Είναι στιγμές που δεν ξέρεις αν πρέπει να γελάσεις ή να κλάψεις. Υπάρχει ακόμα και «μεταξύ» μας προσπάθεια να κοροϊδεύουμε εαυτούς και αλλήλους με αυτά που συμβαίνουν πια στα ματς του Ολυμπιακού. Σε οποιοδήποτε ματς, είτε πρόκειται για πρωτάθλημα, είτε για Κύπελλο, χωρίς κανένα βαθμολογικό ενδιαφέρον. Καταλαβαίνω την ανάγκη του Ολυμπιακού να πείσει άπαντες πως έχει την καλύτερη ομάδα της 20ετίας και πως δεν χρειάζεται καμιά διαιτητική εύνοια για κερδίζει.
Φυσικά και διαφωνώ. Σαφώς και ο Ολυμπιακός έχει ανάγκη τους διαιτητές για να κερδίζει κάθε αντίπαλο που βρίσκει μπροστά του. Το έκανε με τον Αστέρα Τρίπολης, που προηγήθηκε με ανύπαρκτο πέναλτι, το έκανε με τον Πανθρακικό, που προηγήθηκε με ανύπαρκτο πέναλτι, το έκανε με τον Παναιτωλικό, που το επιθετικό φάουλ του Ιντέγε «βαφτίστηκε» κόκκινη κάρτα στον Κυριακίδη, το έκανε ακόμα – ακόμα και με τον Απόλλωνα Σμύρνης της Β’ Εθνικής, τον οποίο κέρδισε με γκολ οφσάιντ. Καταρρίπτεται, σχεδόν σμπαραλιάζεται, η λογική του «δεν έχουμε ανάγκη κανέναν Παππά». Σαφώς και υπάρχει αυτή η ανάγκη. Μιλάμε για διαιτητική εύνοια σε τέσσερα συνεχόμενα παιχνίδια, χωρίς καμία «ενοχή» από πλευράς διαιτητών και με τον Ολυμπιακό ήδη πρωταθλητή. Και όχι πρωταθλητή επειδή έχει την καλύτερη ομάδα της 20ετίας, διότι πολύ απλά, δεν την έχει.
Έχει πάψει να με ενοχλεί και να μου κάνει εντύπωση οτιδήποτε κι αν συμβαίνει πλέον στα παιχνίδια του Ολυμπιακού. Αμφιβάλλω για το αν θα αλλάξει αυτό από εδώ και στο εξής. Οι διαιτητές δεν σέβονται καθόλου την προσπάθεια των ποδοσφαιριστών των άλλων ομάδων. Παίζουν με το ψωμί τους και με την καριέρα τους. Αγώνα με τον αγώνα, Τετάρτη με Κυριακή. Λυπάμαι τον παίκτη του Πανθρακικού που γελάει όταν αντιλαμβάνεται πως έχει δοθεί πέναλτι εις βάρος του, λυπάμαι τον Κυριακίδη που βλέπει τους συναδέλφους του να τρέχουν στο διαιτητή και να του ζητούν να τον αποβάλλει κι εκείνος εξοργίζεται, λυπάμαι τον παίκτη του Απόλλωνα που τον γκρεμίζει ο Σαλίνο, ο Παππάς δεν δίνει φάουλ κι εκείνος χτυπιέται στο έδαφος και από τους πόνους και από τον μη καταλογισμό του φάουλ, λυπάμαι τους παίκτες του Αστέρα που βλέπουν τον Μιλιβόγεβιτς να πέφτει σαν να τον πυροβόλησαν και ο διαιτητής δίνει πέναλτι. Αυτά με ενοχλούν. Η αντιμετώπιση των υπολοίπων ποδοσφαιριστών από τους διαιτητές. Η έλλειψη σεβασμού στον ιδρώτα τους. Στα άγχη τους.
Με ενοχλεί και με διασκεδάζει ταυτόχρονα και κάτι ακόμα. Η προσπάθεια ακόμα και συναδέλφων μου να μας κάνουν το άσπρο – μαύρο. Είναι απολύτως κατανοητό και σύνηθες το να γράφεις πως είναι πέναλτι μια φάση που οι υπόλοιποι λένε πως δεν είναι ή πως δεν είναι οφσάιντ αυτό που όλοι οι υπόλοιποι το βλέπουν ως τέτοιο. Είναι, κατά κάποιο τρόπο, μέρος του «παιχνιδιού». Γινόταν, γίνεται και θα ξανά γίνει. Όμως το να εμφανίζονται φωτογραφίες και βίντεο που δείχνουν ξεκάθαρα τι φάση κι εσύ να γράφεις και να λες το αντίθετο, αγγίζει τα όρια της τρέλας.
Το πρώτο σοκ ήρθε μετά το ματς με τον Πανθρακικό. Εκεί που ο Φινμπόγκασον πήρε ανύπαρκτο πέναλτι και κυκλοφορούσε φωτογραφία στην οποία φαίνεται πως δεν υπάρχει παράβαση, αλλά όσοι την χρησιμοποιούσαν μας έλεγαν «δείτε, φαίνεται ξεκάθαρα το πέναλτι». Μιλάμε για κανονική τρέλα. Που φτάνει στα όρια της… παράνοιας στο γκολ του Φουστέρ κόντρα στον Απόλλωνα. Κυκλοφορεί στο διαδίκτυο βίντεο με το γκολ της νίκης, στο οποίο αποδεικνύεται πως ο Ισπανός είναι οφσάιντ. Κι όμως, τα κείμενα που το συνοδεύουν αναφέρουν πως μέσω του βίντεο αποδεικνύεται πως ο Φουστέρ καλύπτεται!
Δηλαδή βλέπεις το βίντεο (που σας παραθέτουμε κι εμείς από κάτω), βλέπεις πως ο Φουστέρ είναι οφσάιντ, αλλά σου γράφουν πως δεν είναι. Μάλιστα, σε ένα από τα κείμενα που διάβασα, γράφει πως ο Φουστέρ καλύπτεται όταν ΥΠΟΔΕΧΕΤΑΙ τη μπάλα. Φυσικά, όλοι όσοι γνωρίζουμε έστω στοιχειωδώς τους κανονισμούς, γνωρίζουμε πως σημασία έχει όταν η μπάλα φεύγει από το πόδι του συμπαίκτη του. Δεν βαριέσαι. Άλλωστε, ποτέ μην αφήνεις μια λεπτομέρεια να σου χαλάσει μια όμορφη ιστορία…
