Ο Παναθηναϊκός έκανε το καθήκον του και έχοντας τρεις νίκες στα τέσσερα ματς που θα έκριναν την πρόκριση όχι μόνο κατάφερε να είναι για άλλη μία φορά μέσα στις οκτώ καλύτερες ομάδες της Ευρώπης, αλλά πλέον μπορεί να το παίζει… και αδιάφορος στο ματς στο ΣΕΦ.
Απέναντι στην Μάλαγα, οι πράσινοι κέρδισαν και το άγχος που είχαν κάποια στιγμή που η ομάδα της Ανδαλουσίας τους πλησίασε στο σκορ και μετέτρεψαν την τέταρτη περίοδο σε τυπική διαδικασία, αναγκάζοντας τον Πλάθα να μην πάρει ούτε ένα τάιμ άουτ στο τέλος, γνωρίζοντας ότι δεν μπορούσε να αλλάξει και κάτι. Η άμυνα ήταν το βασικό κλειδί της νίκης και ο έλεγχος των ριμπάουντ στα οποία η Μάλαγα βασίζει πολλά στο παιχνίδι της. Ο Φραγκίσκος Αλβέρτης με αλλαγές σε όλα τα σκριν και αλλαγή στην αλλαγή μακριά από την μπάλα, ουσιαστικά ανάγκασε τους Ισπανούς να πάνε σε ένας εναντίον ενός σε όλο το παιχνίδι, με τους περιφερειακούς να «καθαρίζουν» τα ριμπάουντ.
Δεν είναι τυχαίο ότι πρώτος σε ριμπάουντ ήταν ο Ματσιούλις και μετά οι Μπράμος, Διαμαντίδης και Κάρι… Οι «κοντοί» έμεναν στους ψηλούς αλλά από τους Στίματς και Βάσκεζ… δεν χάνεις.
Κάπως έτσι πρέπει να το σκέφτηκε ο «Φράγκι» που στην επίθεση ευτύχησε να έχει σε μεγάλη μέρα τον Δημήτρη Διαμαντίδη. Όχι μόνο ήταν εύστοχος σχεδόν σε κάθε του προσπάθεια (έχασε μόνο ένα δίποντο). Όχι μόνο μοίρασε πάλι αρκετές ασίστ (6), ήταν και αλάνθαστος, δίνοντας σιγουριά στους συμπαίκτες του, κυρίως από το 25’ και μετά.
Κάπου εκεί μπήκε και ο άνθρωπος «κλειδί» του Παναθηναϊκού. Ο Λουκάς Μαυροκεφαλίδης που μπορεί στα στατιστικά του να φαίνεται πως έπαιξε 11’ και έβαλε μόνο ένα τρίποντο με ταμπλό, όμως η αλήθεια είναι πως έκανε όλα τα σκριν που έπρεπε για να μείνει ο Φώτσης και ο Μπράμος μόνοι τους, έδωσε μία ασίστ, στις αλλαγές όταν είδε ότι είχε ντεσαβαντάζ έκανε σωστά το φάουλ για να σταματήσει την δημιουργία της Μάλαγα και κάλυψε επάξια το κενό του φορτωμένου με φάουλ Λάσμε, και του μέτριου στο παιχνίδι Μπατίστ.
Γενικά ήταν ένα ματς που και οι 11 που χρησιμοποιήθηκαν δεν μπορείς να πεις ότι ήταν άφαντοι. Μπορεί ο Κάρι να το παράκανε με τα σουτ, οι Γκιστ και Μπατίστ να μην ήταν στην καλύτερη τους μέρα και ο Ούκιτς να ήταν άστοχος, αλλά πρόσφεραν πολλά στην άμυνα και σε φάσεις που δεν τις μετράει η στατιστική. Ο Παναθηναϊκός έκανε το καθήκον του και πάει σε ένα αδιάφορο ματς στο ΣΕΦ, μιας και η τρίτη θέση δεν δίνει κάτι παραπάνω από την τέταρτη, ενώ έτσι όπως είναι το πρόγραμμα, ότι και να κάνουν οι δύο «αιώνιοι», η Ρεάλ που παίζει την επόμενη μέρα θα μπορεί να αποφασίσει ποιον από τους δύο θέλει.
Γενικά η τελευταία αγωνιστική εξελίσσεται σε μία μεγάλη… πατάτα για την Ευρωλίγκα, μιας και μόνο μία θέση είναι ανοικτή. Άσε που αυτή οδηγεί απέναντι στην Μπαρτσελόνα με μειονέκτημα έδρας, οπότε και κλειστή να ήταν…
Αν ήμουν Αλβέρτης θα πήγαινα στο ΣΕΦ με τον Πινγκ Σανγκ, τον Χαραλαμπόπουλο και τον Διαμαντάκο και θα περίμενα να κάνει κάτι ανάλογο και ο Μπαρτζώκας. Δυστυχώς όμως παίζουν Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός και όχι Παναθηναϊκός και όποιος άλλος θέλετε και ακόμα και σε αδιάφορο ματς είναι ικανοί να πάνε το ματς σε δέκα παρατάσεις για το ποιος θα το κερδίζει… Α και να βρίζονται και την άλλη μέρα λες και πήραν την Ευρωλίγκα με το νταμπλ μαζί.
Σημασία για τον Παναθηναϊκό έχει να επενδύσει πάνω σε αυτό που πάει να φτιάξει, να συνεχίζει να παίζει γρήγορα και να μην κολλάει η μπάλα στα χέρια των παικτών του και να αλλάζει με την άμυνα του, το παιχνίδι των αντιπάλων του. Και ας έρθει και τέταρτος. Ρεάλ και ΤΣΣΚΑ εξάλλου δεν έχουν σπουδαίες διαφορές και όποιος λέει ότι προτιμά τους Ρώσους θα πρέπει να ξέρει πως η Ρεάλ έχει πολύ μικρότερο rotation από τους μοσχοβιτες και σαφώς χειρότερο προπονητή.
ΥΓ. Άσε το άλλο… Αν έρθει τέταρτος ο Παναθηναϊκός και προκριθεί στον ημιτελικό του Final Four θα παίξει με το νικητή Αρμάνι-Μακάμπι και όχι με την Μπαρτσελόνα (έχουν βγει ήδη τα ζευγαρώματα). Βρε με τον Πινγκ Σανγκ και τον Χαραλαμπόπουλο πάμε…
