Από πού ν’ αρχίσεις και που να τελειώσεις, μετά και τη νέα αποτυχία του Παναθηναϊκού. Μετά και το νέο στραπάτσο, μετά και τη νέα πίκρα στον κόσμο της ομάδας. Στο ματς της χρονιάς, όπως το αποκαλέσαμε όλοι εντός και εκτός «τριφυλλιού», η ομάδα εμφανίστηκε κατώτερη των περιστάσεων, η διοίκηση ασχολήθηκε αποκλειστικά με το αν θα είναι ανοικτή η θύρα για τον κόσμο, ο προπονητής έκανε τραγικά λάθη και το αποτέλεσμα: Μια από τα ίδια. Νέο «χαστούκι», νέα ποδοσφαιρική τραγωδία και… άντε πάλι ξανά για «πρωτιά στα πλέι οφ». Η τελευταία φράση στοιχειώνει τον Παναθηναϊκό και τον κόσμο του από το 2010 και μετά…
Ας μην μπούμε πολύ σε αναλύσεις για το τακτικό κομμάτι. Αλλωστε, μιλάμε για ένα παιχνίδι στο οποίο οι «πράσινοι» θα έπρεπε να μπουν με το μαχαίρι στα δόντια για να πάρουν την πρόκριση, που τόσο πολύ είχε ανάγκη ο σύλλογος. Αντ’ αυτού, είδαμε για 90 λεπτά 11 ποδοσφαιριστές να μην μπορούν να δημιουργήσουν ούτε μια ευκαιρία (είναι χαρακτηριστικό ότι η μια και μοναδική έγινε στις καθυστερήσεις από το σουτ του Βλαχοδήμου), να μη δείχνουν καμία αντίδραση μετά το γκολ του Στόιτσεφ και να σε κάνουν να απορείς με την απελπιστικά κακή εμφάνιση που είχαν στο παιχνίδι. Οι περιπτώσεις των Εσιέν, Αμπέντ, Λουντ και Κλωναρίδη, που ήταν οι χειρότεροι όλων με πάρα πολλά αβίαστα λάθη και τραγικές επιλογές, είναι οι πιο χαρακτηριστικές. Απορήσαμε, επίσης, με τον Αντρέα Στραματσόνι, που τα μπέρδεψε δυο – τρεις φορές με τις αλλαγές συστημάτων, αποφάσισε στο πιο κρίσιμο παιχνίδι της σεζόν να μην ξεκινήσει με τον Μπεργκ (!) και αποφάσισε να κάνει στο 90’ αλλαγή, βγάζοντας τον Εσιέν και περνώντας στον αγωνιστικό χώρο τον Λαγό! Ναι, στο 90’ κι ενώ το ματς ήταν 1-0 υπέρ του Ατρομήτου…
Άλλη μια χρονιά πετάχτηκε… στον κάλαθο των αχρήστων. Άλλος ένας στόχος χάθηκε, άλλη μια «μαύρη» βραδιά για την ομάδα γράφτηκε στην ιστορία. Και από εδώ και στο εξής, αποτελεί υποχρέωση να αποδοθούν ευθύνες και να απαιτηθεί η αλλαγή της αντίληψης όχι λίγων, αλλά πολλών πραγμάτων.
Δεν θα πρέπει, φυσικά, κανείς να πέσει στη… λούμπα του αφορισμού, της κραυγής, και λαϊκισμού. Αυτά και δεν οδηγούν πουθενά και πολλές φορές οι εκφραστές τους, εξυπηρετούν άλλους σκοπούς, «καθοδηγώντας» τα πρόβατα που τους ακολουθούν. Τα πάντα θα πρέπει να γίνουν με εποικοδομητική κριτική, αρκεί, φυσικά, και η άλλη πλευρά να έχει τη διάθεση να ακούσει και να κρατήσει κάποια εξ’ αυτών.
Στην ομάδα χρειάζεται ένα νέο ξεσκαρτάρισμα, το οποίο είμαι βέβαιος πως θα γίνει. Όχι με τόσο… δυναμικό τρόπο όπως τον Ιανουάριο. Είναι, όμως, αναγκαίο και απολύτως απαραίτητο να συμβεί. Κάποιοι ποδοσφαιριστές απλώς έκαναν τον κύκλο τους στο «τριφύλλι», δίχως να μπορέσουν να φτάσουν στο κάτι παραπάνω. Ακούμπησαν ταβάνι, κι όταν αυτό συμβαίνει, τότε ψάχνεις για κάτι πιο… ψηλοτάβανο, αν θες να αλλάξεις επίπεδο. 4-5 παίκτες θα αποχωρήσουν στο τέλος της σεζόν και στη θέση τους θα πρέπει να αποκτηθούν άλλοι ποιοτικότεροι και με πιο ισχυρή προσωπικότητα που θα δώσει ένα κλικ, σε κάθε επίπεδο, στην ομάδα.
Αλλαγές χρειάζονται και στη διοίκηση. Όχι κυριολεκτικά (αν και αυτό δεν μπορεί να το γνωρίζει κανείς μας), αλλά μεταφορικά. Η λογική του «ασχολούμαι με το να εξυγιάνω το ποδόσφαιρο, καταγγέλλοντας το κάθε μέρα» έχει φυσικά βάση, αλλά δεν γίνεται με τον σωστό τρόπο, κάτι που έχει τονιστεί κατ’ επανάληψη απ’ αυτή εδώ τη στήλη. Όχι στις κραυγές, όχι στις συνεχόμενες αναστατώσεις, όχι στις εκρήξεις της στιγμής, όχι στα «τυφλά χτυπήματα». Αλλωστε, με όλα αυτά δεν έχει κερδηθεί τίποτα σε αυτό το επίπεδο, τα τελευταία τρία χρόνια! Η διοίκηση οφείλει να διαφοροποιήσει την τακτική της στον πόλεμο εναντίον του παρασκηνίου και της διαφθοράς, που ζει και βασιλεύει.
Παράλληλα, θα πρέπει άπαντες να κάνουν την αυτοκριτική τους. Δεν είναι μόνο το παρασκήνιο που «πληγώνει» τον Παναθηναϊκό, είναι και τα λάθη της ομάδας. Είναι και οι δικές της κακές εμφανίσεις. Το ένα, ανταμώνει με το άλλο. Ούτε μόνο ο… Φαταούλ και η παρέα του ευθύνονται, ούτε μόνο ο κακός Παναθηναϊκός. Το «πάντρεμα» αυτό έχει οδηγήσει τους «πράσινους» να βγαίνουν εκτός όλων των στόχων από τον Ιανουάριο…
