Κράτησε λιγάκι παραπάνω αυτή η μπόρα, μας άγχωσε και μας ξενέρωσε από εκεί την είχαμε δει αλλιώς και πετάγαμε στα σύννεφα, όμως ΕΦΥΓΕ. Πήγε μακριά και είδαμε ξανά αυτό που θέλουμε να βλέπουμε.
Στο Αγρίνιο εμφανίστηκε και πάλι ένας Παναθηναϊκός με το μαχαίρι στα δόντια. Με ψυχή, πάθος, καρδιά και άψογη τακτική συμπεριφορά. Άριστα στημένος από τον Δώνη σε τέτοιο βαθμό ώστε να μην τρώει φάση ούτε και με παίκτη λιγότερο. Ε, από τη στιγμή που υπήρχαν όλα αυτά δεν υπήρχε περίπτωση να μην το πάρει το ματσάκι που το ήθελε και σαν τρελός.
Το έβλεπα το παιχνίδι στο γραφείο και με το που έληξε με κοιτάζει ο Μανωλιουδάκης και μου λέει «ίδιο πράγμα με την πρεμιέρα στην Ξάνθη». Και όντως είχε δίκιο. Μιλάμε για τρομερές ομοιότητες και ευτυχώς για το ίδιο – θετικό – αποτέλεσμα. Και τότε έπαιζες με την πλάτη στον τοίχο και τώρα το ίδιο. Γιατί με την παρατεταμένη σου κοιλιά είχες σχεδόν σβήσει όλο αυτό το υπέροχο τρίμηνο που ζήσαμε και που… ξεχαστήκαμε από τα υπόλοιπα, σοβαρότερα προβλήματα του συλλόγου. Ζούσες εκ νέου την αμφισβήτηση και την απαξίωση, άκουγες τα “έως εδώ” και τα “δεν είναι για παραπάνω” και σε έπιανε η ψυχή σου. Βασικά τρελαινόσουν γιατί πάνω απ’ όλα αυτά τα παιδιά αδικούσαν τον εαυτό τους και τη δουλειά τους.
Πραγματικά είναι πολύ σημαντική αυτή η νίκη και στο μυαλό μου μοιάζει ικανή από μόνη της για να πατήσει το κουμπί του restart. Ήρθε την κατάλληλη στιγμή, έφτιαξε ξανά την ψυχολογία της ομάδας και θέλω να πιστεύω ότι αυτό θα φανεί και την Κυριακή στη Λιβαδειά. Και στη διάθεση των παικτών αλλά και στην ψυχολογία του κόσμου που θα πάει μαζικά σε ένα γήπεδο…ένα τσιγάρο δρόμο από την Αθήνα και με πολλούς Παναθηναϊκούς εκεί κοντά.
Ένας κόσμος που στο Αγρίνιο έδωσε ρεσιτάλ υποστήριξης, περνώντας παράλληλα και τα μηνύματα που ήθελε να περάσει με τον δικό του τρόπο. Η «αγκαλιά» με τους παίκτες στο φινάλε αποδεικνύει πως το δέσιμο αυτό είναι πολύ γερό για να σπάσει και αποτελεί την καλύτερη ασπίδα για τα νέα αυτά παιδιά.
Από εκεί και πέρα, στη φάση που βρίσκεσαι, με δεδομένη δηλαδή την αγωνιστική κάμψη που υφίσταται, αυτό που μετρά είναι μόνο οι νίκες. Γι’ αυτό και σαλτάραμε την περασμένη Κυριακή. Αν έδινε το πέναλτι στον Μακέντα στο τέλος ή δεν γινόταν η γκέλα στο 1-1 και απλώς κέρδιζες θα είχε ήδη ξεχαστεί. Κανείς δεν θα στεκόταν στην εμφάνιση. Θα αγόραζες χρόνο και θα πήγαινες παρακάτω. Οτι θα κάνεις και τώρα λοιπόν εν όψει Λιβαδειάς και Ιωαννίνων. Έχοντας πλέον σαφώς μεγαλύτερη ηρεμία θα μπορέσεις να δουλέψεις πάνω στα κακώς κείμενα και να εμφανιστείς ακόμα καλύτερος.
Ήταν ένα παιχνίδι που πήγε στο πάθος, την δύναμη και την τακτική. Εκεί που ο Δώνης νίκησε κατά κράτος και που ο Δέλλας ακόμα πιστεύει πως δεν κέρδισε ο καλύτερος. Πως γίνεται να μην κάνεις φάση ούτε όταν ο αντίπαλος μένει με δέκα και να το παίζεις και καλύτερος είναι κάτι για το οποίο η επιστήμη σηκώνει ψηλά τα χέρια, αλλά να μην του το χαλάσουμε του Τραϊανού που είναι άλλωστε και άκρως συμπαθητική φυσιογνωμία.
Μιλάμε τέλος για ένα παιχνίδι στο οποίο και πάλι είχαμε «ομορφιές» και πρωταγωνίστησε ο διαιτητής – κυρίως – με την αποβολή του Κάτσε. Τραβηγμένη από τα μαλλιά η δεύτερη κίτρινη, όταν μάλιστα σε σκληρότερα μαρκαρίσματα των γηπεδούχων έκανε τα στραβά μάτια. Δυστυχώς όμως όσο και να φωνάζουμε είναι κάτι που δεν αλλάζει και δεν πρόκειται και να αλλάξει, τουλάχιστον με την συγκεκριμένη διοίκηση.
