Προσπαθείς να προσεγγίσεις με ποδοσφαιρικά κριτήρια το παιχνίδι στο Βικελίδης, όμως είναι δύσκολο. Και είναι δύσκολο γιατί ένα πέναλτι με τον τρόπο που έρχεται, μόλις στο 15ο λεπτό, αλλάζει την ιστορία. Χαλάει το μυαλό της μίας εκ των δύο ομάδων, χαλάει την ισορροπία της, πνευματικά και αγωνιστικά. Δεν μπορείς, όσο κι αν το παλεύεις, να μείνεις ανεπηρέαστος από μια τέτοια ανεξήγητη και σκανδαλώδη απόφαση όπως αυτή του Τζοβάρα με τον καταλογισμό του πέναλτι στον Γιόχανσον. Για όσους έχουν πατήσει έστω και ελάχιστο το χορτάρι ενός γηπέδου, είναι εύκολο να το καταλάβουν.
Μια άδικη απόφαση, ιδιαίτερα όταν είναι τόσο εξόφθαλμη, σου παίρνει ώρα για να την ξεπεράσεις. Θεωρείς πως ο διαιτητής είναι εκεί για να σου κάνει τη ζωή δύσκολη και όχι για να σφυρίξει αντικειμενικά και δίκαια. Ο Γιόχανσον, μάλιστα, είναι ο πρωταγωνιστής και στις δύο φάσεις που ο Τζοβάρας δείχνει ξεκάθαρη διάθεση να σφυρίξει έδρα. Λίγο πριν το πέναλτι, κάνει μια ατομική ενέργεια η οποία θα τον έφερνε στην περιοχή σε ευνοϊκή θέση. Ανατράπηκε αντικανονικά έξω από την περιοχή και αντί για φάουλ και κίτρινη, ο Τζοβάρας και ο πρώτος βοηθός επιλέγουν να συνεχιστεί το ματς. Λίγο αργότερα, ο Τζοβάρας και ο δεύτερος βοηθός βλέπουν για χέρι τον μηρό του Σουηδού.
Εντάξει, έχουν κρύο αίμα οι Σκανδιναβοί, αλλά δεν είναι και ρομπότ. Πόσα να τύχουν σε έναν άνθρωπο μέσα σε 15 λεπτά για να καταλάβει πως κάτι δεν πάει καλά. Δεν θεωρώ, πάντως, ότι ο Τζοβάρας είχε κάποιο δόλο. Απλά δεν κάνει για διαιτητής. Όπως δεν κάνουν όλοι για δημοσιογράφοι, δεν κάνουν όλοι για ασφαλιστές, δεν κάνουν όλοι για στελέχη επιχειρήσεων (βάλτε όποια δουλειά θέλετε), έτσι και ο Τζοβάρας δεν κάνει για διαιτητής. Δεν είναι κακό. Συμβαίνει. Με πολλούς συναδέλφους του μάλιστα. Δεν μπορεί ένας διαιτητής καλός να δίνει σε αυτό το παιχνίδι 3 λεπτά καθυστερήσεις, όταν ακόμα και τα 4 ίσως να φαίνονταν λίγα. Αν δεν ξέρει να μετράει, τότε δεν κάνει για διαιτητής. Το θέμα είναι βέβαια τι κάνουν όλοι αυτοί που ορίζουν τέτοιους διαιτητές.
Γιατί τους ορίζουν; Με ποια κριτήρια; Δεν ξέρουν ότι ο Τζοβάρας είναι ένας πολύ κακός διαιτητής; Δεν τον έχουν δει σε άλλα ματς; Πως τον ορίζουν στο πιο σημαντικό της αγωνιστικής; Πως ορίζουν τον δεύτερο βοηθό, ο οποίος δεν είχε ΟΥΤΕ ΜΙΑ σωστή υπόδειξη; Εκείνος είναι που δίνει το πέναλτι στον Γιόχανσον. Εκείνος είναι που μπροστά στα μάτια του γίνεται φάουλ πάνω στον Κάτσε στο δεύτερο ημίχρονο και όχι μόνο δεν σηκώνει τη σημαία, αλλά η κάμερα τον πιάνει να αναρωτιέται κιόλας κοιτάζοντας προς τον Κάτσε τι ζητάει. Μύθος!
Ούτε αυτός κάνει γι’ αυτή τη δουλειά. Και όσοι δεν κάνουν θα πρέπει κάποια στιγμή να πάνε σπίτια τους οριστικά και αμετάκλητα. Να έρθουν νέα παιδιά, εκπαιδευμένα κατάλληλα, να δουν πως σφυρίζουν οι ξένοι και να λύσουμε επιτέλους το μεγαλύτερο πρόβλημα (μαζί με τον χουλιγκανισμό) του ελληνικού ποδοσφαίρου. Στα αγωνιστικά, ο Παναθηναϊκός δεν έχασε πρώτα απ’ όλα γιατί στάθηκε τυχερός. Όπως είχε συμβεί και στην Τρίπολη. Στο πρώτο ημίχρονο δεν έκανε τίποτα για να φτιάξει την τύχη του. Τραγικοί οι χαφ, που έδιναν την μπάλα στον αντίπαλο, επικίνδυνοι οι αμυντικοί, σε κακή μέρα τα μπακ του, έχασε και τον Γιόχανσον νωρίς, αναγκάστηκε να παίξει με τον Πούγγουρα δεξί μπακ που δεν μπορεί να ανέβει με αξιώσεις και μοιραία ο Άρης φαινόταν να έχει τον πρώτο λόγο.
Στο δεύτερο στάθηκε ξανά τυχερός στις αντεπιθέσεις του Άρη, κυρίως στη φάση του Ντιγκινί, που πάλι η άμυνα του Παναθηναϊκού κάνει λάθος. Είναι πολύ ψηλά στο γήπεδο, χωρίς κανένας από τους στόπερ να μπορεί να πιάσει στο σπριντ τον Ντιγκινί. Και παραλίγο να την πατήσει με αυτό τον τρόπο. Τα στόπερ σου πρέπει να γνωρίζουν πολύ καλά τι έχουν απέναντί τους. Να τον έχουν μελετήσει τόσο πολύ, που να ξέρουν και τι ώρα πηγαίνει τουαλέτα. Ο Ντιγκινί είναι παίκτης που του αρέσει να παίζει στο ανοιχτό γήπεδο. Ευτυχώς το πλασέ του έφυγε άουτ και μετά όποτε χρειάστηκε έδειξε ξανά την αξία του ο Διούδης. Μόνο στο τελευταίο εικοσάλεπτο εμφανίστηκε ο Παναθηναϊκός όπως τον γνωρίζουμε. Με σωστό πρέσινγκ, με πίεση στην μπάλα, με υπομονή στο παιχνίδι του. Βοήθησε πολύ για ακόμα μια φορά ο Δώνης από τον πάγκο.
Η είσοδος του Καμπετσή ανάγκασε τον Άρη να οπισθοχωρήσει, βλέποντας δύο φορ. Ο Χατζηγιοβάνης και ο Μπουζούκης μπήκαν περισσότερο στο κλίμα του ματς, ζήτησαν μπάλες, πήραν πρωτοβουλίες. Ο Ινσούα εγκαταστάθηκε έξω από την περιοχή του Άρη, ο Παναθηναϊκός έφερε πολλά σώματα στην περιοχή και βρήκε το πέναλτι που τον λύτρωσε. Ένα πεντακάθαρο πέναλτι, που δεν χωράει αμφισβήτηση καμία.
Το κερασάκι στην τούρτα από τον Χατζηγιοβάνη είναι αυτό που θα μας μείνει περισσότερο και από τα τραγικά λάθη του Τζοβάρα και τον βοηθών του. Γιατί στο τέλος της ημέρας, όταν βάζεις στο ζύγι ένα πέναλτι α λα Πανένκα στο 93′ που εκτέλεσε ένα 20χρονο παιδί, με ένα πέναλτι φάντασμα σαν αυτό που δόθηκε στον Άρη, χαμογελάς για το πρώτο. Και αγνοείς όλα τα υπόλοιπα, που συνεχίζουν να ταλαιπωρούν το άμοιρο το ποδοσφαιράκι. Το ένα είναι πεναλτάρα. Το άλλο είναι πεναλτάκι…
