Η αντεπίθεση που οι περισσότεροι, συμπεριλαμβανομένου και εμού, περίμεναν από τον Παναθηναϊκό δεν ήρθε ποτέ. Αντίθετα το τρίτο παιχνίδι με τη Λαμποράλ, εξελίχθηκε σε… εφιάλτη και στον πιο οδυνηρό αποκλεισμό που γνώρισε ποτέ η ομάδα στην Ευρωλίγκα. Πολύ απλά, διότι αυτό το παιχνίδι έμελλε να είναι και το τελευταίο ευρωπαϊκό του μεγάλου του αρχηγού.
«Παίξτε με τρέλα για τον αρχηγό για πάρτη του θα πάρουμε το ευρωπαϊκό», ήταν το συγκινητικό πανό που είχαν αναρτήσει οι φίλοι του τριφυλλιού και το σύνθημα που δονούσε την ατμόσφαιρα στο κατάμεστο Ο.Α.Κ.Α. για τον τεράστιο Διαμαντίδη. Το σφύριγμα της λήξης όμως, βρήκε τον Παναθηναϊκό αποκλεισμένο και χωρίς προπονητή… Τα ίδια Παντελάκη μου, τα ίδια Παντελή μου.
Ο Διαμαντίδης δεν άξιζε αυτό το φινάλε, δεν άξιζε όμως και στον Παναθηναϊκό να ταξιδέψει στο Βερολίνο, όπως τελικώς αποδείχθηκε. Οφείλουμε να παραδεχτούμε την αγωνιστική ανωτερότητα της αντιπάλου του η οποία ακόμη και μέσα στην έδρα του «τριφυλλιού» δεν άφησε περιθώρια αμφισβήτησης. Είχε πλάνο συγκεκριμένο, καθαρό μυαλό και σωστή διαχείριση της κατάστασης και αυτό τη βοήθησε να πατά πιο γερά στα πόδια της. Δεν είναι τυχαίο ότι έβλεπε το καλάθι σαν… βαρέλι, κυρίως στα τελευταία κρίσιμα λεπτά. Αυτό είναι αποτέλεσμα ομαδικής δουλειάς και σε αυτό το κομμάτι ο Περάσοβιτς αγγίζει το άριστα. Σε αντίθεση με τον Τζόρτζεβιτς, που έμοιαζε να «βραχυκυκλώνει» και να μην μπορεί να βρει τρόπους να βοηθήσει την ομάδα του. Μοιραία λοιπόν πλήρωσε και το… μάρμαρο.
Σαφώς και φέρει μεγάλη ευθύνη, ωστόσο δεν θεωρώ ότι είναι λύση η απομάκρυνσή του στην παρούσα φάση. Δεν νομίζω ότι αυτό θα δώσει λύση στο πρόβλημα. Δεν γίνεται για τρίτη συνεχόμενη χρονιά ο Παναθηναϊκός να τελειώνει τη σεζόν με άλλον προπονητή. Συγνώμη αλλά έτσι δεν θα κάνει ποτέ ομάδα. Φυσικά και αν κάτι δεν πάει καλά, πρέπει να υπάρξει αντίδραση. Όπως και έγινε από την πλευρά της διοίκησης μεσούσης της σεζόν, όπως έγινε και μετά τον οδυνηρό αποκλεισμό από την Κούτσα.
Η τελευταία απόφασή της ωστόσο θεωρώ ότι είναι λάθος, παρόλο που ως ένα βαθμό μπορώ να την κατανοήσω, διότι ο αντίλογος λέει, ότι «κύριε σε εμπιστευτήκαμε, όταν ήμασταν έτοιμοι να σου κουνήσουμε μαντήλι, σου δώσαμε πίστωση χρόνου, σου φέραμε τρεις παίκτες και συ τι έκανες; Δημιούργησες προσδοκίες στη φάση του top16 και στα δύσκολα αποδείχθηκες κατώτερος των περιστάσεων». Δεκτό. Όμως, εδώ έχουμε φτάσει στο άλλο άκρο. Εδώ έχει καταντήσει ο Παναθηναϊκός να βρίσκεται διαρκώς σε περίοδο προσαρμογής από τις συνεχόμενες αλλαγές. Πού θα πάει αυτή η κατάσταση; Το ζήσαμε το έργο με τον Πεδουλάκη, το ζήσαμε με τον Ιβάνοβιτς, το ζούμε τώρα και με τον Τζόρτζεβιτς. Και τα αποτελέσματα (κυρίως στην Ευρώπη) ακόμη έρχονται…
Δεν ξέρω τι θα φέρει η επόμενη μέρα στον Παναθηναϊκό, όμως οφείλει να ξεπεράσει το σοκ από τον αποκλεισμό με κάτω τα χέρια και να συνεχίσει, διότι μπροστά του έχει τον επόμενο στόχο του που δεν είναι άλλος από το πρωτάθλημα. Και όσο δύσκολο είναι να μπορέσει να βρει τη δύναμη, είναι υποχρεωμένος να κοιτάξει μπροστά.
ΥΓ: Κάθε λέξη και μια μαχαιριά ήταν τα λεγόμενα του Διαμαντίδη στη συνέντευξη Τύπου, την τελευταία του σε ευρωπαϊκό παιχνίδι. Ο άνθρωπος που μπορεί όσο κανένας άλλος να διαχειριστεί τα συναισθήματά του και να τα κρατήσει μόνο για πάρτη του, λύγισε…
