεις του και τον τρόπο του, αλλά και με το ότι είναι ένας δίκαιος προπονητής.
Δίνει ευκαιρίες σε όσους θεωρεί ότι τις αξίζουν και ότι προσπαθούν. Για παράδειγμα είχαμε… ξεχάσει ότι υπάρχει ο Λημνιός, αλλά ο Βιτόρια προφανώς έχοντας δει πράγματα τον έχει επαναφέρει. Είχε χρησιμοποιήσει σε κρίσιμο σημείο τον Ζέκα στο ματς με τον Παναιτωλικό. Κάνει rotation χωρίς να παίρνει μεγάλα ρίσκα, ικανοποιώντας παίκτες που δεν έχουν τον ρόλο του βασικού. Μένει βέβαια κάποιοι απ’ αυτούς να δείξουν ότι μπορούν να ανταποδώσουν την εμπιστοσύνη και να ανταποκριθούν σε όσα ο προπονητής ζητάει.
Για παράδειγμα στη Λιβαδειά είδαμε την τεράστια διαφορά που υπάρχει όταν δεν αγωνίζεται ο Τζούρισιτς σε σχέση με όταν ο Σέρβος είναι στο γήπεδο. Μπήκε σαν αλλαγή και έκανε μέσα σε δέκα λεπτά περισσότερα απ’ όσα είχε κάνει ο Μαντσίνι σχεδόν σε ένα παιχνίδι.
Είχαμε γράψει και σε προηγούμενο σημείωμα πως ο Βιτόρια θα τον φτιάξει τον Παναθηναϊκό και θα τον μετατρέψει σε ομάδα που θα διεκδικεί τίτλους. Έχει κάνει ένα πρώτο βήμα, μετατρέποντας μια ομάδα που μάλλον ήταν φοβική, σε ένα σύνολο που μπαίνει και παίζει για να κερδίζει, αλλά το κυριότερο ξέρει πως να το κάνει. Μια ομάδα που έχει αρχές, είτε βρεθεί σε καλή μέρα είτε όχι. Και αν μη τι άλλο αυτό το 8-1-1 στα πρώτα δέκα παιχνίδια του Πορτογάλου προπονητή στον πάγκο είναι άκρως ενθαρρυντικό για το μέλλον.
