Λένε πως τις μεγάλες ομάδες τις κάνουν τρία στοιχεία. Οι τίτλοι, η ιστορία και ο κόσμος. Από τέτοια ο Παναθηναϊκός έχει μπόλικα. Και κούπες και ένδοξη ιστορία και πάρα πολύ κόσμο. Διαθέτει, όμως, κι άλλα τα οποία τον γιγαντώνουν. Η χθεσινή βραδιά αποδεικνύει την παραπάνω πρόταση…
Πόσο σπουδαίο είναι να υποδέχεσαι με τέτοιον τρόπο έναν άνθρωπο που τίμησε με την παρουσία του το «τριφύλλι» και που ήταν τιμή και για τον ίδιο να βρίσκεται στο «τιμόνι’ αυτής της ομάδας. Πόσο μαγικό είναι 20.000 άνθρωποι να τον αποθεώνουν, δείχνοντας του την αγάπη τους, τη λατρεία του και τον σεβασμό τους για όλα όσα πέρασαν μαζί του 13 ολόκληρα χρόνια.
Πόσο σπάνιο είναι να βλέπεις τον ίδιο τον Ομπράντοβιτς να δακρύζει, μη μπορώντας να «κρυφτεί» μπροστά στους δικούς του ανθρώπους, τους φίλους του «τριφυλλιού». Ναι, ο Ζέλικο δάκρυσε! Αυτός ο πάντα κύριος, ενίοτε «σκληρός», λύγισε…
Πόσο συγκινητικό είναι να κοιτάζεις τον Θανάση Γιαννακόπουλο να ξεσπάει σε κλάματα, όταν συναντά ξανά τον «Ζοτς»!
Πόσο ανατριχιαστικό να παρατηρείς χιλιάδες ανθρώπους να δακρύζουν, να κλαίνε μέσα στο ΟΑΚΑ σαν να έβλεπαν ύστερα από καιρό τον άνθρωπό τους, τον φίλο τους, τον αδερφό τους…
Υπάρχουν, αγαπητές και αγαπητοί, βραδιές που είναι πολύ πιο σημαντικές από τις νίκες, τις σκοπιμότητες ή τους τίτλους. Βραδιές αξίας, πολιτισμού, ήθους, ανθρωπιάς, συναισθημάτων. Βραδιές που θα σου μείνουν χαραγμένες στο μυαλό για πάντα. Κι’ απ’ αυτές ως σύλλογος γίνεσαι ακόμη πιο μεγάλος. Συγκεκριμένα, για τον ήδη μεγάλο Παναθηναϊκό, τέτοιες στιγμές τον γιγαντώνουν…
Ενα μεγάλο respect σε όλες και όλους για χθες. Από τον πρώτο ως τον τελευταίο. Ο μπασκετικός Παναθηναϊκός απέδειξε ότι είναι η μεγαλύτερη ομάδα που έβγαλε ποτέ ο ελληνικός αθλητισμός και συνεχίζει στα ίδια «μονοπάτια». Κρατήστε τη τη χθεσινή βραδιά, δείξτε τη στα μικρά παιδιά και μεταδώστε τους την αξία που έχει ο πραγματικός αθλητισμός. Αυτός που διδάσκει πολιτισμό, κουλτούρα, ήθος, σεβασμό και όχι «καφρίλα».
Και μια φράση για το τέλος. «Το μεγαλείο σου δεν έχει τελειωμό…»
