Για να είμαι ειλικρινής, περίμενα πως το Game 1 των τελικών ανάμεσα σε Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό θα κρινόταν στις λεπτομέρειες. Πιθανόν και στο ένα σουτ. Μια πεποίθηση που μεγάλωσε στα πρώτα λεπτά του αγώνα, όταν το αρχικό σερί των πράσινων, το… τούμπαραν οι φιλοξενούμενοι. Προετοιμαζόμουν για ένα παιχνίδι που και οι δύο ομάδες θα έβγαζαν αντίδραση μετά το Άμπου Ντάμπι. Αλλά τελικά εκείνη που κυριάρχησε στο ματς ήταν η ομάδα του Αταμάν. Και τούτη τη φορά το έκανε κυρίως χάρη στον προπονητή της.
Λόγω των αστεριών που έχει ο Παναθηναϊκός στο ρόστερ του, πολλές φορές μένει πιο πίσω στα φώτα της δημοσιότητας ο Αταμάν. Όχι άδικα. Ασχολούμαστε αρκετά με τον Ναν, τον Σλούκα, τον Χουάντσο, τον Οσμάν, τον Λεσόρ, τον Γκραντ. Είναι συσσωρευμένη η ατομική ποιότητα στον Παναθηναϊκό, πολλές φορές… ξεπετάγεται και ένας διαφορετικός πρωταγωνιστής, που θα πάρει τα εύσημα. Αλλά είναι και φορές διαβάζοντας ακόμα και τη γλώσσα του σώματος, καταλαβαίνεις πως όταν ο… στρατηγός μιας ομάδας πιστεύει πρώτος σε αυτή, τότε θα πιστέψουν και οι στρατιώτες.
Ο Αταμάν πιστεύει στο πρωτάθλημα, δεν είμαι βέβαιος ότι το κάνει και ο Μπαρτζώκας. Και η ψυχραιμία, η ηρεμία, η διαχείριση μιας δύσκολης κατάστασης όπως αυτή που βιώνουν και οι δύο ομάδες από την περασμένη Παρασκευή και έπειτα, θα είναι καθοριστικά στοιχεία για την κατάκτηση του τίτλου. Ο Αταμάν παρακολούθησε τον μικρό τελικό, ένα εντελώς αδιάφορο παιχνίδι που δεν έχει λόγο ύπαρξης, καθισμένος στον πάγκο για 39,5 λεπτά. Σηκώθηκε μόνο όταν αποβλήθηκε ο Σαμοντούροφ, τον οποίο ήθελε να χρησιμοποιήσει πολύ για έναν λόγο: για να τον προετοιμάσει για να παίξει στους τελικούς. Όσο και να έπαιζε, από λίγα δευτερόλεπτα, μέχρι 15 λεπτά. Καμία σημασία δεν έχει. Ήθελε να ανοίξει το rotation, ήθελε να βγάλει από το καπέλο του ένα τρικ που ο αντίπαλος δε θα περίμενε.
Το προσπάθησε και ο Μπαρτζώκας με τον Ντόρσεϊ, αλλά εδώ είναι μια διαφορετική υπόθεση. Ο Ντόρσεϊ είναι καταρρακωμένος, είναι με το ένα πόδι στην έξοδο. Ο Σαμοντούροφ είναι το μέλλον του Παναθηναϊκού. Και βλέπει να του παρουσιάζεται η ευκαιρία που έψαχνε. Κατευθείαν στα βαθιά; Ναι κατευθείαν στα βαθιά. Να βάλει το κορμί του απέναντι στον Βεζένκοφ, να νιώσει ενεργό μέλος της ομάδας εκεί που καίει η μπάλα και όχι σε παιχνίδια τυπικής διαδικασίας.
Ο Αταμάν έδειξε από τις παραμονές του αγώνα ένα διαφορετικό πρόσωπο απ’ αυτό πυο μας έχει συνηθίσει. Και το έδειξε και μετά. Για πρώτη φορά τον είδα να είναι τόσο… κοφτός στις δηλώσεις του, όσο ήταν δύο μέρες πριν τον πρώτο τελικό. Απαντήσεις δευτερολέπτων, μονολεκτικές και στο τέλος ένα «τελειώσαμε;» προς τους δημοσιογράφους. Κατάλαβε ότι είναι η ώρα για δουλειά και όχι για λόγια. Όπως το έκανε και μετά το παιχνίδι. Ο Αταμάν που πιθανότατα θα περιμέναμε, θα ήταν εκείνος που θα έβγαζε τη σιγουριά πως η ομάδα του θα γίνει πρωταθλήτρια.
Αντ’ αυτού έσταξε μέλι για τον Ολυμπιακό. Υπενθύμισε πως ήταν η καλύτερη ομάδα στη regular season της Euroleague και είπε πως με ένα κακό παιχνίδι δεν μπορεί να σβηστεί όλο αυτό. Άλλωστε θα μπορούσε να τύχει ή έχει τύχει και στη δική του ομάδα. Όλη αυτή η αντιμετώπιση του Εργκίν Αταμάν θα μπορούσε να πει κάποιος πως είναι ένα ακόμα επικοινωνιακό τρικ απέναντι στον αντίπαλό του, άλλωστε ο Τούρκος είναι… μανούλα σε αυτά. Δε μου μοιάζει όμως τέτοιο.
Ο Αταμάν το φέρει βαρέως που δε γύρισε με την κούπα από το Άμπου Ντάμπι γιατί δε θέλει να χάνει. Δεν του αρκεί καμία θέση πλην της πρώτης. Και αυτή η… τσαντίλα τον φέρνει αντιμέτωπο με τον ίδιο του τον εαυτό. Σαν να μην του επιτρέπει να χάσει και το πρωτάθλημα.
