Ο Βασίλης Μοιρώτσος γράφει για τον Βιγιαφάνιες που μπορεί να γίνει ο νέος ηγέτης του Παναθηναϊκού, τη νίκη ψυχολογίας εν όψει ντέρμπι και κλείνει με ένα υστερόγραφο για τη μεγαλύτερη ομάδα στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού. Τον μπασκετικό Παναθηναϊκό.
Οι ιστορίες που «γεννά» το ποδόσφαιρο είναι πολλές φορές εντυπωσιακές. Μια τέτοια είδαμε το βράδυ της Κυριακής στο «Απόστολος Νικολαϊδης». Η μέρα της επιστροφής του Λέτο «σημαδεύτηκε» και… μετονομάστηκε σε «μέρα Βιγιαφάνιες». Ο κόσμος έβλεπε στο γήπεδο πράγματα που είχε να δει από την εποχή του… Λέτο. Προβλέπω τους οπαδούς να… ξεθάβουν από το επόμενο κιόλας ματς τις σημαίες της Αργεντινής που έχουν σε κάποιο μπαούλο και να τις επαναφέρουν στο γήπεδο.
Ο Βιγιαφάνιες είναι ζογκλέρ και αποτελεσματικός ταυτόχρονα. Πασάρει όταν χρειάζεται και ντριπλάρει όταν πρέπει. Ξεσηκώνει τον κόσμο με ένα του άγγιγμα, ζητάει μπάλα, την κουβαλά και τρέχει μαζί της όπως κανείς άλλος αυτή τη στιγμή στο ρόστερ – πλην Βλαχοδήμου – παίζει με το κεφάλι ψηλά, ψάχνει συνεχώς το κάθετο ποδόσφαιρο, σκοράρει. Στο πρώτο ημίχρονο έκανε και την πιο εντυπωσιακή του ενέργεια στο ματς, όταν στο πλάι της περιοχής «ξάπλωσε» τους αντιπάλους του με αλλεπάλληλες προσποιήσεις και πλάσαρε από δύσκολη θέση. Λίγο ήθελε για να σημειώσει το πιο όμορφο φετινό τέρμα του Παναθηναϊκού. Είχε και κάποια «κενά» στην απόδοσή του ο Βιγιαφάνιες. Διορθώνεται με τους αγώνες. Όσο περισσότερο θα παίζει, όσο περισσότερο θα μαθαίνει τους συμπαίκτες του, τα καλά τους και τα «στραβά» τους, τον τρόπο που κινούνται στο γήπεδο, τόσο θα αυξάνεται ο «καλός» του χρόνος εντός γηπέδου.
Ο Αργεντινός έχει όλα τα στοιχεία που μπορούν να τον χρίσουν ως τον επόμενο ηγέτη του Παναθηναϊκού. Θα χρειαστούν περισσότερες αποδείξεις σε ματς δυσκολότερα απ’ το χθεσινό και σε χώρους που θα υπάρχουν «κανονικοί» αμυντικοί μέσοι για να αντιμετωπίσει ο «Βίγια». Διότι ουδείς εκ των Ούμπιδες και Γροντή είναι αμυντικός χαφ. Περισσότερο ζητάνε και δημιουργούν, παρά τρέχουν και κόβουν. Μια εβδομάδα πριν το Καραϊσκάκη ο Παναθηναϊκός έφτασε σε μια νίκη που χρειαζόταν για την ψυχολογία του. Κυρίως για να νιώσει και πάλι ισχυρός και να βρει αυτοπεποίθηση εντός γηπέδου. Να βρει σημεία αναφοράς για να έχουν να γράφουν τα media και να συζητά ο κόσμος μέσα στην εβδομάδα. Βρήκαμε. Τον Βιγιαφάνιες, τον Λέτο, τον Εβαντζελίστα, το 4-2-3-1. Μια νέα «γκέλα» θα έστελνε τον Παναθηναϊκό στο Καραϊσκάκη κλεισμένο ξανά σε εσωστρέφεια, χωμένο στον προβληματισμό και… φοβισμένο. Τώρα τον στέλνει με κέφι, διάθεση, αισιοδοξία και πίστη.
ΥΓ: Ο μπασκετικός Παναθηναϊκός είναι ένα αθλητικό φαινόμενο. Την τελευταία 20ετία δεν έχει περάσει ούτε ένας χρόνος που να μην σήκωσε έστω και μία κούπα. Είναι η μεγαλύτερη ελληνική ομάδα που έχει εμφανιστεί στον αθλητισμό μας. Σε διάρκεια, σε τίτλους, σε απόδοση, σε παίκτες που έχουν φορέσει τη φανέλα του. Τυχεροί όσοι έχουμε ζήσει αυτή την 20ετία από κοντά. Και ανυπόμονοι για τα… προσεχώς.
