Η Ρούλα Στεφανάκη γράφει για τον μπασκετικό Παναθηναϊκό, τα παιχνίδια με την ΤΣΣΚΑ στο ΟΑΚΑ και τις ανόμοιες συγκρίσεις που γίνονται.
Ο Παναθηναϊκός γνώρισε νέα βαριά ήττα στη Μόσχα και η σειρά των πλέι οφ έρχεται στο ΟΑΚΑ, όπου οι «πράσινοι» με «όπλο» την έδρα θα επιδιώξουν να κάνουν το 2-1.
Η πρόκριση στο φάιναλ φορ της Μαδρίτης αποτελεί… όνειρο θερινής νυκτός για τον φετινό Παναθηναϊκό. Κακά τα ψέματα, η ομάδα του Ντούσκο Ιβάνοβιτς δεν μπορεί να κοντράρει την ΤΣΣΚΑ. Φάνηκε από την πρώτη κιόλας συνάντηση των δύο ομάδων και επιβεβαιώθηκε και στη δεύτερη, όπου ο Παναθηναϊκός ήταν εμφανώς καλύτερος, όχι όμως ικανός να κάμψει την αντίσταση των Ρώσων.
Σίγουρα στο… σπίτι τους οι «πράσινοι» και με τον κόσμο στο πλευρό τους νιώθουν μεγαλύτερη ασφάλεια, παίζουν παραδοσιακά καλύτερο μπάσκετ και έχουν περισσότερες πιθανότητες να διεκδικήσουν μια νίκη. Ακόμη και να τα καταφέρουν όμως, στις δύο ευκαιρίες που θα έχουν στο ΟΑΚΑ, δύσκολα μπορούν να πετύχουν κάτι παραπάνω.
Με βάση τα μέχρι τώρα δεδομένα, μόνο με θαύμα μπορεί να ανατραπεί η κατάσταση και να μην πάρει το «εισιτήριο» για το φάιναλ φορ η ΤΣΣΚΑ που στο κάτω κάτω έχει επενδύσει σε αυτό και στην κατάκτηση του τροπαίου. Σε αντίθεση με τον Παναθηναϊκό που στο φετινό σχεδιασμό ο πήχης δεν είχε ανέβει τόσο ψηλά.
Με απλά λόγια αν η ΤΣΣΚΑ αποκλειστεί από τους «4» θα είναι τεράστια αποτυχία, ενώ για τον Παναθηναϊκό θα αποτελεί φυσιολογική και αναμενόμενη εξέλιξη. Δεν θα μπω στη διαδικασία, αν η φετινή ευρωπαϊκή πορεία του Παναθηναϊκού είναι επιτυχημένη ή όχι. Ειδικά όσο είναι ακόμη σε εξέλιξη η σειρά και τυπικά δεν έχει κριθεί τίποτα. Ακόμη και αν η ΤΣΣΚΑ απέχει μόλις μία νίκη από το στόχο της.
Όπως έχω ξαναγράψει, άλλωστε, για μένα και το ότι έφτασε στους «8» της διοργάνωσης είναι επιτυχία. Με τα δεδομένα που είχε, το ρόστερ της, τα αγωνιστικά προβλήματα που της παρουσιάστηκαν με το… καλημέρα, η πορεία της μέχρι τώρα είναι «άθλος». Διότι καλό είναι να κρίνουμε την επιτυχία και την αποτυχία με τα δεδομένα που έχουμε κάθε φορά.
Δεν σας κρύβω ότι βλέποντας τον Παναθηναϊκό και φέτος από… φόβος και τρόμος που ήταν στην Ευρώπη να μετατρέπεται σε σάκο του μποξ, έπεσα στην παγίδα να αρχίσω το κράξιμο και την απαξίωση. Όταν σκέφτηκα όμως πιο ψύχραιμα και πιο ώριμα, συνειδητοποίησα ότι είναι λάθος να μπαίνουμε στη διαδικασία σύγκρισης ανόμοιων πραγμάτων.
Όλες αυτές τις μέρες πολλοί αναπολούν τον Παναθηναϊκό επί εποχής Ομπράντοβιτς. Μην ξεχνάμε όμως, ότι ο κορυφαίος προπονητής στην Ευρώπης όταν έχτισε την αυτοκρατορία του Παναθηναϊκού είχε και άλλο έμψυχο δυναμικό στα χέρια του. Καλό είναι λοιπόν, όταν κάνουμε συγκρίσεις να συγκρίνουμε όμοια πράγματα, αλλά να έχουμε και υπομονή. Να μην προδικάζουμε και καταδικάζουμε το μέλλον μιας ομάδας που φτιάχτηκε από την αρχή. Διότι ουδείς γνωρίζει πώς θα είναι τα πράγματα του χρόνου ή σε δύο χρόνια για τον Παναθηναϊκό. Το ότι για τρία χρόνια ο πήχης έχει χαμηλώσει δεν σημαίνει ότι δεν θα ανέβει ξανά στο μέλλον.
Υπομονή χρειάζεται και φυσικά σωστές κινήσεις. Τα όποια λάθη έχουν γίνει, αρμόδιοι να τα διορθώσουν είναι οι διοικούντες την ομάδα που έχουν τα… γένια αλλά και τα χτένια να φέρουν την ομάδα και πάλι στην κορυφή της Ευρώπης.
