Από μικρό παιδί μαθαίνεις πως στη ζωή σου μπορείς να αλλάξεις – σχεδόν – τα πάντα. Μπορείς να αλλάξεις το όνομά σου, το αυτοκίνητό σου, τη γυναίκα σου, τη θρησκεία σου, τα πάντα. Δύο πράγματα δεν μπορείς να αλλάξεις. Την οικογένειά σου – το αίμα… νερό δε γίνεται – και την ομάδα σου. Μπορεί να σταματήσεις να πηγαίνεις στο γήπεδο, μπορεί να φτάσεις σε σημείο να μην την παρακολουθείς, να ξενερώσεις, να βρίσεις, να ξεσπάσεις, να γελάσεις ή να κλάψεις. Να σου φτιάξει ή να σου χαλάσει μια βραδιά, μια ολόκληρη μέρα ή μια εβδομάδα.
Μπορεί να τσακωθείς με φίλους, με συναδέλφους σου, με συγγενείς σου. Όμως στο τέλος της ημέρας η ομάδα που αγάπησες θα παραμένει ο μεγαλύτερος έρωτας της ζωής σου. Η καψούρα σου. Θα θυμάσαι πάντα εκείνη τη φορά που έφυγες με τον πατέρα σου, τον θείο σου, τον ξάδερφο σου από το σπίτι για να τη δεις για πρώτη φορά. Θα θυμάσαι τις ιαχές όταν έφτανες έξω από το γήπεδο, την πρώτη σου οπτική επαφή με το χορτάρι, την πρώτη μυρωδιά που είχες, τα πρώτα ποδοσφαιρικά ινδάλματα. Θα θυμάσαι το πρώτο γκολ που μπήκε ζωντανά μπροστά σου κι εσύ έψαχνες κάπου στον φωτεινό πίνακα για να το δεις σε ριπλέι, αφού έτσι γινόταν στην τηλεόραση. Θα θυμάσαι τον ήχο από το τύμπανο, που το άκουσες για πρώτη φορά από απόσταση μερικών μέτρων και ηχούσε στ’ αυτιά σου ολόκληρο το βράδυ. Θα θυμάσαι που μεγάλωνες μαζί με την ομάδα σου.
Που ο μπαμπάς έδωσε τη θέση του στους κολλητούς σου, που η βιασύνη σου για να μπεις στην εξέδρα έδωσε τη θέση της στο «μια μπύρα ακόμα και μπαίνουμε», που η αγωνία σου για να βρεις εισιτήριο σε κάποιο ντέρμπι έγινε εξασφαλισμένη θέση απ’ το εισιτήριο διαρκείας. Στο τέλος της ημέρας θα θυμάσαι εκείνο το βράδυ που είπες για πρώτη φορά στην κοπέλα σου «ξέρεις, τις Κυριακές δεν θα βρισκόμαστε. Έχει μπάλα». Την πρώτη φορά που πήρες το παιδί σου και το πήγες στο γήπεδο, τις απορίες που εκείνο είχε κι εσύ τις έλυνες, την κίνηση στην Κηφισίας, στην Πανόρμου, στην Αλεξάνδρας. Το γκολ που έβαλες, μα περισσότερο εκείνο που έφαγες, στο τελευταίο λεπτό. Το χτυποκάρδι που ξεκινάει μερικές μέρες πριν από ένα ντέρμπι και σταματά ώρες μετά το παιχνίδι. Θα θυμάσαι τις εκδρομές, τη Θεσσαλονίκη, την Κρήτη, την Ξάνθη, την Πάτρα, τον Πύργο, το Άμστερνταμ, το Παρίσι, την Κωνσταντινούπολη, το Λονδίνο, τη Βαρκελώνη, τη Μαδρίτη. Τα πούλμαν, τα τρένα, τα αεροπλάνα, το αυτοκίνητο που νοικιάσατε για να πεταχτείτε μέχρι την Τρίπολη. Θα θυμάσαι τα εύκολα, αλλά πάνω απ’ όλα δεν θα ξεχάσεις ποτέ τα δύσκολα. Και στα δύσκολα είναι που η ομάδα σου σε χρειάζεται περισσότερο απ’ οποιαδήποτε άλλη φορά.
Να είσαι εκεί με τη φωνή σου, με το τραγούδι σου, με την ψυχή σου. Με την παρέα σου ή μόνος σου. Αλλά να είσαι εκεί. Ο Παναθηναϊκός τώρα σε χρειάζεται. Ο δικός σου Παναθηναϊκός, μακριά από τα πρόσωπα, είναι αυτός που σε χρειάζεται. Με τον ΠΑΣ Γιάννινα έγινε η αρχή. Τώρα είναι η ώρα να σηκωθείς απ’ τον καναπέ, να σηκώσεις την ομάδα σου και να την κρατήσεις όρθια. Ο Παναθηναϊκός ΣΟΥ σε χρειάζεται. Μείνε δίπλα του.
