Είναι αυτή η πιο αγαπησιάρικη εθνική ομάδα που έχει εμφανιστεί μπροστά μας εδώ και πολλά χρόνια; Προφανώς και η απάντηση είναι «ναι». Βλέπεις να βγαίνουν αμούστακα παιδιά από τα αποδυτήρια και θαρρείς πως είναι τα… παιδιά σου. Ταυτίζεσαι μαζί τους πριν καλά – καλά τους δεις να παίζουν στο γήπεδο.
Κοιτάζεις τον Τζόλη, χαμόγελο. Κοιτάζεις τον Μουζακίτη, χαμόγελο. Κοιτάζεις τον Καρέτσα, χαμόγελο. Κοιτάζεις τον Κωνσταντέλια και αντιλαμβάνεσαι πως αυτή η άγνοια κινδύνου που έχει σε συνδυασμό με το αστείρευτο ταλέντο του, δεν μπορεί να μην τον οδηγήσει ψηλά.
Ο Ζαφείρης «ταυρί», οι Μαυροπάνος και Κουλιεράκης περισσότερο ποιοτικοί απ’ ότι… αντέχουμε για στόπερ, το Βαγιαννίδης – Γιαννούλης στα άκρα εντελώς ισορροπημένο. Και ο Τζολάκης ένας τερματοφύλακας που μπορεί να πρωταγωνιστήσει για τα επόμενα 15 χρόνια. Οπως – σχεδόν – όλοι τους. Δε γίνεται να μην τους αγαπήσεις, δε γίνεται να μην περιμένεις πότε θα υπάρξει διακοπή πρωταθλημάτων ξανά για να τους δεις να αγωνίζονται. Πότε συνέβη αυτό τελευταία φορά; Να μην «ξενερώνεις» με τη διακοπή των πρωταθλημάτων; Πάνε χρόνια, δε νομίζετε;
Προφανώς και αυτή η φουρνιά της εθνικής ομάδας έχει συσσωρευμένο ταλέντο, προφανώς και θα μας προσφέρει αρκετές βραδιές όπως αυτή που είδαμε την Κυριακή στη Γλασκώβη. Δεδομένα θα έρθουν και δύσκολα βράδια, δε θα κερδίζουμε παντού και πάντα. Δε γίναμε η… Ισπανία του Τσάβι και του Ινιέστα, μπορούμε όμως να γίνουμε η Ελλάδα του Ντέλια και του Καρέτσα που θα αλλάξουν τον τρόπο με τον οποίο σκεφτόμαστε γενικά το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα.
Να φύγουμε από τη νοοτροπία του «μόνο με την άμυνα μπορούμε», να χαρούμε το απελευθερωμένο παιχνίδι, που θα μας σηκώνει από τις θέσεις μας. Μας αξίζει λίγο… jogo bonito, συνοδευόμενο από παιδικά χαμόγελα. Μας αξίζει λίγο να θαυμάζει την ομάδα μας ο Σερ Άλεξ Φέργκιουσον που είδε από κοντά την παράσταση της Κυριακής.
Μας αξίζει και ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς. Ο κατάλληλος άνθρωπος για να πάρει αυτά τα παιδιά στα χέρια του και να απογειώσει την καριέρα τους. Συμφωνούμε όλοι ότι ο Ιβάν είναι ένας πολύ καλός άνθρωπος, πιθανότατα με αυτά τα παιδιά ένας στοργικός… πατέρας, αλλά δεν τον θέλουμε για να τον κάνουμε άγιο, ούτε για να τον αποκαταστήσουμε. Τον θέλουμε για προπονητή. Και ο Ιβάν είναι προπονητάρα. Ο άνθρωπος που θα μας επαναφέρει σε μεγάλες διοργανώσεις και θα μας κάνει πρωταγωνιστές σε αυτές…
