Αντικατοπτρίζεται στο σύνολο της εικόνας του παιχνιδιού το αποτέλεσμα στη Λεωφόρο; Όχι, μα, όπως έχουμε τονίσει κατ’ επανάληψη, στο ποδόσφαιρο δεν υπάρχει δικαιοσύνη και αδικία. Υπάρχουν στιγμές κι’ αν σ’ αυτές μια ομάδα είναι πιο ουσιαστική, παίρνει το αποτέλεσμα.
Σε μια γενικότερη εικόνα, ο Παναθηναϊκός είχε την πρωτοβουλία των κινήσεων και ένα πιο πλούσιο ρεπορτόριο στην επίθεσή του από τον Ατρόμητο, που επέλεξε να περιμένει την ομάδα του Αναστασίου και να βγαίνει στην κόντρα. Οι Περιστεριώτες, όμως, είναι αυτοί που πανηγυρίζουν, «πληγώνοντας» το «τριφύλλι» που τη στιγμή που πάει να σηκώσει κεφάλι, ξεκινάει πάλι από την αρχή. Αυτό έγινε, κατά βάση, για δυο λόγους…
1.Οι «πράσινοι» προδίδονται συνεχώς από την άμυνά τους. Τα εύκολα λάθη στα μετόπισθεν ζημιώνουν την ομάδα, που χάνει βαθμούς απ’ αυτά. Δυο γκολ χθες, μέσα σε λίγα λεπτά με την… ευγενική χορηγία της άμυνας. Και στις δυο περιπτώσεις ο Ιγκλέσιας «τρύπωσε» και έστειλε την μπάλα στο πλεκτό.
Ελλειψη συγκέντρωσης ή ανάγκη για μεταγραφή; Και τα δυο. Είναι «πάντρεμα». Όπως και να’ χει, πάντως, κάνει «μπαμ» ότι οι «πράσινοι» θέλουν έναν κεντρικό αμυντικό, που θα νοικοκυρέψει την κατάσταση. Διότι είναι κρίμα για μια νέα – δουλεμένη ομάδα, να παρουσιάζει βελτίωση σε όλους τους τομείς, πλην αυτού.
2.Τα «νεκρά» διαστήματα παρουσιάζονται σε κάθε μα κάθε αναμέτρηση. Στις αρχές τις σεζόν ήταν μεγαλύτερα, τώρα, χρονικά έχουν περιοριστεί, αλλά αρκούν για να «πληγώσουν» το «τριφύλλι». Σχεδόν σε κάθε παιχνίδι, στις αρχές του δευτέρου ημιχρόνου, οι «πράσινοι» παρουσιάζουν ένα διαφορετικό πρόσωπο και το «πληρώνουν». Με μια πρόχειρη σκέψη, θυμάμαι ΠΑΣ Γιάννινα, Απόλλων Σμύρνης, Καλλονή (ασχέτως αν ο Παναθηναϊκός δεν δέχθηκε γκολ) και τώρα Ατρόμητος. Ο Αναστασίου μιλάει συνεχώς γι’ αυτές τις αδράνειες, σε συζητήσεις με τους παίκτες του, αλλά το πρόβλημα παραμένει άλυτο. Θα μου πείτε, «αυτά συμβαίνουν στις νέες ομάδες». Δεκτό, μα τα πάντα αντιμετωπίζεται. Αυτή, όμως, η πληγή δεν λέει να κλείσει…
Θέλω να τονίσω ότι, παρά την ήττα, και χθες ο Παναθηναϊκός επιβεβαίωσε τη βελτίωσή του, σε ότι έχει να κάνει με τη δημιουργία και την κυκλοφορία. Αν, ας πούμε, ο Μπεργκ δεν τραυματιζόταν, ίσως το αποτέλεσμα να ήταν διαφορετικό. Με τα «αν», όμως, δεν λειτουργεί τίποτε στη ζωή. Αυτή η βελτίωση και η αγωνιστική εικόνα, αλλοιώθηκε ξανά από τους «χορηγούς» της άμυνας…
ΥΓ1: Δεν αποτελεί δικαιολογία για τον Παναθηναϊκό, αλλά μια πραγματικότητα που δημοσιογραφικά πρέπει να καταγραφεί. Η φάση του 77’ είναι καθαρό πέναλτι που δεν δίνεται στο «τριφύλλι». Ο Καραμάνος κλωτσάει τον Ατζαγκούν μέσα στην περιοχή και τον σωριάζει στο έδαφος. Ο Παπαπέτρου δείχνει «παίζεται»…
ΥΓ2: Αποτελεί κοινή συνείδηση το γεγονός ότι αυτό που γίνεται στη Λεωφόρο, δεν έχει προηγούμενο. Απίστευτη στήριξη από τον κόσμο του Παναθηναϊκού που χθες ήταν και πάλι «παρών» στο «Απόστολος Νικολαϊδης» και μετά το τέλος της αναμέτρησης έστησε ένα «πάρτι» στο πέταλο της Θύρας 13, παρά την πικρία της ήττας. Αυτή η αντιμετώπιση δείχνει ρεαλισμό και υγεία, σε μια χρονιά δύσκολη μα και με αισιοδοξία…
