Όποιος αντέξει…

Τα λέγαμε και πριν από την έναρξη της σεζόν. Φέτος, θα υπάρχει πίεση από παντού για τον Παναθηναϊκό και τον Γιάννη Αναστασίου. Οι εποχές της ατελείωτης στήριξης και του πρωτοφανούς, είναι αλήθεια, ρεαλισμού της κερκίδας στη Λεωφόρο, πέρασαν. Τα δυο χρόνια της… ήπιας προσαρμογής στα νέα δεδομένα ανήκουν στο παρελθόν και η φετινή χρονιά είναι απ’ αυτές, στην οποία άπαντες, με πρώτον και καλύτερο τον προπονητή, θα αποδείξουν αν αντέχουν στην πίεση του πρωταθλητισμού και στο βάρος αυτής της τεράστιας φανέλας.

Το παραπάνω φάνηκε περίτρανα χθες. Η «αντίδραση» των οργανωμένων οπαδών του «τριφυλλιού» ήταν εξαιρετική, υποδειγματική, μεγαλειώδης. Ούτε μπάχαλα, ούτε ύβρεις, ούτε σιχτιρίσματα, ούτε κατάρες. Μια κερκίδα «μουγκή», ψυχρή, βουβή για 87 λεπτά. Οπαδοί καθισμένοι στα καρεκλάκια τους, δίχως να βγάλουν… άχνα, δίχως να φωνάξουν ούτε ένα σύνθημα, κάνοντας τη Λεωφόρο «εκκλησία» και στέλνοντας με αυτόν τον τρόπο το μήνυμά τους. Και στο 87’, μια απίστευτη έκρηξη και συνθήματα υπέρ του «τριφυλλιού». «Σύλλογος μεγάλος δεν υπάρχει άλλος» και η Λεωφόρος «στις φλόγες»… Εξαιρετικό, μεγαλειώδες, υγιές… Το μήνυμα ότι «Εδώ είναι Παναθηναϊκός και όποιος αντέξει» πέρασε, με έναν καταπληκτικό τρόπο, μακριά από τραμπουκισμούς και πρακτικές παράλογες.

Η αντίδραση μετά τον αποκλεισμό επί της Γκαμπάλα ήταν σωστή. Τέσσερα γκολ απέναντι στην Καλλονή, δίχως, φυσικά, να θαμπώσει η ομάδα με την απόδοσή της και «δυο στα δυο» στο πρωτάθλημα, για πρώτη φορά με τον Γιάννη Αναστασίου στον πάγκο. Η νίκη αυτή ήταν μια νίκη ηρεμίας. Μια νίκη που εκτός από τους τρεις βαθμούς, δίνει και μια ψυχολογική ώθηση στους παίκτες και τον προπονητή του «τριφυλλιού», οι οποίοι έχουν μπροστά τους μια διακοπή, που μπορεί να αποτελέσει μια ευκαιρία για δουλειά και ανασύνταξη. Και μετά τη διακοπή, όμως, κανείς δεν πρέπει να το ξεχάσει: Φέτος, τα πράγματα είναι αλλιώς. Η πίεση δεν πρόκειται να φύγει και καλό θα είναι να το εμπεδώσουν άπαντες στο Κορωπί και να πορευτούν με αυτή. Εκεί, άλλωστε, ξεχωρίζει ο καλός, από τον καλύτερο…