Σοβαρά τώρα; Υπάρχει άνθρωπος που να πιστεύει ότι η διαιτησία διαμόρφωσε το αποτέλεσμα το βράδυ της Δευτέρας (16/1) στο ΣΕΦ; Γιατί αν υπάρχει, προφανώς και δεν είδε το ματς. Και σίγουρα δεν ξέρει να χάνει. Είναι από αυτούς που σπάνε το τάβλι, που σκίζουν τα επιτραπέζια που γενικά.. δυσκολεύονται να συνυπάρξουν με άλλους, αν δεν γίνεται ό,τι θέλουν εκείνοι.
Κατ’ αρχάς, όπως έγραψε φίλος στο Facebook “μην τσακώνεστε για το Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός. Όλοι Γιάννη Αντετοκούνμπο ψηφίσαμε”. Δεύτερον, η νίκη των “πρασίνων” ήταν καθαρή και δίκαιη.
Δεύτερον, όπως έγραψα και στο Sport24.gr, όσοι στέκονται στο φάουλ που δόθηκε στον Μάντζαρη, στο 1.08 για το τέλος και ενώ το σκορ ήταν 65-70, σε κλέψιμο στον Ρίβερς (φάουλ που δεν υπήρχε), μπορούν κάλλιστα να γυρίσουν λίγο πιο πίσω το ματς, στο 38ο λεπτό, όταν ο Τζέιμς επιχείρησε να καρφώσει και του έκαναν ΞΕΚΑΘΑΡΟ φάουλ, που επίσης δεν δόθηκε. Αλλά μάλλον αυτό δεν βολεύει όσους φωνάζουν, σωστά;
Ας δούμε λοιπόν, το θέμα σφαιρικότερα. Και δεν εννοώ τις αποφάσεις των διαιτητών, αλλά τη δυνατότητα που είχαν οι παίκτες του Παναθηναϊκού να εκτελέσουν το αγωνιστικό πλάνο που είχαν για αυτό το ματς από την αρχή έως το τέλος. Η βασική του αρχή ήταν ο αργός ρυθμός, τον οποίον επέβαλε το “τριφύλλι” στο μεγαλύτερο διάστημα. Είδες τον Ολυμπιακό να κάνει κάτι επ’ αυτού, νωρίτερα από την τέταρτη περίοδο; Όχι. Μήπως φταίνε οι διαιτητές και για αυτό;
Ή μήπως φταίνε για το γεγονός ότι ο Πασκουάλ πήρε το ρίσκο να χρησιμοποιήσει τους δυο σέντερ που έχει στο ρόστερ του, μαζί στην αρχική πεντάδα; Κάτι που το λες και ρίσκο και θα μπορούσε να είναι, αν οι “ερυθρόλευκοι” έβρισκαν τον τρόπο να φορτώσουν τους Σίνγκλετον και Μπουρούση με φάουλ. Βρήκαν; Όχι. Άρα ποιος φταίει για αυτό;
Ο Σίνγκλετον κατάφερε έτσι, να αφοσιωθεί στην άμυνα πάνω στον Πρίντεζη και ο Μπουρούσης στα ποσταρίσματα, που επιτέλους έδωσαν πόντους στον Παναθηναϊκό από τη ρακέτα -κάτι που έλειπε και “πλήγωνε” στα προηγούμενα ματς. Το bonus αυτής της διαδικασίας ήταν πως ο διεθνής σέντερ έφθειρε και τους αντιπάλους του -αντί να τον φθείρουν.
Για πρώτη φορά ενδεχομένως φέτος, ο Παναθηναϊκός πήρε το μάξιμουμ από το λόου ποστ, όπου κατευθύνθηκαν περιοδικά τέσσερις διαφορετικοί παίκτες, με συνέπεια να… ανοίξει το γήπεδο -αφού ο Ολυμπιακός από ένα σημείο και έπειτα συγκέντρωνε την αμυντική του προσπάθεια κάτω από το καλάθι και κάπως έτσι, έχασε την ικανότητα του αιφνιδιασμού.
Φταίνε οι διαιτητές που για κάποιο διεστραμμένο λόγο οι “ερυθρόλευκοι” δεν φάνηκαν έτοιμοι να αντιμετωπίσουν τον Γκάμπριελ; Έναν παίκτη που είναι μανίτσα στο να αλλοιώνει τα σουτ της αντίπαλης ομάδας, να βγάζει ενέργεια, να παίρνει ριμπάουντ και όπως φάνηκε, να σκοράρει όταν του δίνεις την ευκαιρία;
q όταν είχε στην πλάτη του τον Σπανούλη; Ή φταίνε οι διαιτητές που οι Πειραιώτες παρουσίασαν μια αδυναμία στο να διαχειριστούν έναν Τζέιμς που έπαιρνε πρωτοβουλίες με το που έπιανε την μπάλα στα χέρια του, αλλά αγωνίστηκε περισσότερο ορθολογικά και για το καλό της ομάδας του -με εξαίρεση προς το τέλος της τρίτης περιόδου και στην αρχή της τέταρτης;
Φταίνε οι διαιτητές για τους 27 πόντους του Ρίβερς; Και άντε να δεχθώ ότι πολλά από τα σουτ του δεν ήταν ελεύθερα. Ποιος επέτρεψε όμως, στον Αμερικανό να βρει ρυθμό; Σίγουρα όχι οι ρέφερι. Όσο περνούσε τώρα, η ώρα και ο Παναθηναϊκός αύξανε την αυτοπεποίθηση του, βρήκε και τα τρίποντα για να τελειώσει τη δουλειά.
Με όλα αυτά, θέλω να σου πω ότι οι “πράσινοι” άξιζαν στο εκατό τοις εκατό το αποτέλεσμα της Δευτέρας (16/1), που τους έστειλε στον τελικό του Κυπέλλου, αλλά κυρίως έδειξε (στους ίδιους και σε όλους) για κάθε πρόβλημα, υπάρχει λύση. Ειλικρινά πιστεύω ότι τα κέρδη μπορούν να είναι πολλά περισσότερα και πιο ουσιαστικά, από την πρόκριση στον τελικό. Αρκεί να μη σταματήσει η προσπάθεια εδώ.
