Ο Παναθηναϊκός έκανε απέναντι στον ΠΑΟΚ μία από τις καλύτερες εμφανίσεις του φέτος σε ντέρμπι. Είχε κάνει ξανά απέναντι στον ίδιο αντίπαλο καλή εμφάνιση και τον είχε κερδίσει πάλι στο ΟΑΚΑ. Μοιάζει να τον… ματσάρει καλύτερα απ’ ότι για παράδειγμα την ΑΕΚ και ας έχει πάρει δύο νίκες και απέναντί της. Με τους κιτρινόμαυρους πιο πολύ τυχερός παρά ικανός ήταν. Αλλά με τον ΠΑΟΚ η κυριαρχία του ήταν εμφανέστατη και στα δύο ματς του ΟΑΚΑ, ενώ δεν έχασε και στην Τούμπα στην κανονική διάρκεια.
Γενικά οι πράσινοι έως τώρα στα ντέρμπι έφεραν αποτελέσματα πρωταθλητισμού. Δύο ήττες έχουν, στη Νέα Φιλαδέλφεια όταν ακόμα ο Αλόνσο παρουσίαζε στο γήπεδο μια ομάδα… σκορποχώρι και στο Καραϊσκάκη την πρώτη αγωνιστική των Play Offs που έκαναν όλα τα λάθη στην άμυνα μαζεμένα. Και μάλλον άδικο ήταν αυτό το 4-2 αν κρίνουμε τη συνολική εικόνα του αγώνα. Εκεί που όλα πήγαν στράφι ήταν σε ματς που δεν περίμενες ότι θα γκελάρεις. Και δεν εννοώ πχ το ματς στον Άρη. Αλλά δεν μπορείς να βγαίνεις εκτός πρωταθλήματος χάνοντας από τη Λαμία και φέρνοντας ισοπαλία στις Σέρρες. Είναι ποδοσφαιρικό έγκλημα και δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει.
Είναι και θέμα νοοτροπίας που πρέπει επιτέλους να αλλάξει στον Παναθηναϊκό. Τους βλέπουμε να παίζουν τώρα χωρίς την πίεση του πρωταθλητισμού και χωρίς ιδιαίτερο άγχος και να βγάζουν στο γήπεδο ένα άλλο πρόσωπο. Σε κάνει να εκνευρίζεσαι όλο αυτό, αφού καταλαβαίνεις την ποιότητα όλων αυτών των παικτών που έχει στα χέρια του ο Βιτόρια και αντιλαμβάνεσαι πόσο πολύ αδίκησαν τον εαυτό τους. Πρέπει τουλάχιστον να στοχεύσουν στην επόμενη σεζόν πια και να καταλάβουν πως θα πρέπει να… κόψουν τα αστεία με τις Λαμίες και τους Πανσερραϊκούς αν θέλουν να διεκδικούν πρωταθληματα. Δε φτάνουν μόνο τα ντέρμπι.
Και ο Βιτόρια θα πρέπει να αφήσει το αποτύπωμά του για να μας κάνει να πιστέψουμε ότι είναι ο προπονητής που μπορεί η ομάδα να εμπιστευτεί πως θα τη φέρει στην κορυφή του πρωταθλήματος. Να αφήσει τα πειράματα, όπως εκείνο στο Καραϊσκάκη με τους τρεις κεντρικούς αμυντικούς. Προφανώς και το είχε κάνει γιατί είχε δει την ομάδα να λειτουργεί καλά στο ματς με τη Φιορεντίνα όσο έπαιξε έτσι, αλλά οφείλεις να συμβιβάζεσαι και στις συνθήκες του κάθε αγώνα. Η Φιορεντίνα έπαιζε κι εκείνη με τον ίδιο τρόπο και το… κούμπωμα πάνω στο δικό της σύστημα την μπλόκαρε. Ο Ολυμπιακός βολεύτηκε όταν βρήκε αυτό το σχήμα απέναντί του. Δεν είναι όλα τα ματς ίδια.
Κάθε προπονητής αξίζει να δουλέψει από την αρχή μια ομάδα, να περάσει από την πρώτη μέρα της προετοιμασίας τις δικές του ιδέες μέσα σε αυτή. Απλά ο Παναθηναϊκός δεν είναι… οποιαδήποτε όμαδα. Είναι ένας μεγάλος σύλλογος που βρίσκεται 15 χρόνια μακριά από το πρωτάθλημα. Δεν είναι απλά πολλά, είναι αφόρητα. Και κάθε χρόνος που περνάει, όλο και μεγαλύτερη γίνεται η πίεση στις πλάτες. Γι’ αυτό δεν υπάρχουν περιθώρια για λάθη πλέον. Όλοι πρέπει να κρίνονται με τον πιο αυστηρό τρόπο, είτε βρίσκονται στην ομάδα έναν μήνα, είτε έξι μήνες, είτε δέκα χρόνια.
Το ίδιο πρέπει να συμβεί και με τον προπονητή, όποιος κι αν είναι αυτός. Αν στον Παναθηναϊκό θεωρούν πως ο Ρουί Βιτόρια θα αφήσει το αποτύπωμά του και θα οδηγήσει την ομάδα στο πρωτάθλημα, να τον εμπιστευτούν για την επόμενη μέρα. Αλλά να είναι 100% σίγουροι. Μην ψάχνουν πάλι προπονητή τον Οκτώβριο. Αν πιστεύουν ότι εκεί έξω υπάρχει μια πιο safe επιλογή για όλο αυτό, τύπου Μαουρίσιο Σάρι, τότε ας πάνε να τη βρουν.
Δεν αντέχεται άλλο το «χαίρομαι επειδή έκανα ένα καλό ματς και είμαι φαβορί για τη δεύτερη θέση». Η δεύτερη θέση για ομάδες σαν τον Παναθηναϊκό είναι αποτυχία.
