Είναι ακατανόητη η εμφάνιση στην Τούμπα. Είναι ακατανόητο το πως ο Παναθηναϊκός καταφέρνει ακόμα και σήμερα, μετά από μια τέτοια σεζόν γεμάτη σκαμπανεβάσματα, να μην μπορεί να βρει μια σταθερότητα που θα τον πάει μέχρι το τέλος. Και είναι άκρως ανησυχητικό το πως από το «δόξα τω Θεό», επιστρέφει στο «βοήθα Παναγιά» μέσα σε δύο παιχνίδια με αντίπαλο την ίδια ομάδα. Τους έβλεπες στο ΟΑΚΑ απέναντι στον ΠΑΟΚ να ξεδιπλώνουν τις αρετές τους και να διαλύουν την ομάδα του Λουτσέσκου και έλεγες πόσο πολύ έχουν αδικήσει τον εαυτό τους.
Και τους έβλεπες Κυριακή βράδυ στην Τούμπα, μόλις δύο εβδομάδες μετά από εκείνο το 3-1, να τελειώνουν το ματς με μία τελική, το γκολ του Γεντβάι. Δηλαδή με μια τελική στο ξεκίνημα του αγώνα. Σαν να… έγινε η δουλειά σε αυτό το 0-1 και μετά να άφησαν τον ΠΑΟΚ να κάνει ό,τι θέλει στο γήπεδο. Δε γίνεται έτσι δουλειά.
Το ότι έχασε η ΑΕΚ από τον Ολυμπιακό από τη μία είναι θετικό γιατί παρέμεινε η απόσταση από εκείνη, από την άλλη κάνει την ήττα στην Τούμπα να μοιάζει με… αυτοχειρία. Γιατί ακόμα και με ισοπαλία, σχεδόν θα είχαν καθαρίσει οι πράσινοι με τη δεύτερη θέση. Παρηγοριά στον άρρωστο βέβαια και αν με ρωτάτε, λίγο με ενδιαφέρει το αν θα βγει δεύτερος, τρίτος ή τέταρτος. Κανένας πανηγυρισμός δε χωράει αν οι πράσινοι πάρουν τελικά τη δεύτερη θέση. Αποτυχημένα πέρα ως πέρα η σεζόν, όπως και κάθε σεζόν που ο Παναθηναϊκός δεν παίρνει το πρωτάθλημα.
Αλλά είναι ένας στόχος που έχει απομείνει και όταν παίζεις στον Παναθηναϊκό οφείλεις να βρίσκεις κίνητρο και να κυνηγάς τη νίκη σε κάθε αγώνα. Οι πράσινοι τελείωσαν το ματς στην Τούμπα και δε θυμόμαστε ούτε έναν ποδοσφαιριστή τους να έχει διακριθεί. Τρεξίματα στο κέντρο δεν υπήρχαν, στην άμυνα βλέπαμε συνεχώς ανισορροπία, επιθετικά ήταν ανύπαρκτος με κάθε παίκτη που μπήκε στο γήπεδο. Μόνο ο Ντραγκόφσκι διασώθηκε, επιτέλους μετά από καιρό.
Ένα βήμα μπροστά, δύο βήματα πίσω ο Παναθηναϊκός όλη του τη χρονιά. Μπαίνει Μάιος και συνεχίζει το ίδιο, εξακολουθεί να ξενερώνει τον κόσμο του και να μην του επιτρέπει να χαρεί για δύο σερί παιχνίδια. Μιζέρια. Με την ευθύνη να τους βαραίνει όλους. Ο Ρουί Βιτόρια παρουσιάζει μια ομάδα που στην έδρα της είναι ανίκητη, αλλά εκτός έδρας έχει να κερδίσει από τις 15 Δεκεμβρίου και εκείνο το 1-0 στη Λιβαδειά. Συγγνώμη αλλά αυτή δεν είναι συγκομιδή μεγάλης ομάδας. Να έχει δέκα σερί εκτός έδρας παιχνίδια χωρίς νίκη.
Και δε μιλάμε για παιχνίδια στο Καμπ Νου και το Μπερναμπέου, αλλά σε Λαμία και Περιστέρι, σε Τούμπα και Καραϊσκάκη, σε κάτι… απίθανες έδρες όπως της Βίκινγκουρ. Αν ο προπονητής του Παναθηναϊκού δεν μπορεί να φτιάξει μια ομάδα που θα επιβάλλεται και στα εκτός έδρας ματς, δεν κάνει για τον Παναθηναϊκό. Ας περάσει ο επόμενος.
Για τον σχεδιασμό της ομάδας ό,τι και να πει κανείς είναι λίγο. Έφτασε σε σημείο ο Παναθηναϊκός να παίζει με αριστερό μπακ τον Λημνιό! Μετά το «Μαντσίνι δεξιός μπακ» στη Λαμία, είδαμε το «Λημνιός αριστερό μπακ» στην Τούμπα. Αναρωτιέσαι τι άλλο θα δεις από μια ομάδα που έκανε ένα σωρό μεταγραφές, έδωσε έναν σκασμό λεφτά, για να μην έχει δεύτερο αριστερό μπακ, να μην έχει τρίτο φορ της προκοπής, να μην έχει κανονικό αριστερό εξτρέμ! Αν ο Γιάννης Παπαδημητρίου και όποιος άλλος έχει το βάρος του σχεδιασμού δεν μπορεί να κλείσει βασικές ανάγκες και επειδή άλλη αποτυχία και άλλο καλοκαίρι με φρούδες υποσχέσεις δεν παλεύονται, ας βρεθεί ένας άλλος άνθρωπος να το τρέξει το μαγαζί. Γιατί αλλιώς πάει απευθείας στα βράχια και την επόμενη σεζόν.
