Μόνο δύσκολη δεν λες την ανάγνωση του αγώνα με την Λάρισα, ούτε και έγιναν τίποτα πράγματα που δεν έχουν ξανασυμβεί. Πρόκειται βέβαια κατά γενική ομολογία για το χειρότερο φετινό παιχνίδι του Παναθηναϊκού και παράλληλα τη μεγαλύτερη γκέλα αν αναλογιστείς τις ευνοϊκές συνθήκες που δημιούργησε το γρήγορο γκολ και το αριθμητικό σου πλεονέκτημα. Ένα ματς που ήταν ότι πρέπει για να ξεσπάσεις, να έρθεις πιο κοντά στον στόχο της 5άδας και να ηρεμήσεις από τα συνεχή κακά αποτελέσματα και εσύ έπαιξες με τη φωτιά μέχρι στο τέλος να καείς σαν ιδανικός αυτόχειρας.
Από την άλλη μιλάμε για μια δεδομένη αλλοίωση αποτελέσματος με δυο φάσεις που έβγαζαν μάτια αλλά και… νικητή. Η φάση του πέναλτι στον Κουρμπέλη προηγείται του γκολ της Λάρισας, οπότε ένα πιθανό 2-0 εκείνη τη στιγμή τελειώνει και το ματς. Για την πεναλτάρα στον Μακέντα δεν υπάρχουν λόγια, σε μια φάση που ο σέντερ φορ του τριφυλλιού έμπαινε με τη μπάλα στα δίχτυα. Προφανώς ο Παπαδόπουλος θα θεώρησε ότι σου έκανε και χάρη που σου έδωσε το καθαρό πέναλτι με το καλημέρα και έκλεισε τα μάτια στις δύο καραμπινάτες περιπτώσεις που ακολούθησαν.
Μακάρι να ήταν αυτό, αλλά το πράγμα είναι ακόμη πιο εξοργιστικό. Κι αυτό καθώς είναι αλήθεια πως οι διαιτητές δεν σε υπολογίζουν καν. Δεν σε βλέπουν. Είσαι σαν να μην υπάρχεις, σε θεωρούν ομαδούλα της σειράς. Και δείχνεις να το… αποδέχεσαι κιόλας, αφού όχι μόνο δεν έχεις τη δύναμη να προστατευτείς, αλλά πλέον έχεις σταματήσει ακόμα και να φωνάζεις, μοιάζοντας κλινικά νεκρός σε όλα τα επίπεδα. Μέχρι και οι Λαρισινοί καροτσάκι τον πήγαν στο ημίχρονο και μάλιστα χωρίς λόγο. Τα ίδια έκαναν και οι Ξανθιώτες την προηγούμενη αγωνιστική. Μέσα στο σπίτι σου. Και σένα σε σφάζουν και λες και ευχαριστώ.
Επειδή δεν πρόκειται απλά για μια ήττα, το χειρότερο για μένα ακόμη και από τους δύο βαθμούς που χάθηκαν ή την αναμενόμενη αλλά παρατεταμένη κοιλιά είναι όλο αυτό το μαύρο σύννεφο που μαζεύτηκε ξανά πάνω από την ομάδα. Μιλάμε για τρελό πισωγύρισμα σε καταστάσεις… καλοκαιρινές. Εκεί που κανείς δεν πίστευε και κανείς δεν ήθελε να ασχοληθεί. Πλήρης απογοήτευση και πλήρης… κατάθλιψη. Δεν χρειάζεται να το γράψουμε εδώ, το βλέπει ο καθένας από εσάς στο παναθηναϊκό περιβάλλον που κινείται και συναναστρέφεται.
Την Κυριακή στο ΟΑΚΑ κόπηκαν λιγότερα από τρεις χιλιάδες εισιτήρια και δυστυχώς δεν το λες μεμονωμένο περιστατικό. Εδώ και καιρό το γήπεδο έχει πάψει να τραβάει τον κόσμο και η εικόνα του ουδεμία σχέση έχει με τα “πάρτι” του ξεκινήματος. Τότε όπου οι κερκίδες έσφιζαν από ζωή, τότε που τελείωνε ένα ματς και δεν έβλεπες την ώρα να έρθει το επόμενο, τότε που ακόμη και το Ολυμπιακό στάδιο το έλεγες και έδρα και τώρα έγινε… αυτό που φοβόσουν όταν έφυγες από τη Λεωφόρο.
Αυτή η απώλεια κοστίζει περισσότερο από δύο βαθμούς γιατί αυτή ήταν και μεγαλύτερη νίκη του Δώνη και των παιδιών του. Το ότι έδωσαν κίνητρο και ενδιαφέρον σε έναν ξενερωμένο λαό, η πλειοψηφία του οποίου δεν είχε τις αντοχές και τη διάθεση να ασχοληθεί άλλο με το τμήμα μέχρι να υπάρξει διοικητική αλλαγή.
Έχει πάψει λοιπόν η εικόνα της ομάδας να τραβάει τον κόσμο αφού λείπει αυτή η ωραία τρέλα και η άγνοια κινδύνου των μικρών, λείπουν τα τρεξίματα, η όρεξη και η φαντασία, αυτό που ποδοσφαιρικά το λέμε από υγεία έως… κ@ύλ@. Είναι μια ομάδα που μοιάζει να έχει πνιγεί στο άγχος του “πρέπει”και στα προβλήματά της. Να είναι εντελώς μπερδεμένη, την ώρα που το ίδιο μπερδεμένος είναι εσχάτως και ο προπονητής.
Μια ομάδα που στο τέλος της ημέρας αδικεί και τον εαυτό της. Γιατί μπορεί τον Αύγουστο κανείς να μην την πίστευε και η υπέρβαση να έχει ήδη γίνει, όμως σίγουρα είναι και για παραπάνω σε σχέση με αυτό που βλέπουμε το τελευταίο δίμηνο. Τα ίδια παιδιά είναι που τράβηξαν πάνω τους όλα τα φώτα και τώρα είναι στο χέρι τους να γυρίσουν ξανά το χαρτί. Χρειάζονται σίγουρα έξτρα βοήθεια και ψυχολογική υποστήριξη από τον Νταμπίζα και τον Δώνη, λόγω ηλικίας, αν και καλύτερο φάρμακο από τις νίκες δεν υπάρχει σε αυτές τις περιπτώσεις. Το πρόγραμμα ζορίζει, τα θεωρητικά εύκολα τρίποντα τελείωσαν και πας στο Αγρίνιο με τα φτερά κομμένα. Κάποια στιγμή όμως θα πρέπει να γίνει και μια νέα αρχή. Πριν πετάξει το πουλάκι της Ευρώπης…
