Ο Βασίλης Μοιρώτσος γράφει για την πρόκριση του Παναθηναϊκού που δε θα έπρεπε να μετατραπεί σε θρίλερ και για τη συνέχεια που πρέπει να έχει υπερβάσεις.
Μία αλήθεια υπάρχει από το ζευγάρωμα του Παναθηναϊκού με την Βίκινγκουρ. Πως δεν είναι για πανηγυρισμούς η πρόκριση και πως θα πρέπει το συντομότερο δυνατό ο Παναθηναϊκός να τραβήξει μια γραμμή, να αφήσει πίσω του αυτά τα ματς και να εμφανίσει ένα εντελώς διαφορετικό πρόσωπο στη συνέχεια της διοργάνωσης αν θέλει να διακριθεί. Και για να μιλάμε για διάκριση θα πρέπει να περάσει τουλάχιστον έναν ακόμα γύρο, να βρεθεί στα προημιτελικά. Έως τώρα ο Παναθηναϊκός έχει κάνει τα απολύτως απαραίτητα και ίσως και λιγότερα απ’ αυτά. Δεν μπήκε στην πρώτη οχτάδα, που θα έπρεπε βάσει ονόματος, ιστορίας και ρόστερ να είναι, έπαιξε με μια… απίθανη ομάδα ερασιτεχνών και για να την περάσει αγχώθηκε.
Με λίγα λόγια; Το πρόσημο, αν θέλουμε να το δούμε ψυχρά και αντικειμενικά, δεν είναι θετικό. Ίσως να είναι… ίσα βάρκα, ίσα πανιά για να μην τα ισοπεδώσουμε όλα μιλώντας για αρνητικό πρόσημο, εφόσον βρίσκεται με όποιον τρόπο κι αν αυτό συνέβη σε φάση των «16» ευρωπαϊκής διοργάνωσης μετά από 15 χρόνια. Όμως θα πρέπει να σπάσουν τον καθρέφτη στον Παναθηναϊκό γιατί είναι παραμορφωτικός. Όπως παραμορφωτικός ήταν και τον Αύγουστο στην πρόκριση απέναντι στη Λανς που ήρθε με τύχη. Δεν το έκαναν και μετά λίγο έλειψε να πάθουν ζημιά σε παιχνίδια που θεωρητικά ήταν του χεριού τους, όπως με την Μπόρατς και την Τζουργκάρντεν.
Γι’ αυτό λέω ότι ο Παναθηναϊκός πρέπει να τραβήξει μια μεγάλη γραμμή, να δει την πραγματικότητα, να δει την αλήθεια κατάματα και να καταλάβει ότι για να κάνει την υπέρβαση πρέπει να αλλάξει. Κυρίως ποδοσφαιρικά. Να βγάλει μεγαλύτερη ποιότητα, να παίξει πιο ορθολογικά, να μάθει πως μπορεί πιο εύκολα να διασπάει κλειστές άμυνες. Και να επαναφέρει ορισμένους πρωταγωνιστές του στην… πρώτη γραμμή. Όπως ο Ιωαννίδης, που είναι σκιά του εαυτού του, ο Τζούρισιτς που οφείλει να βρει και πάλι τη φόρμα του.
Και ο Τετέ, που ελπίζουμε αυτό το γκολ πρόκρισης να του επαναφέρει την αυτοπεποίθησή του, την καλή του ψυχολογία. Ο Παναθηναϊκός έχει μια ευκαιρία μπροστά του στο Conference League, το λέγαμε από το ξεκίνημα της διοργάνωσης, αλλά δε θα καταφέρει απολύτως τίποτα αν εμφανιστεί στα επόμενα παιχνίδια με το ίδιο άσχημο πρόσωπο που εμφανίστηκε απέναντι στους Ισλανδούς. Θεωρώ πως σε ματς με μεγαλύτερους αντιπάλους λειτουργεί διαφορετικά όλος ο οργανισμός. Αν θέλετε μπορεί και ο ίδιος ο ποδοσφαιριστής να νιώθει πως με ομάδες τύπου Βίκινγκουρ θα τη βρει την άκρη εύκολα ή δύσκολα. Τώρα θα είναι διαφορετικά, όταν ανεβαίνει ο βαθμός δυσκολίας, ανεβαίνουν και τα ποσοστά συγκέντρωσης και σοβαρότητας.
Για την ώρα ο Παναθηναϊκός έχει να πάει στη Λαμία, δηλαδή έχει να παίξει ένα ακόμα παιχνίδι χωρίς περιθώρια για γκέλα όπως έκανε και την περασμένη Κυριακή και την Πέμπτη. Και γενικά από εδώ και πέρα θα έχει μπροστά του μόνο τελικούς. Αν θέλει να πάρει το πρωτάθλημα, θα πρέπει να μπει το σκεπτικό στην ομάδα ότι έχει εννιά παιχνίδια που πρέπει να τα πάρει και τα εννιά για να στεφθεί πρωταθλητής. Αυτός παραμένει ο πρώτος στόχος, αυτό ξεκαθάρισε και η ίδια η διοίκηση πριν από μερικές μέρες.
Υπό άλλες συνθήκες το ματς στη Λαμία που δέχεται τα γκολ σαν τα… στραγάλια θα ήταν μια εύκολη αποστολή για τον Παναθηναϊκό, αλλά η κούραση, τα προβλήματα απουσιών και η πίεση το καθιστούν ένα ακόμα δύσκολο ματς απ’ αυτά που δίνει εδώ και καιρό. Και οι πράσινοι οφείλουν να βγάλουν πλέον και την προσωπικότητα στο γήπεδο, ιδιαίτερα από τη στιγμή που ποδοσφαιρικά δε δείχνουν κάτι ιδιαίτερο αυτή την περίοδο.
