Το είχε τραγουδήσει υπέροχα ο Παύλος Σιδηρόπουλος σε στίχους του Λευτέρη Παπαδόπουλου και μουσική του μεγάλου Μίκη Θεοδωράκη. “Υπερασπίσου το παιδί, γιατί αν γλιτώσει το παιδί υπάρχει ελπίδα…”. Μου έρχεται κάθε φορά στο μυαλό όταν αντικρίζω μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή ή του κινητού εικόνες από μικρά παιδιά που έφυγαν από τη ζωή. Είτε αφορά θύματα τρομοκρατίας, είτε τροχαίου δυστυχήματος, είτε παιδιά κάποιων γονιών που δεν έπρεπε να έχουν γίνει ποτέ γονείς, είτε οτιδήποτε άλλο. Ο θάνατος ενός παιδιού είναι πόνος. Θλίψη. Κάποιες φορές και αγανάκτηση για τον κόσμο που αυτά τα παιδιά ζουν, έναν κόσμο που δεν έχει την αθωότητα του δικού τους μυαλού.
Η εικόνα της Σάφι Ρόουζ Ρούσσος, ενός 8χρονου παιδιού που έχασε τη ζωή του από τη βομβιστική επίθεση στο Μάντσεστερ, σε λυγίζει. Όλα τα ΜΜΕ του κόσμου αναπαράγουν ακριβώς την ίδια φωτογραφία. Αυτή που δείχνει τη Σόφι χαμογελαστή, χαρούμενη, ήρεμη και γαλήνια. Τη βλέπεις και σου σπαράζεται η καρδιά. Η σκέψη πως πήγε μαζί με τη μάνα της και την αδερφή της να διασκεδάσει σε μια συναυλία και πέθανε στο βωμό ενός ηλίθιου πολέμου, που τα ανθρωποειδή που τον έχουν γιγαντώσει πλέον τον χαρακτηρίζουν “θρησκευτικό”, σε κάνουν να πονάς σαν να ήταν το δικό σου παιδί.
Δυστυχώς όλη αυτή η απειλή της τρομοκρατίας δείχνει αδύνατον να σταματήσει. Εξαπλώνεται ολοένα και περισσότερο, σκοτώνει κόσμο σε κάθε γωνιά της γης, σπέρνει το φόβο σε ανθρώπους και τους στερεί το δικαίωμα ενός ταξιδιού, μιας συναυλίας, μιας βόλτας σε κάποιο κλαμπ, ενός περιπάτου με την οικογένειά του σε μια πλατεία.
Θέλοντας ο κόσμος να δείξει δύναμη ισχυρίζεται πως θα αντισταθεί και θα παλέψει απέναντι στην τρομοκρατία, μα η αλήθεια είναι εντελώς διαφορετική. Κανείς δεν μπορεί να αντισταθεί σε όλο αυτό το μακελειό. Χθες ήταν το Μάντσεστερ, την προηγούμενη φορά το Μπατακλάν, νωρίτερα το Λονδίνο, η Κωνσταντινούπολη, η Αγία Πετρόπουλη, αύριο ποιος ξέρει που θα σκάσει μια βόμβα με καρφιά η οποία θα σκορπίσει πάλι το θάνατο και τη θλίψη.
Ένας πόλεμος δίχως τέλος. Ένας πόλεμος χωρίς έλεος, περισσότερο απάνθρωπος από ποτέ, που δεν κοιτάζει ηλικίες ούτε εθνικότητες. Ο στόχος του είναι μονάχα το αίμα. Πανηγυρίζουν στα social media με την ίδια ευκολία που εγώ κι εσύ ποστάρουμε πανηγυρικές αναρτήσεις για τις ομάδες μας. Εκείνοι, όμως, πανηγυρίζουν πάνω από άψυχα σώματα μικρών παιδιών και βαφτίζουν ήρωα τον εκάστοτε καμικάζι που ανατινάζεται στο βωμό του αγώνα τους.
Κάθε φορά που γίνεται ένα τέτοιο “χτύπημα” ας πενθήσουμε λίγο για την κάθε ψυχή που έφυγε, μικρή ή μεγάλη, άσπρη ή μαύρη και ας αναλογιστούμε τι ευχόμαστε κι εμείς οι ίδιοι. Πόσο εύκολα μπορεί να γράψουμε τη λέξη “ψόφο” ή την πιο ηλίθια φράση που έχω ακούσει ποτέ στη ζωή μου. Αυτό το “Κιμ πάτα το κουμπί”. Ναι, αλλά αν πατήσει το κουμπί θα πάρει η μπάλα και σένα που το εύχεσαι. Και εκτός από σένα, θα πάρει η μπάλα και το παιδί. Το παιδί που κρατάει ακόμα την ελπίδα όλου του τόπου.
Το παιδί που χάθηκε στη “σφαγή των παιδιών” όπως ονόμασαν τα ξένα ΜΜΕ την επίθεση στο Μάντσεστερ. Και μαζί τους χάνεται ολοένα και πιο βάναυσα η ελπίδα.
