Απ’ όσα τραγελαφικά συνέβησαν το βράδυ της Δευτέρας (14/6) με αφορμή τις αποκαλύψεις του Κυριάκου Θωμαΐδη, εμένα παραδόξως το μυαλό μου κόλλησε σε αυτό: Στην προτροπή του κυρίου Σάββα προς τον δημοσιογράφο Μ.Μ. να γράψει πόσο μεγάλος πρόεδρος είναι ο Μαρινάκης. Ίσως επειδή στη συγκεκριμένη, μικρή και φαινομενικά ασήμαντη φράση ζουν μαζεμένες όλες οι παθογένειες του ελληνικού ποδοσφαίρου, σε κάποιο βαθμό της ελληνικής κοινωνίας.
Η Ελλάδα της Μεταπολίτευσης. Επιχειρηματίες που πλούτισαν με αδιαφανείς τρόπους ή απλώς κάνοντας χρυσές δουλειές με το κράτος. Και αντί να περάσουν το υπόλοιπο της ζωής τους κρατώντας όσο το δυνατόν χαμηλότερους τόνους, περιέφεραν την λαμογιά και τη βαθιά ακαλαισθησία τους πρώτο τραπέζι πίστα. Ήθελαν λάμψη. Ήθελαν φωτογράφους. Ήθελαν κλακαδόρους. Και τους βρήκαν. Το χρήμα όταν θέλει κάτι, σχεδόν πάντα το αποκτά. Κι έτσι από ξεφτιλισμένα ανθρωπάκια του υποκόσμου, εξελίχθηκαν σε κυρίαρχη τάξη. Έγιναν οι κολώνες της κοινωνίας μας. Έγιναν πρωτοσέλιδα. Έγιναν αυτοί που ο απλός κόσμος ονειρεύεται να γίνει.
Ακούστηκαν πολλά και εξόχως ενδιαφέροντα το βράδυ της Δευτέρας στη «Δίκη». Και έγιναν ακόμα περισσότερα. Δεν γνωρίζω τις νομικές διαστάσεις του θέματος οπότε το μόνο που μπορώ να προσφέρω εν προκειμένω είναι η ίδια απορία που είχαν και πολλοί άλλοι: Είναι λογικό να κυνηγάει ο αντιεισαγγελέας τον δημοσιογράφο που έβγαλε στον αέρα τις συγκεκριμένες ηχογραφήσεις και όχι όσους συμμετέχουν στους διαλόγους; Κάτι δεν πάει καλά εδώ.
