Είναι πραγματικά άξιο αναφοράς αυτό που συμβαίνει φέτος με τον κόσμο του Παναθηναϊκού. Φαινόμενο που το έζησα από κοντά στο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό στη Λεωφόρο. Ηττα που πονάει λόγω του γκολ στο90’από τον Μήτρογλου. Ηττα που κάνει τον κόσμο να σκύβει το κεφάλι και να φεύγει άρον – άρον από το γήπεδο. Όχι στο «Απόστολος Νικολαϊδης». Όχι φέτος. Εμειναν εκεί, 15.000 λαού, για να χειροκροτήσουν, να στηρίξουν, να «αγκαλιάσουν».
Το έζησα σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό το βράδυ του Σαββάτου. Σε περίοδο που ο Παναθηναϊκός ανέβαινε αγωνιστικά. Που προερχόταν από τέσσερα γκολ κόντρα στην Καλλονή. Που έπαιζε καλό ποδόσφαιρο. Ηταν «μπουνιά» στο μάτι, δίχως να την περιμένεις, αυτή από τον Ατρόμητο. Κι όμως. Ξανά οι οργανωμένοι στη θέση τους, ακόμα και μία ώρα μετά το ματς. Μαζί τους και κάποιοι σκόρπιοι από άλλες θύρες, που χάζευαν, τραγουδούσαν, τραβούσαν βίντεο. Ανάγκασαν τους παίκτες να ξανά βγουν στο γήπεδο για να τους αποθεώσουν μετά από ήττα!
Κι αν με την Καλλονή υπήρχε ο ενθουσιασμός της καλής εμφάνισης και των πολλών γκολ, αλλά και του νέου συνθήματος που πάντα «παρασύρει» και συναρπάζει, με τον Ατρόμητο ούτε καλή εμφάνιση είχαμε, ούτε πολλά γκολ, ούτε νίκη, ούτε «πρωτοεμφανιζόμενο» τραγούδι. Μονάχα η αγάπη, η ανάγκη στήριξης, η επιθυμία «αγκαλιάσματος» της προσπάθειας που γίνεται. Καλό θα είναι να ασχοληθούμε λίγο περισσότερο με το φετινό φαινόμενο στην εξέδρα του Παναθηναϊκού. Το έκαναν οι Αγγλοι και τους κάλεσαν στο Γουέμπλεϊ! Οι Αγγλοι που ξέρουν πολύ καλά από τραγούδι στην κερκίδα…
