Αναμενόμενη, μέχρι ενός σημείου, η τόσο έντονη κριτική από τον κόσμο προς τον Αντρέα Στραματσόνι για τον τρόπο με τον οποίο διαχειρίστηκε το παιχνίδι στο Βίγκο και σε καμία περίπτωση για τον τρόπο με τον οποίο έστησε και παρουσίασε την ομάδα του στο «Μπαλαϊδος». Το… κλισέ «δοκάρι και μέσα… Θεός, δοκάρι κι έξω… άχρηστος» βρίσκει απόλυτη εφαρμογή στο ματς της Πέμπτης. Αν ο Ιμπάρμπο ήταν εύστοχος ή αν ο Μπάντι έδινε το πέναλτι και την αποβολή ή, ακόμα – ακόμα, αν ο Παναθηναϊκός έφευγε έστω με το 0-0, ουδείς θα μιλούσε για τις αλλαγές που δεν έγιναν από πλευράς Στραματσόνι. Μπήκε, όμως, το γκολ του Γκουιντέτι και η στιγμή που ο οπαδός βλέπει την ομάδα του να δέχεται γκολ ήττας στο 84’, σ’ ένα ματς που έπρεπε μέχρι εκείνη την ώρα να το έχει… καθαρίσει υπέρ της, ασυναίσθητα ψάχνει να βρει ένα εξιλαστήριο θύμα. Του το έδωσε στο πιάτο ο Στραματσόνι.
Οι αλλαγές που δεν έκανε έδωσαν πάτημα σε όλους να τον δείξουν με το δάχτυλο όταν αναρωτιόνταν τι έφταιξε. Είναι οι ίδιοι που θα τον έστηναν στον τοίχο αν αποφάσιζε να βγάλει τον Λεντέσμα και να βάλει τον Στάικο και η ομάδα δεχόταν γκολ. «Μα καλά, τον Στάικο. Το παιδί θα το κάψει που τον έβαλε πρώτη φορά σε ισπανικό γήπεδο». Δεν το έχετε δει να συμβαίνει;
Συμφωνώ πως ο Παναθηναϊκός στο τελευταίο τέταρτο άρχισε να χάνει μέτρα στο γήπεδο, να κάνει βήματα πίσω, να κουράζεται, να μην έχει το ίδιο καθαρό μυαλό, την ώρα που η Θέλτα έριχνε στο γήπεδο τρεις φρέσκους και άκρως επικίνδυνους ποδοσφαιριστές. Συμφωνώ, επίσης, πως το γκολ θα μπορούσε να έρθει σε οποιαδήποτε από τις φάσεις που οι Ισπανοί δεδομένα θα έβγαζαν, αφού εκείνοι ήταν οι γηπεδούχοι και κάποια στιγμή θα επιτίθονταν κι αυτοί, έστω και μετά το 80’, όπως κι έγινε. Για όποιον, όμως, δει προσεκτικά τη φάση του γκολ του Γκουιντέτι, η οποία ουσιαστικά κρίνει και το παιχνίδι, γίνεται φανερό πως δεν ευθύνεται η κούραση που ο Παναθηναϊκός χάνει το ματς. Επαναλαμβάνω, ανεξάρτητα απ’ το ότι θα μπορούσε να το δεχτεί – ΚΑΙ – λόγω κούρασης σε άλλη φάση.
Στην κάθετη πάσα που γίνεται προς τον Βας, ο οποίος βγάζει τη σέντρα για τον Γκουιντέτι, η άμυνα του Παναθηναϊκού βρίσκεται ψηλά, με σκοπό να βγάλει οφσάιντ τους Ισπανούς, όπως έκανε πολλές φορές κατά τη διάρκεια του αγώνα. Το έκανε ως μέρος της τακτικής του, σχεδιασμένα και αποτελεσματικά. Στη φάση του γκολ, ο Κουλιμπαλί έχει μείνει ελάχιστα πιο πίσω από την υπόλοιπη άμυνα, με αποτέλεσμα να είναι εκείνος που καλύπτει τον Βας. Ο Γκουιντέτι κάνει αντίθετη κίνηση με την άμυνα του Παναθηναϊκού, με αποτέλεσμα να μην τον προλάβει κανείς στη σέντρα που γίνεται και ο Παναθηναϊκός να δεχτεί το γκολ. Η συγκεκριμένη φάση θα μπορούσε να είχε γίνει ακόμα και στο 10ο λεπτό του αγώνα. Δυστυχώς, συνέβη στο 84’ και αυτό είναι που πονάει/ξενερώνει/αδειάζει και τον οπαδό και τους παίκτες και φυσικά τον προπονητή, ο οποίος είναι αυτός που τα «ακούει», αλλά και αυτός που είδε ένα πλάνο να εκτελείται αριστοτεχνικά για 84 λεπτά και τελικά τους Ισπανούς να του παίρνουν μέσα απ’ τα χέρια αυτό για το οποίο πάλεψε όλο το προηγούμενο διάστημα.
Τέτοια παιχνίδια, με τον τρόπο με τον οποίο εξελίχθηκε, αφήνουν «κουσούρια». Κυρίως ψυχολογικά. Έχοντας το αμέσως επόμενο παιχνίδι σου μόλις τρεις μέρες αργότερα, είναι εξαιρετικά πιθανό η ομάδα να μην έχει… ξεχάσει τον τρόπο που χάθηκε ένα δικό της παιχνίδι και το μυαλό να βρίσκεται ακόμα στο «Μπαλαϊδος». Το καλό για τον Παναθηναϊκό είναι ότι το ματς της Κυριακής με τον Αστέρα Τρίπολης είναι στη Λεωφόρο. Το κακό, πως οι Αρκάδες έρχονται με νέο προπονητή και πάντα ο νέος προπονητής φέρνει άλλον αέρα, διαφορετική αύρα και σίγουρα γεμίζει με έξτρα κίνητρο τους παίκτες για να αρχίσουν να αποδεικνύουν από νωρίς πράγματα. Ο Παναθηναϊκός οφείλει να… αδειάσει το μυαλό του, να αλλάξει το τσιπάκι και να πάρει τη νίκη που μπορεί να τον φέρει μόνο πρώτο στην κορυφή της βαθμολογίας.
⚽ Διάβασε όλα τα νέα για τον Παναθηναϊκό στο ποδόσφαιρο
