Τον έβλεπα στο φινάλε του ματς και τον λυπόταν η ψυχή μου. Ποιος ξέρει τι είχε μέσα στο μυαλό του ο Μάρκους Μπεργκ, καθισμένος στο χορτάρι κι έχοντας τα χέρια του ακουμπισμένα στο κεφάλι του. Πιθανότατα να σκεφτόταν πόσο δίκιο είχε ο Ζέκα μ’ εκείνο το «κουραστήκαμε να αποτυγχάνουμε», που είχε πει μετά τη Μπριζ. Πιθανότατα να σκεφτόταν «τι κάνω εγώ εδώ». Ή ακόμα – ακόμα, γιατί έχω – κάποιους από – αυτούς τους συμπαίκτες. Δεν είχε τη δύναμη να σηκωθεί να πάει προς τα αποδυτήρια. Το έκανε μετά από ώρα και είδε τον κόσμο να τον χειροκροτά για την τεράστια προσπάθεια που έκανε.
Μόνο ο Μπεργκ προσπάθησε. Και κόντεψε, αν δεν έχανε το τετ α τετ στις καθυστερήσεις, να πάρει μόνος του την πρόκριση. Κάποιες φορές όμως, όταν τα περιμένεις όλα από έναν μονάχα ποδοσφαιριστή, το ποδόσφαιρο σε τιμωρεί. Ο Παναθηναϊκός αν δεν είχε τον Μπεργκ δεν θα κέρδιζε στο Αγρίνιο τον Παναιτωλικό. Και αν δεν είχε τον Μπεργκ, ίσως να έχανε χθες από την Γκαμπάλα και να μην κυνηγούσε μέχρι τέλους το γκολ της πρόκρισης. Πλην του Μπεργκ, όλοι οι υπόλοιποι δεν έχουν την παραμικρή δικαιολογία. Όποιος θελήσει να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα θα πρέπει να πάει σπίτι του. Ή σε μια ομάδα χαμηλού επιπέδου για να κάνει το… κομμάτι του. Ο Παναθηναϊκός είναι πολύ μεγάλο μέγεθος για να ντροπιάζεται από παίκτες που δεν ξέρουν που παίζουν και προπονητές που δεν ζητούν μια συγνώμη ή δεν αναλαμβάνουν την παραμικρή ευθύνη.
Ξέρω, υπάρχει το γνωστό «χρειάζεσαι προπονητή για να κερδίσεις την Γκαμπάλα;». Καλό το παραμύθι, αλλά μας τελείωσε. Ναι, χρειάζεσαι προπονητή για να κερδίσεις την οποιαδήποτε Γκαμπάλα. Όπως ο προπονητής αποθεώνεται που κέρδισε το Κύπελλο Ελλάδας προσπερνώντας στην παράταση (!) το εμπόδιο του ΟΦΗ και κερδίζοντας ΜΟΝΟ ένα δύσκολο ματς, αυτό του τελικού, έτσι χρεώνεται και την αποτυχία από ομάδες τύπου Γκαμπάλα και Εστορίλ. Ας πει μία φορά την λέξη «έχω εγώ την ευθύνη» ο Αναστασίου κι ας μείνει και δέκα χρόνια στον Παναθηναϊκό. Όμως δεν γίνεται τη μία να φταίει ο αγωνιστικός χώρος, την άλλη η τύχη, την τρίτη το δοκάρι, την τέταρτη οι παίκτες που δεν έχουν προσωπικότητα και ποτέ εσύ. Είναι παράλογο, εγωιστικό, «άδειασμα» προς όλους τους υπόλοιπους και μήνυμα πως «εγώ τα κάνω όλα τέλεια, φροντίστε να με βοηθήσετε». Δεν τα κάνεις όμως…
Όπως δεν τα κάνει όλα τέλεια ούτε η διοίκηση, ούτε ο Βόκολος με τον Φύσσα. Ο Εσιέν αγνοείται και εμείς πανηγυρίζουμε επειδή στα τέλη Αυγούστου μπήκε σε κανονικό πρόγραμμα προπόνησης. Υπέροχα. Θα τον βλέπουμε να παίζει με τις Καλλονές και τους Πλατανιάδες. Ο Σάντσεθ έπαιξε 1,5 ευρωπαϊκό παιχνίδι, δεν βοήθησε ούτε σε μισό, αλλά δεν βαριέσαι. Εδώ ο κόσμος καίγεται κι εμείς απολαμβάνουμε τις παραλίες και το δείχνουμε και στο Instagram. Ο Τελάντερ επίσης αγνοείται και δεν ξέρουμε πότε θα τον δούμε. Ο Μπούρμπος ήταν στην πόρτα της εξόδου τον Μάιο, αλλά έπαιξε βασικός σε ευρωπαϊκό παιχνίδι τον Αύγουστο. Ο Κουτρουμπής έφευγε κι αυτός τον Μάιο, αλλά είναι το βασικό σου αμυντικό χαφ (!!!!) σε ευρωπαϊκό παιχνίδι τον Αύγουστο. Ο Πράνιτς έφευγε τον Μάρτιο, αλλά δεν βγαίνει απ’ την ενδεκάδα ούτε με αίτηση κι ας είναι άφαντος σε ολόκληρο το ματς. Ο Μαυρίας ήταν χρήσιμος τον Ιούνιο, αλλά δεν κάνει πλέον γιατί «που καιρός για εξτρέμ». Παίζουν ρόλο όλα αυτά στον αποκλεισμό απ’ την Γκαμπάλα; Σαφέστατα. Σ’ έναν οργανισμό όπως είναι μια ποδοσφαιρική ομάδα, όλα παίζουν ρόλο. Σου δείχνουν που βαδίζεις.
Η χρονιά σώζεται. Σώζεται με το πρωτάθλημα. Μόνο με αυτό. Ο Παναθηναϊκός έχει το υλικό και τους παίκτες που μπορούν να φέρουν συνεχόμενες νίκες και να επαναφέρουν την ηρεμία και τον κόσμο στο γήπεδο. Αλλά αυτός ο κόσμος δεν μπορεί να περιμένει άλλο. Θέλει το πρωτάθλημα. Ας βγουν να του το πουν. Δεν είναι ντροπή. Ο Αναστασίου δεν τόλμησε να πει τη λέξη στη συνέντευξη Τύπου. Διάολε, στον Παναθηναϊκό βρίσκονται όλοι και δεν τολμούν να πουν τη λέξη πρωτάθλημα; Ποιος θα τους μαλώσει; Θα δώσουν ελπίδες στον κόσμο για κάτι που νιώθουν πως δεν μπορούν να το καταφέρουν; Μα αν δεν μπορούν, ποιος ο λόγος να βρίσκονται τότε στον Παναθηναϊκό; Ή βγαίνεις και λες «στόχος το πρωτάθλημα» ή αποχωρείς. Τα σχόλια τύπου «ο Ολυμπιακός είναι το φαβορί», που έλεγε ο Ζέκα το καλοκαίρι ούτε ταιριάζουν στον σύλλογο, ούτε είναι αποδεκτά από τον κόσμο του. Όσο πιο γρήγορα το καταλάβουν, τόσο πιο γρήγορα θα κερδίσουν ξανά την εμπιστοσύνη.
