Ο Βασίλης Μοιρώτσος γράφει για όλα μπορεί κάποιος να διακρίνει με ευκολία στον Παναθηναϊκό τα οποία δείχνουν πως όλοι είναι μια οικογένεια.
Είναι φανερό πως τα τελευταία χρόνια εντός του Παναθηναϊκού έχουν αλλάξει αρκετά πράγματα σε σχέση με όσα βλέπαμε παλαιότερα. Πρόσφατο παράδειγμα είναι ο Γιώργος Βαγιαννίδης. Αλήθεια πόσες και πόσες φορές στη συγκεκριμένη ομάδα δεν είχαμε δει παίκτες – και μάλιστα Έλληνες – να φεύγουν και να ρίχνουν… μαύρη πέτρα πίσω τους; Είναι πολλά τα παραδείγματα. Ο «Βάγια», ένα παιδί από τα σπλάχνα του συλλόγου, άφησε τον Παναθηναϊκό αλλά τον κουβάλησε και μαζί του στη Λισαβόνα. Με το 13 στην πλάτη θα αγωνίζεται. Και κάποια στιγμή ίσως να τον δούμε ξανά στα μέρη μας.
Ακόμα και ο τρόπος με τον Μαξίμοβιτς υπήρξε διαφορετικός. Μία μέρα πριν αποχωρήσει έπαιζε με τον Παναθηναϊκό ένα ματς… do or die και έτρεχε 120 λεπτά όλο το γήπεδο σαν το σκυλί. Κι ας γνώριζε πως τον περιμένει η νέα του ομάδα, που είχε πληρώσει πολλά χρήματα για να τον αποκτήσει. Γενικά ο Παναθηναϊκός φέρεται καλά στους ποδοσφαιριστές του και είναι κάτι που πρέπει να το πιστώσουμε. Φευγάτος ο Μαντσίνι, δεν είναι στα πλάνα, αλλά όσο είναι εδώ και μπορεί κάπου να τον χρειαστεί ο προπονητής, τον βάζει να παίξει. Το ίδιο και ο Γερεμέγεφ. Εκτελεστές μάλιστα και οι δύο στα κρίσιμα πέναλτι με τη Σαχτάρ. Δεν προπονούνται με τις… μπουλντόζες, δεν είναι εκτός ομάδες, δεν είναι αποκομμένοι.
Δείχνει όλο αυτό πως στον Παναθηναϊκό έχει καλλιεργηθεί ένα κλίμα οικογένειας ανάμεσα σε όλους. Δε χρειάζεται να είσαι… insider για να το καταλάβεις. Δεν είναι όλα ρόδινα, σε καμιά ομάδα άλλωστε δεν είναι, αλλά βγάζει προς τα έξω η ομάδα μια εικόνα υγείας. Από τις ομιλίες του Βιτόρια, τις πλάκες του Ιωαννίδη με τον Σιώπη, τις αγκαλιές σε ένα παιδί που πέρασε πολλά όπως ο Ντραγκόφσκι, το κλάμα του Μαντσίνι, ακόμα – ακόμα και τη στήριξη από μακριά του Αζεντίν Ουναΐ.
Εκείνο που εγώ κρατάω περισσότερο απ’ όλα από τη βραδιά της περασμένης Πέμπτης στην Κρακοβία, είναι η εικόνα του Ίνγκασον στη διαδικασία των πέναλτι. Ο Ίνγκασον είναι ένας παίκτης που ήρθε πέρσι στον Παναθηναϊκό ως μια ακριβή μεταγραφή. Για να γίνει όχι απλά βασικός, αλλά ο ηγέτης της άμυνας του Παναθηναϊκού. Είναι ένας εξαιρετικός αμυντικός και ας μην είχε μια καλή πρώτη σεζόν στο τριφύλλι.
Αυτή τη στιγμή ο Ίνγκασον είναι τριτοτέρταρτη επιλογή στα πλάνα του Ρουί Βιτόρια. Σίγουρα πίσω από Πάλμερ-Μπράουν και Τουμπά, οριακά στην ίδια θέση με τον Γεντβάι. Βλέπει ότι η σεζόν ξεκινάει με εκείνον στον πάγκο, αλλά παρ’ όλα αυτά ήταν «ένα» με τους υπόλοιπους. Σηκωνόταν και πανηγύριζε με σφιγμένες γροθιές σε κάθε χαμένα πέναλτι των Ουκρανών, σε κάθε εύστοχο της ομάδας του. Αγκαλιαζόταν με τους συμπαίκτες του, φώναζε σε εκείνους που πήγαιναν να εκτελέσουν, το ζούσε σαν να ήταν ο ίδιος μέσα στο γήπεδο.
Πίσω από κάθε κίνηση κάποιου μπορείς να διακρίνεις πολλά περισσότερα απ’ όσα νομίζεις. Η εικόνα του Ίνγκασον και η συμπεριφορά του, ακόμα και σε στιγμές που άλλος μπορεί να είχε… κρεμάσει μούτρα, είναι λεπτομέρεια που κάνει τη διαφορά.