Η… ελεύθερη πτώση συνεχίστηκε και στα Γιάννινα με μια ακόμη ήττα. Ο Παναθηναϊκός μοιάζει να θέλει αλλά να μην μπορεί με τίποτα να σηκώσει κεφάλι. Σαν να άδειασε το καντήλι του και να αργοσβήνει.
H ομάδα έχει σκάσει, δεν θυμίζει σε τίποτα αυτό που βλέπαμε και μας “τρέλαινε” στον πρώτο γύρο και το χειρότερο είναι πως δεν μοιάζει να υπάρχει και τίποτα για να το επαναφέρει – τουλάχιστον στο άμεσο μέλλον.
Κόντρα στον ΠΑΣ έκανες με το ζόρι μια φάση κι αυτή λίγο πριν τις καθυστερήσεις και ενώ ήδη έχανες, έχοντας αναστήσει μέχρι και τον Κλάους. Άλλη μία είχες στη Λιβαδειά, ενώ στο Αγρίνιο απλά ήσουν τυχερός (σχήμα λόγου) που από τις δύο έβαλες τη μία μέσα και κέρδισες. Ουδεμία σχέση με τον… βομβαρδισμό του ξεκινήματος και το όμορφο ποδόσφαιρο. Ούτε καν και με την ποδοσφαιρική ρέντα που είχες και συχνά ξεκίναγες με γκολ κάνοντας τη ζωή σου πιο εύκολη.
Ένα παιχνίδι στο οποίο πριν από την σέντρα είχες σοβαρότατα προβλήματα (απουσίες Μακέντα, Κάτσε, Δώνη) και με το ξεκίνημα έγιναν σοβαρότερα με τις αναγκαστικές αλλαγές των δύο σου μπακ (Κουλιμπαλί, Ινσόυα), οι οποίες επιδείνωσαν ακόμα περισσότερο το δημιουργικό σου πρόβλημα, με αποτέλεσμα η μπάλα να μην πηγαίνει με τίποτα μπροστά.
Με αυτά και με αυτά ο Παναθηναϊκός έγινε μια εντελώς ακίνδυνη ομάδα, η οποία σε συνδυασμό με την έλλειψη προσωπικότητας στα μετόπισθεν μπορούσε ανά πάσα στιγμή να δεχτεί γκολ και να χάσει και την… ισοπαλία. Ότι δηλαδή συνέβη στη φάση που ο Μαυρομάτης νικήθηκε από τον Αθανασιάδη με αποτέλεσμα να έρθει μια ακόμα ήττα. Πριν τη φάση αυτή βέβαια είχαμε δει για πολλοστή φορά (και) φέτος το ίδιο έργο, να σου κάνουν πλάκα διαιτητές και βοηθοί. Στο 0-0 κόπηκε με ανύπαρκτο οφσάιντ ο Γιόχανσον ο οποίος αν ολοκλήρωνε θα μιλάγαμε για άλλο ματς.
Όμως για τι ακριβώς συζητάμε όταν σε εν ψυχρώ αγκωνιά στον Ινσούα που τον έστειλε στο… νοσοκομείο δεν πήρες ούτε φάουλ σε μια φάση προσωποποίηση της κατάντιας και της ανυποληψίας στην οποία έχεις περιέλθει…
Το παρατεταμένο σου ντεφορμάρισμα και οι αμέτρητοι πεταμένοι βαθμοί στον δεύτερο γύρο έχουν κάνει πλέον χλωμή μέχρι και την είσοδο στην πεντάδα, που ισοδυναμεί με σβήσιμο της ευρωπαϊκής τιμωρίας. Είναι χαρακτηριστικό ότι στα πέντε αντίστοιχα ματς του πρώτου γύρου είχες πάρει 15 πόντους με πέντε στα πέντε και τώρα μόλις 3. Με εξαίρεση δε το παιχνίδι που ακολουθεί κόντρα στον Αστέρα στο ΟΑΚΑ “εξαφανίζονται” τα παιχνίδια που θεωρητικά μπορείς να θεωρείσαι φαβορί για τη νίκη και έρχονται τα ντέρμπι στα οποία κινδυνεύεις να μπεις αποδυναμωμένος αγωνιστικά και διαλυμένος ψυχολογικά.
Να που ξεφύγαμε πάλι. Πέσαμε στην παγίδα να μιλάμε αγωνιστικά. Λες και αναφερόμαστε σε κανονικό Παναθηναϊκό, λες και μας φταίνε οι πιτσιρικάδες, ο Δώνης ή Νταμπίζας. Για το σημερινό χάλι της ομάδας η ευθύνη έχει ονοματεπώνυμο και καθρεφτίζεται στο πρόσωπο του Γιάννη Αλαφούζου. Οπως στην αρχή πιστώθηκε το σχετικό νοικοκύρεμα και στηρίχτηκε, τώρα χρεώνεται απόλυτα την κατάντια του συλλόγου με την εγκληματική του συμπεριφορά την τελευταία διετία.
Το χειρότερο δε είναι ότι εκτός από παρόν, με τις παρούσες συνθήκες δεν έχεις ούτε και μέλλον. Αν δεν βρεθεί κάποιος με λεφτά και όραμα στην… καλύτερη θα υπάρχει μια σχετική κανονικότητα στις πληρωμές αλλά αυτή θα αφορά συμβόλαια ανάλογα με τα τωρινά, δηλαδή μιας… μικρομεσαίας ομάδας, της οποίας μόνο οι φανέλες θα θυμίζουν το μεγαλείο της. Μιας ομάδας που ξέροντας για ποια μιλάς δεν θα αντέχει η ψυχή σου να την βλέπεις και να ασχολείσαι. Με λίγα λόγια… καμία σωτηρία!
