Ένα βράδυ που έχει τρία γκολ, μία ανατροπή, μία αποβολή, δύο πέναλτι και γεμάτο γήπεδο δεν μπορεί παρά να χαρακτηριστεί ποδοσφαιρικά υπέροχο. Για τους ουδέτερους. Διότι για τους Παναθηναϊκούς, το ματς με την Μπριζ το χαρακτηρίζεις και… ψυχοβγαλτικό. Πίσω στο σκορ στο 10’, μυθική ευκαιρία των Βέλγων λίγο αργότερα για το 0-2 (και το τέλος της πρόκρισης από νωρίς), χαμένο πέναλτι στο 0-1, αποβολή στο 1-1 με ένα ημίχρονο «μπροστά», χαμένο τετ α τετ της Μπριζ αμέσως μετά την αποβολή. Αν τους έλεγες στο ημίχρονο πως δεν θα παιχτεί το δεύτερο μέρος και ο Παναθηναϊκός θα πάει με το 1-1 στον επαναληπτικό, θα χειροκροτούσαν και θα πήγαιναν ανακουφισμένοι στα σπίτια τους.
Κι όμως. Στο δεύτερο μέρος δεν εμφανίστηκε ο ίδιος Παναθηναϊκός. Για να είμαστε ακριβείς, στο δεύτερο μέρος εμφανίστηκε ο Panathinaikos. Ευρωπαίος σαν άλλοτε. Μαχητής. Θεριό ανήμερο, που δεν το έριχνες με τίποτα. Αποφασισμένος όχι μόνο να μην χάσει, αλλά να κερδίσει κιόλας. Με παίκτες να παίρνουν θάρρος ο ένας απ’ τον άλλον, να αντλούν δύναμη όταν ο διπλανός τους έδειξε να τη χάνει προκειμένου να παίζει και γι’ αυτόν. Και με τον κόσμο να μπαίνει στην εξίσωση και να είναι και εκείνος όπως οι παίκτες. Ένας για όλους και όλοι για έναν. Στο γήπεδο και στην εξέδρα.
Φτάνουν η ψυχή και το πάθος για να οδηγήσουν σε μια πρόκριση σε επίπεδο Τσάμπιονς Λιγκ; Δύσκολα. Με τον κόσμο και τη δύναμη της έδρας σου μπορείς να τα καταφέρεις σε ένα 90λεπτο. Στο δεύτερο κι όταν το σκορ που έχεις πάρει δεν είναι δα και το πιο σίγουρο που υπάρχει, θα χρειαστείς πολλά περισσότερα και σίγουρα πιο ποδοσφαιρικά.
Ο Παναθηναϊκός επιβάλλεται σε μία εβδομάδα καταρχήν να φτιάξει το… μυαλό του. Και τον τρόπο με τον οποίο μπαίνει μέσα στο γήπεδο. Η εικόνα του στο πρώτο 25λεπτο έφερνε παγωμάρα και προβληματισμό. Κι αν ο Βάνακεν έκανε το 0-2 στο ασύλληπτο τετ α τετ απ’ τη μικρή περιοχή, σήμερα θα ψάχναμε να βρούμε τους λόγους που για δεύτερη σερί χρονιά οι «πράσινοι» αποκλείστηκαν από μια μέτρια βελγική ομάδα.
Θα πρέπει να παρουσιαστεί όμως και περισσότερο διαβασμένος απέναντι στη Μπριζ. Οι Κυπελλούχοι Βελγίου μπορεί να μην είναι φόβητρο, αλλά είναι μια ομάδα δουλεμένη. Με παίκτες όπως ο Βάσκεθ, ο Ντιαμπί, ο Μπολινγκολί, ο Ισκέρντο που μπορούν στο ένας εναντίον ενός να δημιουργήσουν και να εκτελέσουν. Ο τρόπος με τον οποίο ο Παναθηναϊκός τους επέτρεπε στο πρώτο ημίωρο να αλλάζουν τη μπάλα ήταν για εκείνους κανονικό δώρο. Αντί να τους «πνίξει» στην καυτή έδρα του, τους άφησε να κάνουν το… κομμάτι τους και ευτυχώς που δεν το πλήρωσε.
Το να έχεις το πρώτο παιχνίδι στην έδρα τους μοιάζει με ευχή και κατάρα ταυτόχρονα. Εκείνο το γκολ της Μπριζ δίνει στους Βέλγους ελπίδες για τον επαναληπτικό. Επιτρέπει όμως στον Παναθηναϊκό να πάει εκεί και με ένα γκολ σχεδόν να… ξεμπερδέψει. Επιτρέψτε μου μια πρόβλεψη, έστω κι αν δεν μου αρέσουν: το δεύτερο ματς θα είναι πιο εύκολο απ’ το πρώτο για τον Παναθηναϊκό. Η Μπριζ θα είναι αναγκασμένη να πάει σε ρώσικη ρουλέτα, αφού πρέπει να βάλει και δεν πρέπει να δεχτεί. Και δεν μου μοιάζει για ομάδα που μπορεί να τα κάνει και τα δύο ταυτόχρονα και στο τέλος να πετύχει τον στόχο της.
